Με τα βιβλία της να έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά, στα τουρκικά, στα κινεζικά, στα αλβανικά, στα σερβικά και στα βουλγαρικά, ενώ συνολικά να έχουν πουλήσει περισσότερο από 1,8 εκατομμύρια αντίτυπα στην Ελλάδα, η Λένα Μαντά δίκαια θεωρείται μια από τις πιο εμπορικές συγγραφείς των τελευταίων χρόνων. Είναι η συγγραφέας που οι περισσότεροι βιβλιοκριτικοί “λατρεύουν” να μισούν, ενώ η ίδια εντελώς ακομπλεξάριστη και με αφοπλιστική ειλικρίνεια δηλώνει, ότι δεν μπορούν όλα και όλοι να αρέσουν σε όλους. Με το νέο της βιβλίο Ζωή σε πόλεμο, η Λένα Μαντά κάνει μια κατάθεση ψυχής, καθώς οι κεντρικές ηρωίδες του είναι στην πραγματικότητα η μητέρα της και η ίδια. Και τα γεγονότα που περιγράφονται μνήμες της ίδιας της συγγραφέως. Θα θέλαμε να την ευχαριστήσουμε πολύ για τον χρόνο που διέθεσε για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας και εγώ προσωπικά να της ευχηθώ όλες οι επιθυμίες της να γίνουν πραγματικότητα στο πέρασμα του χρόνου.
Επιμέλεια συνέντευξης: Αλεξάνδρα Βαλτά
Το νέο σας βιβλίο, Ζωή σε πόλεμο, σηματοδοτεί για πολλούς την έναρξη μιας νέας εποχής για εσάς, συγγραφικά πολύ πιο ώριμης. Συμμερίζεστε την άποψη αυτή; Θεωρείτε πως με το τελευταίο σας βιβλίο επανασυστήνεστε με το κοινό σας;
Ειλικρινά δεν ξέρω! Γράφω κυρίως με την καρδιά και παθιάζομαι με ότι κάνω γι αυτό δεν μπορώ ν’ απαντήσω. Υποθέτω ότι το μέλλον θα μας δείξει αν χωρίς να το αντιληφθώ μπήκα σε μια διαφορετική «εποχή». Ούτως ή άλλως όμως, κάθε χρόνος που περνάει, οι εμπειρίες που αποκομίζω, όσα συσσωρεύονται στην ψυχή μου, αφήνουν το αποτύπωμά τους μέσα μου. Εκεί δηλαδή απ’ όπου πηγάζει η γραφή μου… Είναι ένας αέναος κύκλος!
Μετά από 6 μήνες που το βιβλίο σας πια έχει πάρει το δρόμο του, έχει τις πωλήσεις του και την δυναμική του, κοιτώντας πίσω, υπήρξε κάποια στιγμή, που να διστάσατε, να σκεφτήκατε να κάνετε πίσω θεωρώντας ότι ίσως εκτίθεστε υπέρ του δέοντος στο κοινό σας;
Όχι. Ήταν πολύ ξεκάθαρο για μένα από την στιγμή που πήρα την απόφαση να αποτυπώσω στο χαρτί όσα κουβαλούσα τόσα χρόνια. Εξάλλου, όπως είπα και στις παρουσιάσεις που έκανα, η σχέση μου με το αναγνωστικό κοινό από την αρχή έγινε πολύ… προσωπική. Γνωρίζω τα… οικογενειακά εκατοντάδων οικογενειών, μέσα από τα μηνύματα που μου γράφουν στα social media, ζητώντας ακόμα και την συμβουλή μου σε διλήμματα που αντιμετωπίζουν. Ούτε ποτέ έκρυψα από όλους όσους με αγαπούν και νοιάζονται για μένα τι μου συμβαίνει. Είναι η ιδιαιτερότητα της σχέσης μου με το αναγνωστικό κοινό, που κατά κάποιο τρόπο επέβαλλε να μην έχω μυστικά…
Στο βιβλίο παρακολουθούμε την ζωή της Φραντζέσκας και της Κάλλιας και κατ’ επέκταση την ζωή της μητέρας σας και της δική σας. Στην εισαγωγή του βιβλίου εξηγήσετε πόσο δύσκολη ήταν η κατάδυση στις αναμνήσεις σας αυτές. Υπήρχαν καταστάσεις που ωραιοποιήσατε ή που ακόμα αποφύγατε να εντάξετε στην πλοκή σας;
Αυτό που προσπάθησα και τελικά κατάφερα, ήταν να μην πάρω θέση, αλλά να παραθέσω γεγονότα. Να μην κρίνω την Φραντζέσκα ούτε να την κατακρίνω. Ούτε μέσα στις προθέσεις μου ήταν να γράψω μια… αγιογραφία, δεδομένης της έντονης προσωπικότητας της μητέρας μου. Σαφώς όμως υπήρξαν περιστατικά που δεν άντεχα να καταγράψω και πιθανότατα δεν θ’ άντεχε ούτε το αναγνωστικό κοινό να διαβάσει. Ναι, αυτά τα παρέλειψα.
Αν η σχέση σας με το στενό σας οικογενειακό περιβάλλον ήταν διαφορετική. Αν είχατε λάβει όλη την αγάπη που δικαιούται κάθε παιδί να λάβει την τρυφερή παιδική του ηλικία και δεν είχατε στραφεί στην συγγραφή από μικρή σαν μια διέξοδο, θεωρείτε πως και πάλι η συγγραφή θα αποτελούσε για εσάς μονόδρομο;
Πολλά τα «αν» για να υπάρξει μια απάντηση. Δεν ξέρω τι θα γινόταν με την Κάλια – Λένα «αν» ζούσε μια άλλη ζωή. Κατά την άποψή μου είμαστε αυτό που μας έχει τύχει….
Σας αγχώνει ο τίτλος εκδοτικό φαινόμενο; Πριν την έκδοση του κάθε βιβλίου σας σκέφτεστε την πιθανότητα να μην αρέσει όσο το προηγούμενο;
Θα μπορούσε και να με αγχώσει αν το συνειδητοποιούσα. Όπως σας είπα και στην αρχή, παθιάζομαι με ότι καταπιάνομαι. Η συγγραφή είναι έρωτας για μένα και όπως σε κάθε έρωτα, λογική ή δεύτερες σκέψεις δεν χωράνε! Όταν πια το δω έτοιμο να βγει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, τότε που ο έρωτας έχει φύγει, τότε μου περνάει σαν σκέψη, αλλά η λογική επικρατεί. Δεν μπορεί όλα ν’ αρέσουν σε όλους!
Φοβάστε καθόλου την στιγμή που η έμπνευση σας θα σας εγκαταλείψει; Ένας άνθρωπος που έχει συνηθίσει την επιτυχία πιστεύετε πως μπορεί να νοιώσει ποτέ έτοιμος για αυτό το ενδεχόμενο;
Άλλο επιτυχία, άλλο έμπνευση! Η έμπνευση είναι κάτι που ευτυχώς αποτελεί τακτικό θαμώνα του μυαλού μου! Για το ενδεχόμενο τώρα μιας εκδοτικής αποτυχίας, δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να προετοιμαστεί! Όμως, η αλήθεια είναι πως έχω πάρει τόση αγάπη από τους αναγνώστες, έχω ζήσει τόσες συγκινητικές στιγμές σε παρουσιάσεις μου, που νομίζω ότι μ’ ευγνωμοσύνη θ’ αποτραβηχτώ. Όχι όμως ότι θα σταματήσω να γράφω!
Τα τελευταία χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα για εσάς. Χάσατε και τους δύο γονείς σας και περάσατε και εσείς και ο σύζυγός σας ο καθένας από ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα υγείας. Άλλαξαν τα γεγονότα αυτά τον τρόπο που βλέπετε την ζωή σας;
Αλίμονο στους ανθρώπους που ότι συμβαίνει στην ζωή τους, δεν τους επηρεάζει ή δεν μαθαίνουν από αυτό. Δεν ωριμάζουν ποτέ! Η απώλεια των γονιών μου, δεν ήταν χτύπημα. Όσο η φυσική ισορροπία που θέλει τους γονείς να φεύγουν πριν από τα παιδιά, δεν ανατρέπεται, δεν μπορεί να μιλάμε για χτύπημα ειδικά όταν έχουν κάνει τον κύκλο τους, και έχουν δει και εγγόνια. Οι αρρώστιες τώρα, είναι μέσα στην ζωή και το μόνο που παρακαλούσα πάντα τον Θεό, είναι ότι έρθει, να είναι αντιμετωπίσιμο και ιάσιμο. Εφ’ όσων και αυτό έτσι έγινε, είμαι ευγνώμων.
Κοιτώντας πίσω πιστεύετε υπάρχουν πράγματα που θα αλλάζατε στην επαγγελματική σας ζωή;
Δεν νομίζω. Θεωρώ πως ότι έγινε, έγινε στον σωστό χρόνο και με τους σωστούς ανθρώπους. Ακόμα και η αποτυχία της πρώτης μου συνεργασίας, ήταν διδακτική. Όταν το 2004 πέρασα το κατώφλι των εκδόσεων Ψυχογιός ήταν ευτυχισμένη στιγμή. Όχι λοιπόν. Τίποτα δεν άλλαζα!
Υπάρχει κάποιο βιβλίο που έχετε ζηλέψει και θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς;
Κατηγορηματικά όχι! Δεν ξέρω πώς, αλλά όταν διαβάζω ένα βιβλίο, καταφέρνω και αποποιούμαι της ιδιότητας του συγγραφέα και το διαβάζω σαν αναγνώστρια. Όταν το τελειώνω, είμαι ενθουσιασμένη ή απογοητευμένη, αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν έχω ζηλέψει ούτε βιβλίο, ούτε επιτυχία, ούτε τίποτα άλλο!
Και για το τέλος θα θέλαμε να μας πείτε πως φαντάζεστε την Λένα Μαντά σε 10 χρόνια από τώρα, τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά.
Σε 10 χρόνια θα έχω κλείσει και τα 64… Μακριά με πάτε! Το μόνο που μπορώ να ελπίσω, είναι να είμαι υγιής μαζί με τον άντρα μου και ν’ απολαμβάνουμε τους κόπους της ζωής μας, να έχουμε γύρω μας αγαπημένους φίλους, αλλά κυρίως τα παιδιά μας και… τα εγγόνια μας! Επαγγελματικά δεν κάνω σχέδια. Ποτέ δεν έκανα!