Το Κουβάρι των Υποθέσεων
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, – το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής –
Κώστας Καρυωτάκης, Αισιοδοξία
Το Παγούρι της Αισιοδοξίας και μία Στρεβλή Ελπίδα μάς έδωσαν να κρατάμε. Ας υποθέσουμε πως κανένας δεν εθελοτυφλεί, πως όσες διαμαρτυρίες γίνονται για την καθημερινότητα των παιδιών στα σχολεία, είναι απλώς κλάψες και μουρμούρες. Και ας φανταστούμε πως ο ιός, που κάποτε τα Μ.Μ.Ε. λάτρευαν να παρουσιάζουν ως μεγάλο κίνδυνο, ξαφνικά δεν μεταδίδεται από τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 18, δηλαδή όσο χρειάζεται, για να τελειώσουν το Λύκειο. Κι όμως! Σας υποσχέθηκα λιγότερη ειρωνεία και περισσότερη φαντασία…
Ας υποθέσουμε πως δεν είναι πρόβλημα αν ένα παιδί μέσα στην τάξη βγάλει για λίγο τη μάσκα του. Γιατί, ως γνωστόν, τα παιδιά του Δημοτικού δεν έχουν την τάση να αντιγράφουν ό,τι μπορεί να κάνει ή να θέλει ένα άλλο παιδί. Ας υποθέσουμε πως οι εκπαιδευτικοί στα διαλείμματα δεν δίνουν αγώνα, για να τηρούνται οι αποστάσεις. Ας φανταστούμε πως στα δημόσια σχολεία υπάρχουν οι κατάλληλοι εξοπλισμοί, τα κατάλληλα μέτρα και η αρμόζουσα υγιεινή. Όλα όμως αυτά βλέπετε, είναι σενάρια. Το Παγούρι της Αισιοδοξίας και μία Στρεβλή Ελπίδα μάς έδωσαν να κρατάμε. Και αυτά, δεν ξέρουμε ούτε πού είναι χρήσιμα, ούτε πώς να τα αξιοποιήσουμε.
Η Πραγματικότητα των Ορίων
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Κώστας Καρυωτάκης, Αισιοδοξία
Τα πιθανά lockdowns παραμονεύουν, σχέδια και φιλοδοξίες ολίγων λεπτών, έτοιμα να καταρρεύσουν. Ένα θράσος αισιοδοξίας που απειλεί την αθωότητα μικρών παιδιών και την καθημερινότητα των ενηλίκων. Διότι, ακόμα και εσώκλειστοι-φυλακισμένοι μέσα σε ένα σπίτι, όλα άργησαν πολύ να έρθουν… Από μία οικονομία που κατάφερε να ανορθωθεί με πράξεις άλλων και εκμεταλλεύτηκε και πλασαρίστηκε πάλι από άλλους σαν κατόρθωμα, από έναν τουρισμό που το καλοκαίρι δεν έπρεπε να παρακμάσει, από μέτρα που δεν τηρήθηκαν, με αποτέλεσμα να έρχονται στη χώρα μας άνθρωποι που η δική τους χώρα είχε μολυνθεί σοβαρά από τον ιό, από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους, μας έμεινε ένα παγούρι…
Γεμίστε το με νερό, να λέτε ότι κάποιος φροντίζει για εμάς. Να παίρνετε αυτή τη σκέψη, να την τυλίγετε γύρω σας σαν κουβέρτα τα βράδια και κάπως επιφυλακτικά-αλλά ποτέ σκεπτικιστικά- να κοιμάστε. Το Παγούρι της Αισιοδοξίας και μία Στρεβλή Ελπίδα, απόκαμα του φόβου μας, του πηχτού και κολλώδους φόβου.
Αργοπορημένη Αλλαγή
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,
και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράση.
Κώστας Καρυωτάκης, Αισιοδοξία
Δεν είναι ότι μπορεί να αλλάξει κάτι στη χώρα τούτη τώρα. Μιλήσαμε για αλλαγή μετά από δύο μήνες εγκλεισμού. Τώρα πια για τι μένει να μιλήσουμε; Τώρα πια ποιο το όφελος να τρέχουμε από την μελλούμενη σήψη της ανθρωπιάς μας; Μηχανές απομονωμένες στη γωνιά ενός δωματίου, σε λίγο θα τρώμε pixels και ποιος ξέρει τι θαύμα θα χρειαστούμε, για να επιστρέψουμε σε αυτό που ήμασταν κάποτε…
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως δεν έχουμε φθάσει από εκατό διαφορετικούς δρόμους στα όρια της σιγής. Μα, έχουμε φθάσει. Και είναι δύσκολο πια-όσο και αν διψάμε για παραμυθίες- να συνεχίσουμε να τις γευόμαστε…
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό:
Κορωνοιός στην Αττική: Στο τραπέζι το μοντέλο lockdown της Μαδρίτης για τις μετακινήσεις, δημοσιεύτηκε από: www.lifo.gr (Τελευταία Πρόσβαση:23/9/2020)
Σχολεία: Αυτά είναι τα νέα παγούρια που θα μοιραστούν στους φοιτητές, δημοσιεύτηκε από: www.protothema.gr (Τελευταία Πρόσβαση: 23/9/2020)
Κώστας Καρυωτάκης, Αισιοδοξία, δημοσιεύτηκε από: wordpress.com (Τελευταία Πρόσβαση: 23/9/2020)
