Σήμερα ο ρατσισμός γνωρίζει μια άνοδο, η οποία εύκολα θα χαρακτηρίζονταν και τρομακτική. Βλέπεις καθημερινά ρατσιστές παντού. Στον δρόμο, στη δουλειά σου, στη σχολή σου, παντού. Ξεχωρίζουν φυσικά από την τάση τους για επιθετικότητα και μη αποδοχής του διαφορετικού. Το θέμα όμως, είναι ότι μπορούμε να μιλάμε και για ένα «υποβόσκων» ρατσισμό. Τι εννοεί ο ποιητής; Το συχνότερο φαινόμενο στις μέρες μας, είναι η εμφάνιση ενός νέου είδους ρατσισμού: τον ρατσισμό του οίκτου και της λύπησης.
Μιλάμε λοιπόν, για εκείνον τον συμπολίτη σου, που περήφανος δήθεν για τον εαυτό του, θα σου πει πως δεν είναι καθόλου ρατσιστής, πως δέχεται πολύ εύκολα καθετί το διαφορετικό και είναι γενικά «ανοιχτόμυαλος». Λες καλά μέχρι εδώ, πού είναι το παράξενο; Ο άνθρωπος αυτός, δεν είναι ρατσιστής μέχρι ένα όριο -ναι κι όμως κάποιοι έχουν βάλει όρια στην έννοια της αποδοχής- που συνήθως ορίζεται από το πόσο κοντά του θα βρεθεί το «διαφορετικό». Για παράδειγμα, είναι η γνωστή -και αγαπημένη ελληνική- νοοτροπία του «δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, αλλά αν ο γιος μου είναι ένας από αυτούς θα τρελαθώ». Ισχυρίζονται πως δεν έχουν απολύτως κανένα θέμα με την ροή μεταναστών στη χώρα μας, αλλά δεν θέλουν καν να σκεφτούν πως ένας Σύριος μπορεί να τους «κλέψει» τις δουλειές.
Μια αποδοχή με όρια και κριτήρια. Μια αποδοχή που παρουσιάζεται μονάχα όταν ο «άλλος», ο «διαφορετικός» βρίσκεται μακριά σου, έξω από το σπίτι σου. Εκδηλώσεις αγάπης προς τους μετανάστες, για όλους, όσοι μόνο δείχνουν ταλαιπωρημένοι, φτωχοί και απελπισμένοι. Όταν αυτοί οι άνθρωποι, ξεκινήσουν να χτίζουν το μέλλον τους στην χώρα σου, σταματάς να είσαι φιλάνθρωπος. Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Δεν θα παραδεχθεί ποτέ κανείς πως κάτι τέτοιο είναι παράλογο, πως το γεγονός ότι η ένδειξη αγάπης δεν έχει σύνορα. Ο ρατσιστής του «οίκτου» λοιπόν, θα σου πει πως όχι, είναι καλοί μόνο όταν βρίσκονται μακριά σου, μονάχα όταν λυπάσαι για εκείνους. Κάθε φορά, που το «διαφορετικό» διεκδικεί τα ίδια με εκείνον, η ομοιότητα αυτή τον κάνει να ξεχνά όλες τις δήθεν ευαισθησίες του.
Και αναρωτιέμαι: πώς μπορεί κανείς να είναι επιλεκτικά ευαίσθητος; Πόση μικρότητα άραγε, να δείχνει σκεπτόμενος, πως όταν μόνο το «διαφορετικό» προκαλεί οίκτο και όχι σεβασμό, μονάχα τότε δείχνουμε αγάπη; Ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου έχει αυτή την άποψη. Ρατσιστές, πίσω από την «μάσκα» μιας δήθεν φιλανθρωπίας. Μπορεί να ακουστεί ακραίο, μα ίσως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο για κάποιον να παραδεχθεί πως ναι, είναι ρατσιστής, παρά να παρουσιάζεται ως ένας «ψεύτικος» φιλάνθρωπος.
Ρατσιστές του «οίκτου» λοιπόν, ενός οίκτου που δυστυχώς φανερώνει την σημερινή ανθρώπινη μικροπρέπεια και μαζί και όλα τα κόμπλεξ που μπορεί να έχει ο καθένας. Ναι, κάποιους τους τρομάζει η ιδέα πως το «διαφορετικό» κάνει βήματα μπροστά για να πλησιάσει το δικό τους «νορμάλ». Φοβούνται, αλλά γιατί; Τελικά η απάντηση είναι πως αυτός ο φόβος για τον «άλλον», κρύβει μέσα του έναν μεγαλύτερο, ο οποίος προέρχεται από τη μη αποδοχή και αγάπη των ίδιων των εαυτών τους. Όσο σέβεσαι και εκτιμάς πραγματικά εσένα, θα σέβεσαι και θα αγαπάς εξίσου καθετί που φαίνεται λίγο διαφορετικό συγκριτικά. Απλό, μα συνάμα τόσο δύσκολο για κάποιους «ανθρώπους»!