ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ. ΗΤΑΝ ΣΠΟΝΔΗ
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι η συναυλία των Villagers of Ioannina City στο Θέατρο Βράχων δεν ήταν μια απλή συναυλία. Ήταν γερό ταρακούνημα.. και όχι μόνο των εαυτών μας, σείστηκε κι η Γη.
Ήταν η πέμπτη συναυλία των VIC που ήμουν παρών και η δεύτερη εντός της Αθήνας. Αυτό που ξεχώρισε στη συγκεκριμένη ήταν ότι τα τραγούδια είχαν την κατάλληλη συνοχή. Το τελευταίο τους άλμπουμ (Age of Aquarius) κυκλοφόρησε τη Παρασκευή 20-09 και προφανώς κανένας δεν πρόλαβε να μάθει τα κομμάτια του. Η καλή συνοχή του live επιτεύχθηκε με το να παίζουν εναλλάξ τα κομμάτια του Age of Aquarius και τα παλιά τους (τις, επί των πλείστων, υπέροχες διασκευές τους). Έτσι δεν είχες απανωτά άγνωστα τραγούδια να σε κάνουν να βαρεθείς, ίσα ίσα ήταν ένας πολύ καλός τρόπος παρουσίασης δίσκου.
Η συναυλία των Villagers of Ioannina City κράτησε δυόμιση ώρες και ήταν αρκετές!
Τι θέλω να πω… Πρώτον, έχοντας δει μήνες πριν ότι έχει προγραμματιστεί το live και ενώ η αναμονή του με βασανίζει αφάνταστα, φτάνω στο Θέατρο Βράχων την ίδια ακριβώς στιγμή που ξεκίνησαν και μένω κάγκελο! Μου φάνηκε ότι πήγα σε συναυλία με διοργάνωση σαν κι αυτές του εξωτερικου (συγκριτικά με τα γενικά δεδομένα της ελληνικής σκηνής). Ήταν μια υπερπαραγωγή! Ένα τεράστιο Video Wall με εκθαμβωτικές εικόνες και εφέ σε καθήλωνε, δεν χρειάστηκαν καν προβολείς για τη στήριξη των φώτων. Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ακίνητος και εγκλωβισμενος στα τρελά μοτίβα και σχέδια που προβάλλονταν.
Δεύτερον… τα κορίτσια της παράστασης και οι γκάιντες του Κωνσταντίνου Λάζου και του Κωσταντή του Πιστιόλη. Τρεις γυναικείες φωνές σε μαγευαν με το τραγούδι και τον χορό τους. Αντίστοιχα, για αυτά τα παλικάρια τι να πεις, που φυσάνε και πιέζουν τους ασκούς τους και κάνουν τους αυλούς να κλαίνε. Βέβαια κάθε φορά το κάνουν άλλα κάθε φορά κλέβουν την παράσταση!
Φυσικά… Δεν θα μπορούσαν να μην προβάλλουν και ένα γεφύρι. Ηπειρώτες είναι τα παιδιά ένα πράγμα που ξέρουμε γι’αυτούς είναι: <<…χτούσανε τον κόσμο όλο, χτούσανε και τα γιοφύρια του!>>
Τρίτο και τελευταίο ήταν το κοινό.
Πραγματικά θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους ήταν στο Θέατρο Βράχων γιατί όχι μόνο σεβάστηκαν τους καλλιτέχνες, αλλά σεβάστηκαν και τους διπλανούς τους. Αναφέρομαι προφανώς στα κινητά που σηκώνονται κατά κόρον και σε υπερβολή πάνω από τον αέρα κάθε αρένας σε κάθε live. Αλλά… Όχι εδώ.
Θέλω να προσθέσω κάτι ακόμη.
Θυμάμαι στο λύκειο, στο μάθημα της έκθεσης μας έλεγε η καθηγήτρια για τις υποχρεώσεις των πνευματικών ανθρώπων. Επίσης, πετυχαίνω συχνά το απόσπασμα του Μπρεχτ:
Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;
ενώ, παράλληλα βιώνω μια συνεχή απογοήτευση όσων αφορά τα κοινωνικά θέματα.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι Villagers of Ioannina City και οι κάθε τέτοιοι στην Ελλάδα η στο εξωτερικό που βαστάνε ακόμα γερά και δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας και στην θελημένη μας επανάπαυση. Αναφέρομαι ειδικά στο ”Καρακόλια” και τα μηνύματά τους από το Video Wall.
