Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα περιγράφατε σε κάποιον το κόκκινο, πώς θα του δίνατε να καταλάβει πώς μοιάζει ο ουρανός ή πώς είναι να κοιτάς κατάματα τον ήλιο; Πράγματα που εμείς θεωρούμε αυτονόητα, κάποιοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα πώς μοιάζουν. Πλάθουν μια εικόνα στον νου τους και ζουν με αυτή για πάντα. Είναι τα άτομα με μειωμένη ή καθόλου όραση που ζουν ανάμεσα μας και επιτυγχάνουν καθημερινά πολλά σπουδαία πράγματα σε ποικίλους τομείς δράσης. Έχετε σκεφτεί λοιπόν ποτέ πώς θα ήταν αν ήσασταν εσείς στην θέση αυτών των ανθρώπων; Αν ζούσατε στο “σκοτάδι”, αν έπρεπε να κάνετε έναν διάλογο στο σκοτάδι, έναν Dialogue in the dark;
“Dialogue in the Dark”
Το “Dialogue in the Dark” είναι ένα καινοτόμο δρώμενο μέσα από το οποίο δίνεται η ευκαιρία σε ανθρώπους χωρίς προβλήματα όρασης να βιώσουν την απώλειά της, να βγουν από το λεγόμενο «comfort zone» τους , να μπουν στην θέση ανθρώπων με οπτικούς περιορισμούς και να θέσουν πλήρως σε λειτουργία τη φαντασία τους. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μια βόλτα χωρίς εικόνες, κατά την οποία μια ομάδα επισκεπτών οδηγείται στα στενά μιας πόλης από έναν οδηγό με προβλήματα όρασης. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα έχει πραγματοποιηθεί με τεράστια επιτυχία σε περισσότερες από 41 χώρες -μέσα σε αυτές και η Ελλάδα.
Οι σκοποί του προγράμματος
Βασικοί σκοποί του συγκεκριμένου δρώμενου είναι η εξίσωση όλων των ανθρώπων μέσω αυτής της αντιστροφής των ρόλων, η κατάρριψη των στερεοτύπων και η ενίσχυση της ενσυναίσθησης. Επίσης, ωθεί τον επισκέπτη να δει την πόλη του με… «άλλα μάτια» και να δώσει έμφαση σε διάφορες πτυχές της, λόγω της όξυνσης των υπόλοιπων τεσσάρων αισθήσεων, που προηγούμενα ίσως παραμελούσε.
Η δική μου εμπειρία
Η προσωπική μου εμπειρία σε αυτό το πρόγραμμα έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου. Το σκοτάδι, απέραντο. Η αγωνία και η ανυπομονησία για την ανακάλυψη του άγνωστου, τεράστια. Το μυαλό μου δημιουργούσε εικόνες με κάθε μου βήμα και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Όσο περνούσε η ώρα, εξοικειωνόμουν με το σκοτάδι και προσπαθούσα να αντιλαμβάνομαι την πορεία της βόλτας μας μέσω των ήχων. Μα πάνω από όλα είχα μια τεράστια επιθυμία να ανοίξουν τα φώτα για να συγκρίνω τον χώρο με αυτό που είχα εγώ φανταστεί. Εκτίμησα δηλαδή κάτι που το θεωρούσα ως τότε δεδομένο. Τότε ήταν που πραγματικά αντιλήφθηκα την δυσκολία μιας τέτοιας πάθησης. Σκεφτόμουν, «αν η δική μου επιθυμία να βλέπω ξανά μετά από μισή ώρα στο σκοτάδι είναι μεγάλη, πόση δύναμη χρειάζεται ένας άνθρωπος για να το κάνει αυτό μια ζωή;»
Τα σχόλια των επισκεπτών
«Η απουσία της όρασης όξυνε πραγματικά τις υπόλοιπες αισθήσεις, και δημιούργησε μια από τις πιο έντονες εμπειρίες που έχω ζήσει»
«Μέσα από αυτό παίρνεις μια μικρή μόνο ιδέα για το τι ζουν τα τυφλά άτομα, κυρίως στη χώρα μας που παρκάρουμε σε πεζοδρόμια, παραβιάζουμε σηματοδότες, και άλλα πολλά»
«Πολύ καλά στημένο σε βάζει αμέσως στο παρασύνθημα. Από τις εμπειρίες που σου μένουν και σε κάνουν να σκεφτείς διαφορετικά για τους ανθρώπους που είναι γύρω σου»
Αυτά είναι λίγα μόνο από τα σχόλια που επιβεβαιώνουν την επιτυχία του συγκεκριμένου προγράμματος και σε παρακινούν να το δοκιμάσεις.
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την αξία της όρασης, ίσως τελικά να μην έχει και την τεράστια σημασία να γνωρίζουμε ακριβώς πώς είναι το κόκκινο, πώς μοιάζει ο ουρανός και πώς είναι να κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει όρια. Η φαντασία σε συνεργασία με την σκέψη και τις υπόλοιπες αισθήσεις μπορούν να δημιουργήσουν μαγικές νοητές εικόνες. Μπορούν να καλύψουν το σκοτάδι. Μπορούν να σε κάνουν… να δεις.
