Εισαγωγή στα Όσα Δεν Πετύχαμε
Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ’ναι ζήτημα ύψους.
Κ. Καρυωτάκης, Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο
Advertising
Για όλα όσα δε γίναμε ή δεν προλάβαμε να γίνουμε, ένα συγγνώμη να κρέμεται στο χείλος μας προσωπικό και ιδιωτικό. Ο Εφησυχασμός του Ενήλικα, τι ωραίος ευφημισμός για ό,τι εν τέλει εμείς δε δώσαμε. Ποιον άλλον να τολμήσεις να κατηγορήσεις, τελεσίγραφο απειλών να γράψεις σε έναν κόσμο που γυρίζει και εσύ ως συνήθως αργείς. Γίναμε έρμαια αποφάσεων άλλων, εδώ κλεισμένοι στο πέτρινό μας κάστρο, με χείλη κολλημένα, που δε σαλεύουν. Ατενίζουμε το μέλλον χωρίς μάτια, παρά μόνο με τις κουφάλες, που αυτά άφησαν.
Ο Εφησυχασμός του Ενήλικα, που δεν ζητά να μάθει. Πόσες ευθύνες να μαζέψεις και να ρίξεις αλλού με συνείδηση καθαρή, μα σχεδόν απατηλή. Για όλα όσα δε γίναμε, ένα συγγνώμη-υπόθεση ιδιωτική, πλήρως σκεπτικιστική. Για όλα όσα δε γίναμε, ευθύνη παραμικρή.
Το Ψέμα: Όλα Υπάρχουν για Εμάς
(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)
Advertising
Όνειρο ανάγλυφο, θα ’ρθώ κοντά σου
κατακορύφως.
Κ. Καρυωτάκης, Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο
Ένα βράδυ σού έρχεται όλο πίσω γενναιόδωρα. Το κοιτάς και είναι εκεί, σαν να μην έφυγε ποτέ. Αλλάζεις, μεταμορφώνεσαι, στρέφεις το κεφάλι, όμως σε περιμένει. Είναι το όμορφό σου ψέμα για όσα δεν κατάφερες να ξεπεράσεις και απλώς προσπέρασες. Σε μία στιγμή του χρόνου, σε ανείπωτη στροφή της γης, συνειδητοποιείς πως το εγώ σου παραείναι μεγάλο. Ο Εφησυχασμός του Ενήλικα, για το πόσο δεν άλλαξες, για τα λόγια, που δεν έγιναν πράξη. Γκρινιάζεις εσύ ένα μίζερο ανθρωπάκι, βλέποντας τον κόσμο να προσπαθεί να περάσει καλά πίσω από σίδερα. Γκρινιάζεις εσύ εφησυχασμένε άνθρωπε, που έφυγες από την πραγματικότητα χρόνια πριν.
Είναι η πληγή που δεν ήθελες να κοιτάξεις. Άνθρωποι με υπολείμματα, ένας λεκές που μένει. Το πηγαίνεις από εδώ, το ανεβάζεις μία μύρα, το αναστατώνεις και καταλήγει πάντα στο ίδιο. Άνθρωποι με υπολείμματα, τινάζουν το μέσα σου. Από τη σάρκα βγαίνει η επιφάνεια. Φαίνεται το κόκκινο, που τραντάζει, το κόκκινο της φωνής σου με τρομάζει. Άνθρωποι, ποσά οφειλόμενα.
Στο Ξέσπασμα της Κραυγής: Γαλήνη
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.
Κ. Καρυωτάκης, Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο
Μέχρι να καταλάβεις πού φταις, θα έχει κορεσθεί ο κόσμος αυτός από δάχτυλα που δείχνουν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Και όταν ανάμεσα από τις πληγές γίνει αντιληπτό αυτό: η λεπτή σχισμή της ενοχής, είναι αυτή η σταγόνα της λύτρωσής σου άνθρωπε. Σου δείχνει τον δρόμο προς τον καλύτερο εαυτό σου, σε παίρνει από το χέρι, μία πορεία ατομική, στην οποία λογοδοτείς μόνο στο είδωλό σου.
Ο Εφησυχασμός του Ενήλικα! Και τι δε θα έδιναν μερικοί, για να μπορέσουν να έχουν την αίσθηση του λάθους τους. Υπόθεση ιδιωτική, μα άκρως τολμηρή, το να μπορέσεις να σ’αγαπάς για τα σκοτάδια. Και στο ξέσπασμα της κραυγής της αγωνίας: Γαλήνη. Έτσι κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια άνθρωπε, όταν σου τραντάζουν την ησυχία σου και μπορείς να την ξαναβρείς. Όταν παύεις να ζεις στον εφησυχασμό σου.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
- Κ. Καρυωτάκης, Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο, δημοσιεύτηκε από: www.greek-language.gr (Τελευταία Πρόσβαση: 24/1/2021)
