Τι είναι το άγχος
Ο όρος «άγχος» έχει προέλευση από το ρήμα «άγχω» που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το σώμα σε κατάσταση άγχους, εκκρίνει ορμόνες του στρες, όπως η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη σε μεγάλη ποσότητα. Η υψηλή κορτιζόλη μειώνει το μέγεθος του εγκεφάλου και επηρεάζει αρνητικά την φαιά ουσία του. Επίσης επηρεάζει περιοχές του εγκεφάλου όπως ο ιππόκαμπος, ο οποίος παίζει σημαντικό ρόλο στη μνήμη και τη μάθηση. Ακόμη επηρεάζει τη λειτουργία στον προμετωπιαίο φλοιό, ο οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο στις σκέψεις και τα συναισθήματα.
Πηγή:https://meygeia.gr/diaforetikoi-lovoi-egkefalou/
Παρότι το άγχος είναι μία φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση, όταν ο οργανισμός το βιώνει, εκδηλώνει σωματικά συμπτώματα όπως αυξημένη αρτηριακή πίεση, γρήγορη και ακανόνιστη αναπνοή, ανεβασμένους παλμούς, μύες που σφίγγονται, πονοκέφαλο κ.α. Το άγχος μπορεί να είναι θετικό, εφόσον το χρησιμοποιήσω ως αντιμετώπιση ενός πιθανού κινδύνου. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν το άγχος υπάρχει για μεγάλο χρονικό διάστημα, συνειδητά ή μη, αποτελεί σοβαρό πρόβλημα.
«Έχω ταραχή»
«Δεν μπορώ να κοιμηθώ»
«Ανησυχώ πώς θα τα βγάλω πέρα»
«Κάνω αρνητικές σκέψεις»
Αιτίες του άγχους
Η αβεβαιότητα, η τελειομανία, οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες, η άκαμπτη σκέψη, η σύγκριση με τον άλλον, είναι μερικές εσωτερικές και προσωπικές αιτίες άγχους. Επίσης εξωτερικοί παράγοντες όπως η οικογενειακή ευθύνη, οι οικονομικές υποχρεώσεις και το βαρύ καθημερινό πρόγραμμα συμβάλλουν στο να έχω στρες.
Όλα τα παραπάνω, δημιουργούν μία κατάσταση φόβου στο αν θα καταφέρω να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις της ζωής και με ποιον τρόπο. Η βασική ερώτηση είναι, ποιος είναι αυτός ο φόβος που μου δημιουργεί το άγχος. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβω:
«Γιατί αγχώνομαι;»
«Ποιες πεποιθήσεις μου, δεν με βοηθούν στο να ζω με ηρεμία;»
Συμμαχία με τον «εχθρό»
Ο άνθρωπος από την παιδική του ηλικία μεγαλώνει με απατηλούς φόβους και αρνητικές φαντασιώσεις.
Η δημιουργικότητα μου έγινε απειλή έναντι στην επιβίωση μου.
Έχω κάνει πραγματικότητα μου το φόβο της αποδοχής και της καταξίωσης μου στην κοινωνία. Τι θα πουν οι άλλοι, οι γονείς μου, τα παιδιά μου, πως θα ζήσω την ονειρεμένη ζωή της επιτυχίας και της καλοπέρασης. Για το λόγο αυτό νομίζω ότι τα παραπάνω είναι η πραγματικότητα μου, οι πραγματικές αντιξοότητες και έτσι ζω αισθανόμενος συνεχώς υπό το καθεστώς μιας μόνιμης απειλής.
Σε μια δύσκολη καθημερινότητα που οι υποχρεώσεις όλο και αυξάνονται, τα έξοδα, οι δουλειές και οι προσωπικές σχέσεις αποκτούν όλο και περισσότερη ανισορροπία, πολύ δικαιολογημένα έχω στρες. Παρόλα αυτά η αδυναμία να διαχειριστώ την αβεβαιότητα, η απαισιοδοξία, η άκαμπτη σκέψη και η έλλειψη ευελιξίας, δεν είναι η λύση στο πρόβλημα του άγχους μου. Αντιθέτως όμως οι ρεαλιστικοί στόχοι είναι.
Μεταξύ «δράσης» και «αντί-δρασης»
Δεν υπάρχει συνταγή για να νιώσω απόλυτη σιγουριά. Ο πόνος και η ανασφάλεια είναι φυσιολογικά συστατικά της ζωής, μια οικεία προστασία, η οποία προσφέρει ασφάλεια σε τέτοιο βαθμό που το άγχος απλά μου χτυπάει το καμπανάκι πως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψω αυτή μου τη συμπεριφορά. Να σταματήσω να συζώ με μια διαρκή ανησυχία.
Η δομή της σημερινής κοινωνίας δεν προσφέρει ποτέ σιγουριά.
Η ζωή, δεν μπορεί να προσφέρει σιγουριά.
Ακόμα και φαινομενικά να έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα, ακόμα και τότε έχω φόβο για το αύριο, γιατί έχω προγραμματιστεί να ζω μέσα στην ανασφάλεια και την συνεχή αμφιβολία. Είναι η μόνη ασχολία που έμαθα να κάνω καλά, μία δραστηριότητα που εξουσιάζει μόνιμα την καθημερινότητα μου, το είναι μου.
Η μοναδική ασφάλεια, είναι η ίδια μου η παρουσία.
Η ανάσα μου.
Η πίστη στη δύναμη μου, ότι μπορώ να τα καταφέρω ανεξαρτήτων συνθηκών και ανεξαρτήτων ξένων προσδοκιών.
Είναι δύσκολο…όμως σκέψου… αν αυτές τις στιγμές που σπατάλησες, με όλες τις εύλογα δικαιολογίες του κόσμου στο να ανησυχείς, τις αφιέρωνες στο να ζεις με ευγνωμοσύνη την κάθε σου στιγμή… ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα;
Ο κόσμος είναι η προβολή του ονείρου μας ή του εφιάλτη μας.
Διάλεξε τι επιλέγεις να βλέπεις…
