Μερικές φορές η μουσική έχει τόσο μεγάλη δύναμη και επίδραση στον ακροατή. Ορισμένα τραγούδια δεν τα ακούμε με τα αυτιά μας, αλλά με την καρδιά μας. Και οι Archive είναι ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα, που έχουν την δύναμη να γράφουν τέτοια τραγούδια.
Η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα ήταν με το τραγούδι «F**k U». Ένα αρκετά προκλητικό, χυδαίο και σίγουρα δυνατό κομμάτι. Επί πέντε λεπτά, ο τραγουδιστής βρίζει, καταριέται και ωρύεται, απευθυνόμενος σε κάποιον που εσύ υποθέτεις πως τον πλήγωσε βαθιά.
Όταν όμως ανακαλύπτεις μέσα από δηλώσεις του ίδιου, πως το κομμάτι το έχει γράψει για τον εαυτό του, συνειδητοποιείς πως η μπάντα αυτή έχει κάτι παραπάνω να σου πει. Έχει μια πολύ εναλλακτική ματιά για τον κόσμο, τα συναισθήματα και τη ζωή. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα, οι Archive είχαν κερδίσει το σεβασμό μου.
Αν αρχίσεις να σκάβεις πιο βαθιά στη δισκογραφία τους και να ανακαλύπτεις ολοένα και περισσότερα τραγούδια και δίσκους, είναι σίγουρο πως θα συνειδητοποιήσεις πως η μουσική τους μιλάει στην ψυχή σου. Διέπονται από μια δυσεύρετη στην εποχή μας ευαισθησία και συνήθως ξεδιπλώνουν ψυχολογικές και συναισθηματικές καταστάσεις στα κομμάτια τους, με στίχους που θα σε κάνουν να λυγίσεις.
Ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τους είναι το καταπληκτικό «Hatchet». Μουσικά έχει το μοτίβο του αργού χτισίματος. Η μουσική ξεκινάει πολύ ήρεμα και σιγά, σιγά κλιμακώνεται μέχρι το εκρηκτικό φινάλε.
Οι στίχοι περιγράφουν ένα συναίσθημα τόσο δυνατό, που ξεπερνά τα όρια της λογικής. Η τραγουδίστρια ξεδιπλώνει το συναίσθημα της και απευθύνεται στο άτομο που αγαπάει. Μέσα από εκπληκτικά καλογραμμένες παρομοιώσεις και αλληγορίες, λέει ουσιαστικά πως ό,τι και να της κάνει ο άλλος, εκείνη πάντα θα γυρνάει σε εκείνον. Ακόμα και αν την σκοτώσει.
Μακάβριο, βαθύ και ποτισμένο στο συναίσθημα. Είναι ένα κομμάτι που δεν απευθύνεται σε ερωτευμένους ή πληγωμένους ακροατές. Γιατί; Γιατί θα τους χτυπήσει ακριβώς εκεί που πονούν και τους φέρει δάκρυα στα μάτια.
Πολλά τραγούδια από τη δισκογραφία τους μπορούν να φωλιάσουν στην καρδιά σου και να σου γεννήσουν πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Όπως το κλασικό της μπάντας «You Make Me Feel». Εκρηκτικές κιθάρες και δυναμικά drums εναλλάσσονται με απαλές ακουστικές και μελωδικά φωνητικά. Για μια ακόμη φορά εξυμνούν τον έρωτα και την αγάπη.
Η μπάντα ξέρει σε ποια πράγματα είναι καλή και το εκμεταλλεύεται. Χωρίς όμως να στερείται προόδου και έμπνευσης. Κάθε δίσκος είναι σαν μια νέα εποχή. Από το εξώφυλλό ακόμα, μπορείς να καταλάβεις πως οι Archive βρίσκονται σε μια νέα δημιουργική περίοδο και πως σε λίγο θα μπεις και εσύ στον νέο αυτό κόσμο που δημιούργησαν για το κοινό.
Παρότι δεν θεωρούνται επίσημα concept albums, πολλά από αυτά έχουν πολλά από τα στοιχεία μιας τέτοιας δουλειάς. Το τελευταίο τους πόνημα ας πούμε, ονομάζεται «The False Foundation» και όλα τα στοιχεία σε οδηγούν πως ο συγκεκριμένος δίσκος έχει μια δική του θεματική και αισθητική.
Θα μπορούσε άνετα κάποιος να τον θεωρήσει έναν concept δίσκο, με έντονα στοιχεία φουτουρισμού και μυστήριου. Κομμάτια μεγάλα σε διάρκεια και με αρκετά διαφορετική μουσική προσέγγιση από τις παλαιότερες δουλειές τους. Σε βαθμό που πολλά από αυτά θα μπορούσαν να γίνουν και το τέλειο soundtrack.
Το στοιχείο της πολυπλοκότητας που έχει η μουσική τους είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Μπορούν να διατηρούν τον χαρακτήρα τους και τον πυρήνα τους, που εξάλλου αυτό είναι και που έκανε το κοινό να τους αγαπήσει.
Αλλά ταυτόχρονα, επιτρέπουν και στους εαυτούς τους, να εξελίσσονται. Ουσιαστικά, η μουσική τους ταυτότητα είναι ένας άνθρωπος που βάζει πολλές μάσκες. Κάτω από τα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους προσωπεία παραμένουν ίδιοι.
Με αυτό τον τρόπο, συνεχίζουν να εξιτάρουν τους θαυμαστές που έχουν από το 1994, ενώ συγχρόνως κερδίζουν νέους στην πορεία. Οι εναλλαγές ύφους και μουσικής προσελκύουν συνεχώς κοινό από τις νεότερες γενιές.
Διότι αυτοί είναι οι Archive!
Μια συνεχώς εξελισσόμενη μουσική μηχανή, που αν τύχει να συναντήσεις στον δρόμο της μουσικής σου αναζήτησης, είναι σίγουρο πως θα σε πάρει με το μέρος της και θα σου διευρύνει τους ορίζοντες.
