Την Άννα Θεοδωρίδου παρακολουθήσαμε ως την Νταϊάν σε έναν ρόλο δυναμικό, προστατευτικό και βαθιά υπαρξιακό, στην παράσταση «Τα πουλιά» του Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον (Conor McPherson) που βασίστηκε στην ιδέα της ιστορίας της Daphne du Maurier σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου στο θέατρο Vault. Πρόκειται για την ιστορία που συγκλόνισε τον Χίτσκοκ, ο οποίος το μετέφερε το 1963 στον κινηματογράφο. Στο θέατρο Vault ήρθε σε πρώτη πανελλήνια έκδοση και μπορείτε να το απολαύσετε μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 2022. Η Άννα Θεοδωρίδου μίλησε στο MAXMAG.GR και την Δανάη-Ελευθερία Σωπασή για την φιλοσοφία του έργου, την διαχρονικότητα της κλειστοφοβικής υπεροχής, τον κορωνοϊό, και τα μελλοντικά σχέδια της. Η συζήτηση κινήθηκε αρκετά σχετικά με τον ρόλο της ως Νταϊάν, καθώς το διαχρονικό αυτό έργο βασίζεται πάρα πολύ στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, πάντα υπό το τρομακτικό καθεστώς των πτηνών.
Επιμέλεια συνέντευξης: Δανάη-Ελευθερία Σωπασή
Σας είδαμε πρόσφατα στην ιδιαίτερη παράσταση «Τα πουλιά» στο θέατρο Vault. Πείτε μας δυο λόγια για την υπόθεση του έργου και για τον ρόλο σας.
Μια πανδημία, μυστηριώδεις επιθέσεις πουλιών, συνθέτουν ένα δυστοπικό σκηνικό, οδηγούν στον εγκλωβισμό. Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν, τέσσερις διαφορετικές ζωές άφησαν εκεί έξω, ζωές που ίσως έχουν χαθεί για πάντα. Εγώ υποδύομαι μια συγγραφέα, τη Νταϊάν, ένα πρόσωπο εσωστρεφές, με πολλά σκοτάδια. Παλεύει με τους δαίμονες της, παλεύει να επιβιώσει, παλεύει να μην σκέφτεται..
Ο ρόλος της Νταϊαν είναι δυναμικός, δοτικός αλλά και εσωστρεφής. Ποια κοινά σημεία βρήκατε σε εκείνη;
Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τον συγκεκριμένο ρόλο, συνειδητοποίησα πόσα λίγα κοινά έχω με την ηρωίδα που κλήθηκα να υποδυθώ. Είμαι κι εγώ δυναμική, διεκδικητική θα έλεγα, αλλά όχι χειριστική όπως η Νταϊάν. Είμαι δοτική, αλλά η δοτικότητα μου είναι ανιδιοτελής (έτσι τουλάχιστον πιστεύω) σε αντίθεση με τη Νταϊάν που προσφέρει με σκοπό να έχει λόγο, να ελέγχει τις ζωές των άλλων. Το ενδιαφέρον βέβαια για έναν ηθοποιό είναι να καταπιάνεται με ρόλους, με ήρωες διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας, αισθητικής από τη δική του, να τους μελετά, να προσπαθεί να τους κατανοήσει, να τους δικαιολογεί, να τους κρίνει, να ψάχνει να βρει τους στόχους τους.
Τι θα την συμβουλεύατε ως προς την συναναστροφή της με τους άλλους;
Καταρχάς αποφεύγω να συμβουλεύω κάποιον, αν δεν μου το έχει ζητήσει. Αν τώρα η Νταϊάν επέλεγε μέσα από δισεκατομμύρια ανθρώπους εμένα και ζητούσε τη συμβουλή μου, θα της έλεγα να ψάξει με οποιοδήποτε τίμημα την κόρη της, να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό της, να ολοκληρώσει τη συγγραφή του βιβλίου που για πολλοστή φορά άφησε στη μέση και τότε ίσως συνειδητοποιούσε πόσο δευτερευούσης σημασίας είναι όλα τα υπόλοιπα που την απασχολούν και την αποπροσανατολίζουν εν τέλη.
Ποια σημεία στην ερμηνεία της Τζούλια (της αντίθετης όψης του νομίσματος της Νταϊαν) σας άρεσαν και γιατί;
Στην ερμηνεία της Τζούλιας από την ταλαντούχα συνάδελφο Ειρήνη Αρβανίτη, μου αρέσουν τα πάντα! Διείσδυσε με χειρουργική ακρίβεια στα μύχια της ηρωίδας. Όσον αφορά τη Τζούλια ως δραματικό πρόσωπο, πράγματι δεν έχει ίσως κανένα κοινό στοιχείο με τη Νταϊάν. Καταρχάς είναι πολύ πιο νέα. Αυτή λοιπόν η νεανική της παρόρμηση με γοητεύει.
Θα έλεγε κανείς, ότι η Τζούλια είναι ίσως μια πληγωμένη Νταϊαν ή και το αντίστροφο;
Η Τζούλια δεν είναι πληγωμένη Νταϊάν, αλλά ούτε και το αντίστροφο. Η καθεμιά κουβαλά τις δικές της πληγές και προσπαθεί να τις ξορκίσει. Η Νταϊάν φροντίζει τις εμφανείς πληγές της Τζούλιας, τις εξωτερικές, αλλά ως εκεί.
Τι αποκομίσατε από την εμπειρία σας να ερμηνεύετε για το θέατρο μια υπόθεση που λατρεύτηκε τόσο πολύ στον κινηματογράφο;
Πρόκειται για ένα αριστούργημα της μεγάλης οθόνης, του οποίου προηγήθηκε ένα εξαιρετικό διήγημα. Εντυπωσιακή δεν είναι σαν σύλληψη και μόνο, η πολιορκία των πουλιών; Αυτή η απειλή που έρχεται από ψηλά; Τιμωρία ενός ανώτερου όντος, εκδίκηση της φύσης;
Είναι η πανδημία που ζούμε μια μορφή παλίρροιας όπως περάσατε στα «Τα πουλιά»;
Πράγματι στο έργο οι ήρωες παρατηρούν ότι τα πουλιά φεύγουν με την άμπωτη και γυρνούν με την πλημμυρίδα κάθε έξι ώρες. Βέβαια απλώς παρατηρούν το γεγονός χωρίς να ξέρουν γιατί συμβαίνει. Η πανδημία που ζούμε, μπορεί να είναι μια μορφή παλίρροιας. Το θέμα είναι να καταφέρουν οι άνθρωποι να βγουν όσο πιο ακέραιοι μπορούν από όλο αυτό, και παίρνοντας ως παράδειγμα την αξιοποίηση της παλιρροιακής ενέργειας που κάποιοι άνθρωποι κάποτε κατάφεραν, να αξιοποιήσουν και οι σημερινοί άνθρωποι τις ψυχικές πλημμυρίδες και τις άμπωτες που ζουν.
Ποιο χαρακτηριστικό γνώρισμα κάνει «Τα πουλιά» τόσο εντυπωσιακά μέχρι σήμερα;
Ο Conor McPherson, ο συγγραφέας του θεατρικού έργου, κατάφερε να μεταφέρει με εξαιρετικό τρόπο τούτη τη δυστοπία του διηγήματος και του κινηματογραφικού έργου στο θέατρο. Αν σκεφτεί κανείς πόσο πιο δύσκολο είναι να «δοθεί» πάνω σε μια σκηνή η ατμόσφαιρα σε σχέση με τον κινηματογράφο, τις εναλλαγές των πλάνων, των σκηνών, ή σε σχέση με ένα διήγημα που τις εικόνες τις δημιουργεί ο εκάστοτε αναγνώστης, οι οποίες μπορεί να είναι χιλιάδες, ο McPherson πιστεύω ότι κέρδισε το στοίχημα. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που ήρθε σε επαφή με το έργο που λάτρευε να βλέπει στο σινεμά και ιδανική τη σκηνοθετική ματιά του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, τη μετάφραση του Α. Γαλέου, τα σκηνικά του M. Bevilacqya, τα κοστούμια της Δ. Βασιαγιώργη, τη μουσική και τα ηχητικά τοπία του Μ. Αντωνιάδη, τα φώτα της Σ. Αλεξιάδου. Όλη η παραπάνω ομάδα μαζί με τον Θεατρολόγο, βοηθό σκηνοθέτη Μ. Δαμασκηνό, τη φωτογράφο Μ. Παπαδοπούλου, τον Σ. Κοσμίδη που επιμελήθηκε το βίντεο, και τους συναδέλφους ηθοποιούς Ε. Αρβανίτη, Ε. Γασπαράτο και Σ. Ψαρουδάκη, δουλέψαμε με ενθουσιασμό και νιώθω τυχερή που υπήρξα μέλος αυτής της ομάδας.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας Ευρωπαίοι δραματικοί συγγραφείς και γιατί;
Είναι πολλοί οι Ευρωπαίοι δραματουργοί που αγαπώ, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Ίψεν. Ο Ίψεν εισήγαγε στη σκηνή τη ρεαλιστική γλώσσα της καθημερινότητας, κατάφερε να μεταμορφώσει τη σκηνή σε ένα φόρουμ όπου θέτονται επί τάπητος τα προβλήματα που απασχολούν την αστική τάξη. Ο Ίψεν, όπως και ο Γκαίτε, ο Σίλλερ, πραγματεύεται τις δυνατότητες αυτοπραγμάτωσης, που είναι διαθέσιμες στο αστικό άτομο εντός της κοινωνίας. Τον απασχόλησε η έννοια της αστικής οικογένειας, το τέλμα στο οποίο είχε οδηγηθεί, το πλαίσιο των οικογενειακών σχέσεων, εισήγαγε την έννοια του ζωτικού ψεύδους…
Μετά «Τα πουλιά» ποιες είναι οι επόμενες επαγγελματικές σας σκέψεις;
Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της μίνι τηλεοπτικής σειράς «Οι αόρατοι» στην οποία έλαβα μέρος. Επόμενο βήμα, είναι να παρουσιάσουμε στο κοινό της Αθήνας τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου. Πρόκειται για μια ευτυχή σύμπραξη του συγκροτήματος Encardia, δυο χορευτών της Λυρικής κι εμού. Μεγάλο μέρος του ποιήματος έχει μελοποιηθεί από τον κιθαριστή των Encardia Μιχάλη Κονταξάκη και παρουσιάστηκε ως δραματοποιημένο έργο το περασμένο καλοκαίρι στη γενέτειρα του Γ. Ρίτσου, τη Μονεμβασιά, στα πλαίσια του προγράμματος του ΥΠΠΟ «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός».
Κ. Άννα Θεοδωρίδου μέχρι πότε θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Τα πουλιά»;
Οι παραστάσεις μας θα ολοκληρωθούν στις 18 Ιανουαρίου. Γι’ αυτό σπεύσατε!
Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μας για την παράσταση «Τα πουλιά», εδώ.
Εισιτήρια για την παράσταση θα προμηθευτείτε εδώ.
Ευχαριστούμε θερμά το γραφείο Τύπου για την διάθεση του φωτογραφικού υλικού.
