Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας έχει συνηθίσει σε συναυλίες που παρουσιάζεται στο live μόνος στη σκηνή. Όπως λέει και ο ίδιος, θέλει έτσι να δείξει τον τρόπο γέννησης ενός τραγουδιού, που χρειάζεται μόνο ένα όργανο και τη φωνή. Άλλωστε, και η πραγματική διαδικασία της δημιουργίας είναι αυτή. Για να τα νιώσουμε πάλι όλα αυτα, στις 4 του Σεπτέμβρη, βρεθήκαμε στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη, να παρακολουθήσουμε για ακόμη μια φορά μια συναυλία που θα θυμόμαστε.
Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος. Από νωρίς φαινόταν ότι η Μονή Λαζαριστών θα γέμιζε. Κι όντως γέμισε, και μάλιστα ασφυκτικά σε κάποιο σημείο της νύχτας.
Προτιμώ σε συναυλίες να στέκομαι όρθιος παρά να κάθομαι, παρόλο που η Μονή προσφέρει για τις συναυλίες που φιλοξενεί και θέσεις καθήμενων. Βέβαια, επειδή η παιδεία και οι σωστοί τρόποι εκλείπουν από τη σύγχρονη κοινωνία, κάποιοι αφήνουν πάντα το στίγμα μας σε τέτοιες εκδηλώσεις. Κι όχι, δεν ευθύνεται ούτε η οργάνωση ούτε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για όσα περιγράφονται παρακάτω για το live του.
Κι αλλάζω σε Ενεστώτα.
Οι καρέκλες έχουν στηθεί με συγκεκριμένο τρόπο, σε συγκεκριμένο σημείο. Οι υπεύθυνοι που έχουν αναλάβει το συγκεκριμένο έργο, έχουν φροντίσει με σύνεση για μια λειτουργική διαρρύθμιση. Όμως όχι, ο νεοέλληνας θα πάει να πάρει την καρέκλα από το πίσω μέρος του κοινού και θα δημιουργήσει μια ακόμη σειρά καρεκλών. Μια δική του πρώτη σειρά, μετά την πάγια πρώτη σειρά, με το “έτσι θέλω”.
Το είδα να συμβαίνει.
Το ότι στις μεριές της σκηνής, δεξιά κι αριστερά, υπάρχει κενό για κάποιο λόγο. Δηλαδή, εάν σε περίπτωση κάποιος από το κοινό αισθανθεί μια αδιαθεσία και θέλει λίγο χώρο να εξεταστεί από το γιατρό; Πώς ακριβώς θα περάσει από τις ατέλειωτες καρέκλες που άτσαλα έχουν βάλει κάποιοι όπου τους άρεσε; Ίσως δε θα περάσει, ίσως πανικοβάλει και άλλους ανθρώπους, ίσως πανικοβληθεί ο ίδιος και χαλάσει την εκδήλωση. Αλλά αυτό να περάσει από το μυαλό του νεοέλληνα, δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει περίπτωση.
Θαυμάζω, επίσης, όσους με περισσό θράσος έρχονται και στέκονται μπροστά σου παρόλο που πήγες νωρίς στην εκδήλωση κι έπιασες ένα καλό σημείο. Το πιο εξοργιστικό, είναι το βλέμμα που σου ρίχνουν αμέσως μόλις καθίσουν μπροστά σου. “Ενοχλώ; Δε νομίζω, ε;” είναι η μόνιμη φράση που χρησιμοποιούν.
Ενοχλείς, αλλά πως να τολμήσω να παρακάμψω το θράσος σου; Δεν μου περισσεύουν καν δυνάμεις για αψιμαχίες αφού είμαι εδώ δυο ώρες νωρίτερα να σταθώ εδώ που στέκομαι. Καταλαβαίνω ότι δούλευες ή ότι δεν είχες να αφήσεις το παιδί κάπου ή ότι είχες σημαντικότερα πράγματα από μένα να διεκπεραιώσεις. Δέχομαι ακόμη κι ότι τελευταία στιγμή θυμήθηκες τη συναυλία. Αλλά δείξε λίγο κατανόηση και μέριασε, ενοχλείς τους γύρω σου.
Αλλά αρκετά με τα παράπονα μου, πάμε στην ουσία.
Θα αναφέρω τρία κομμάτια του, που επέλεξε συγκεκριμένο live ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και μου άρεσαν υπερβολικά.
Τα videos ανήκουν στο youtube κανάλι: TheNatasa.
Ο δρόμος σου είσαι εσύ
Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης συνεχίζει να επιμένει ότι δεν είναι από τα γνωστά του. Πώς γίνεται κάτι τέτοιο, δε μπορώ να καταλάβω. Η μουσική του παραπάνω κομματιού με ταξιδεύει όσο λίγα τραγούδια. Οι στίχοι του είναι μαγικοί, όσο κι αν κάποιοι θεωρούν το δυνατό του στίχο, αερολογία.
Κι όμως, ας δώσει βάση στη στιχουργία του κομματιού και του υπόσχομαι ότι θα ανατριχιάσει. Με ποιό στίχο για παράδειγμα;
“Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο, όταν δεν ξέρεις ότι ο δρόμος σου είσαι εσύ”.
Εκτός τόπου και χρόνου
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ισχυρίστηκε ότι είχε να το πει live αρκετό καιρό. Και το είχε πεθυμήσει. Κι εγώ είχα να το ακούσω χρόνια είναι η αλήθεια. Κι όταν το άκουσα και το θυμήθηκα, ρώτησα τον εαυτό μου: Γιατί; Γιατί το είχα αμελήσει;
Είναι ένα κομμάτι το οποίο αναφέρεται σε όλους μας. Σε όλους όσους μας κυνηγά ο χρόνος, μας κυνηγά η ρουτίνα. Σε όλους όσους ψάχνουμε μια παρηγοριά στη μουσική. Και το απίστευτο είναι ότι τη βρίσκουμε τελικά, ίσως σε κομμάτια σαν και αυτό.
Πραγματικά, εκτός τόπου και χρόνου, πόσοι θα θέλαμε να ζήσουμε; Έστω για μια φορά;
Πατρίδα
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κυκλοφόρησε το 2009 τη Νεροποντή. Είχα ξεχωρίσει από τότε την Πατρίδα. Κι όσο περνούν τα χρόνια και το ακούω ξανά ζωντανά, σκέφτομαι ότι είναι το καλύτερο του κομμάτι. Το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει, έχει τραγουδήσει κι έχει καταθέσει στη μουσική.
Παρά τα τόσα χρόνια παρουσίας του στο χώρο και τα πασίγνωστα κομμάτια του, οι στίχοι της Πατρίδας είναι μια γροθιά στα στομάχια μας. Κάθε φορά που την ακούμε, κάθε φορά που τη νιώθουμε. Σε κάθε live που την ακούω, όταν τελειώνει, μένω να σκέφτομαι όλα όσα μας μετέφερε με τη φωνή του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Να σκέφτομαι όλα όσα θα ήθελα να ακούσω ακόμη. Κι έπειτα σκέφτομαι όλους εμάς. “Με τρομάζεις εσύ”. Με τρομάζουμε εμείς
