Ο Γιώργος Μπελαούρης γεννήθηκε στην Αθήνα, αν και κατοικεί σε πολλές περιοχές χάρη στην κόρη του Lenore. Έχει πτυχίο Μουσειολογίας και η συγγραφή ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του από την ηλικία των 7. Δημιουργός της μυθολογίας, ψυχοπλάνης και του art poject LC DLVI, στο οποίο συμμετέχουν πάνω από 64 γκεστ καλλιτέχνες. Βιβλία του που έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Rising Star: “Ψυχοπλάνης Φαινόμενα” και “Ερεβώδης Λειμώνας”. Στο blog του “Ροδοπέταλα, αίμα και στάχτη“, ο Γιώργος Μπελαούρης έχει αναρτήσει 9 βιβλία προς ελεύθερη ανάγνωση: Lenore Corpse #1, Ξενοδοχείον Ελπίς, Lenore Corpse #2 και #3, Εμμονή, 30 διηγήματα “Ερεβώδης Λειμώνας” και Τρουφ! Έχουν παιχτεί 16 θεατρικά κείμενά του σε Αθήνα και Μυτιλήνη, τα περισσότερα σε σκηνοθεσία του ίδιου. Ο Γιώργος Μπελαούρης έχει οργανώσει μία φωτογραφική έκθεση το 2014, καθώς και δύο διαλέξεις με θέμα την Αρ Νουβώ και την Αρ Ντεκό το 2015. Σε διαγωνισμό λογοτεχνίας από τις εκδόσεις Σημαντικές Διαδρομές, ο Γιώργος Μπελαούρης έχει επιλεχθεί και συμπεριληφθεί στην πρώτη ανθολογία steampunk στην Ελλάδα με τίτλο “Οι Θεοί Του Ατμού”.
Ο Γιώργος Μπελαούρης είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας, ένας άνθρωπος με πίστη και αγάπη σε αυτό που κάνει. Αυτές είναι οι ακριβείς λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό για εκείνον. Στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιώργος Μπελαούρης στο maxmag, μιλήσαμε σχετικά με την κόρη του Lenore, τον τρόπο που ο κόσμος αντιμετωπίζει το είδος της γραφής αυτής και μιλήσαμε με την ίδια την Lenore.
Αρχικά να σε ευχαριστήσω που δέχτηκες να μας δώσεις την συνέντευξη αυτή. Θεωρώ ότι όλες οι ερωτήσεις που είχα στο μυαλό μου δεν χωράνε σε ένα μόνο άρθρο γι’ αυτό θα προσπαθήσω να είμαι φειδωλή ώστε να κάνω τις βασικότερες.
- Όσοι έχουν διαβάσει έστω και την περίληψη των βιβλίων σου γνωρίζουν πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερο είδος. Πώς θα χαρακτήριζες το ύφος τους;
Καλησπέρα κι από εμένα συνονόματη! Σ’ ευχαριστώ για την πρόσκληση και το ενδιαφέρον, ειλικρινά το εκτιμώ!
Να σου πω, τα είδη και οι ταμπέλες διαχωρισμού τους, ίσως να ξεκίνησαν ως μία απόπειρα των βιβλιοπωλών να κατηγοριοποιήσουν τα έργα για να ‘’βοηθήσουν’’ τους καταναλωτές τους –ή να αποφύγουν τις ενοχλητικές ερωτήσεις και απλά να δείχνουν ένα ράφι- μα αυτή η ‘’βοήθεια’’ με τα χρόνια έγινε κάτι σαν ‘’παρωπίδα’’ για την πλειοψηφία των αναγνωστών –και δυστυχώς και των δημιουργών… Αντί να θέλουν την ‘’περιπέτεια’’ μίας ευρείας προσέγγισης του πελάγους της λογοτεχνίας, γνέφουν το κεφάλι μόνο σε ό,τι βλέπουν σε tunelvision και κάπως-γνωρίζουν. Προτιμούν να το ‘’παίξουν’’ εκ του ασφαλούς. Μια δική τους απόπειρα να βάλουν τάξη στο χάος…
Δεκτόν και σεβαστόν!
Προσωπικά όμως, μου αρέσει το χάος!
Όχι μόνο δε θέλω η ‘’κόρη’’ μου να μείνει στο ράφι, μα κι εκείνη, ευθύς εξαρχής, δεν θέλει να αποδεχτεί ότι υπάρχει καν ράφι…
Οπότε δε μπορούσαμε να το ‘’παίξουμε εκ του ασφαλούς’’! Μα για να μπω στο προκείμενο και σε αυτό που ρώτησες: το είδος μου ονομάζεται ‘’νεογοτθική σκοτεινή φαντασία’’.
Το γοτθικό στοιχείο, είναι ένα υβρίδιο που υπάρχει στον δυτικό πολιτισμό εδώ και αιώνες. Ξεκίνησε από μία φυλή βαρβάρων, έδωσε τη σκυτάλη σε έναν αρχιτεκτονικό ρυθμό, μεταμορφώθηκε σε λογοτεχνικό κίνημα, έπειτα το πήραν οι ταινίες και η μουσική και πλέον μπορεί να εντοπιστεί παντού (κόμιξ, βιντεοπαιχνίδια, εννοιολογική τέχνη κλπ). Στη λογοτεχνία –πολύ χοντρικά- σχετίζεται με τα ασφυκτικά και καταστροφικά συναισθήματα του πρωταγωνιστή (εμμονή, τρέλα, παρόρμηση για φόνο ή σεξουαλικά παρεκκλίνουσες προτιμήσεις κοκ). Το νεογοτθικό λοιπόν, εξετάζει με τη σειρά του τις εσωτερικές πιέσεις του σύγχρονου ανθρώπου (αποξένωση πόλεων, άγχος, εγωκεντρισμός, φόβοι), μα πλέον δεν έχουμε κορασίδες που λιποθυμούν υπό την πίεση έντονων συναισθηματικών συγκινήσεων… έχουμε κοπελιές που τα κάνουν λαμπόγυαλο! Πάντα οι γοτθικοί θεωρούνταν ‘’άγριοι’’, μα με τα χρόνια εξελίχθηκαν σε ‘’εκλεπτυσμένοι-άγριοι’’. Η επίγνωση αυτής της κατάστασης, θεωρώ, δίνει μια παραπάνω διαύγεια στον επηρμένο αυτοαποκαλούμενο ‘’εκλεπτυσμένο-άγριο-γκοθά’’, εφόσον όλοι τέτοιοι είμαστε στη σημερινή εποχή, απλά οι περισσότεροι δεν το αποδέχονται ή δεν το έχουν τοποθετήσει σε λέξεις (και όσοι το τοποθετούν, ίσως να εκλαμβάνονται ως είρωνες, σαν τον γράφοντα καλή ώρα, γι αυτό είπα ‘’επηρμένοι-μπλα-μπλα’’).
Το dark fantasy ουσιαστικά, επαναπαρουσιάζει μορφές και δομές παιδικών παραμυθιών σε ενήλικα πλαίσια. Τα μαγεμένα βασίλεια έχουν δώσει τη θέση τους σε απρόσωπες μητροπόλεις, ο πρίγκιπας μπορεί να είναι χασάπης και η πριγκίπισσα ψιλικαντζού, μα ο δράκος ή η κακιά μάγισσα, κάποια στιγμή θα εμφανιστούν! Πώς το αντιμετωπίζει αυτό ο ‘’ώριμος άνθρωπος’’ του πολιτισμού; Πώς γίνεται να βρει τη μαγεία μέσα του, όταν τον έχουν μάθει να την παραπετά από το δημοτικό; Πώς μπορεί η τετράγωνη λογική του 1+1=2 να γίνει 1+1=μωβ φούσκα;
Αμφότερα, ανά τους αιώνες, είχαν αμιγώς ελληνική χροιά: από τον Όμηρο και την λαογραφία μας για το κομμάτι του fantasy, μέχρι τον Ροΐδη και τον Παπαδιαμάντη για το γοτθικό στοιχείο. Οπότε σε αυτά τα πλαίσια υπάγομαι κι εγώ. Δεν επανεφηύρα τον τροχό. Απλά είμαι προϊόν του αιώνα μου. Ίσως εκεί να έγκειται η ιδιαιτερότητα στην προσέγγιση που είπες…
- Η συγγραφή λένε ότι είναι εθισμός, ισχύει και για σένα αυτό; Πόσο καιρό θα άντεχες χωρίς να εκφράζεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου γράφοντας;
Είναι εθιστική και ψυχοτρόπος διαδικασία! Είναι έκσταση και διαύγεια! Πάμφθηνη για να βρεις το ‘’φιξάκι’’ σου, καταστροφική αν δεν μπορείς να γράψεις κι έχεις στερητικό, άκρως επικίνδυνη όταν αρχίσεις να πέφτεις στα ‘’χοντρά’’! Έχει χαρακτήρα αυτοΰπνωσης εν γρήγορσει, μα αντί να σου κρατάνε το εκκρεμές, κρατάς εσύ το μολύβι και αντί να ακολουθείς την φωνή κάποιου καθοδηγητή, βλέπεις το αναβόσβημα του κέρσορα… Και όταν ‘’ανοίγει-τρύπα-στο-χαρτί’’ και δεν βρίσκεσαι πια στο γραφείο μα στενογραφείς κατά πόδας των ηρώων σου… η πληκτρολόγηση παίρνει τη μορφή της ροής των κυμάτων που σκάνε στη παραλία ή της έκχυσης του αίματος από την καρδιά στις αρτηρίες: η ροή φυσική, με ρυθμό, σχεδόν κυκλική ή παλινδρομική εντός σου, και με τον αέρα γύρω σου πιο ‘’αραιό’’, λες και είσαι σε υψόμετρο!
Κάπως έτσι νιώθω όταν γράφω… Όλα είναι πιο αληθινά εκεί, πιο έντονα! Επιστρέφοντας στα επίγεια, όλα είναι με την ένταση κατεβασμένη!
Γράφω σχεδόν καθημερινά από πιτσιρικάκι, οπότε –καλώς ή κακώς- όχι μόνο είναι καθοριστικό κομμάτι της ταυτότητάς μου πια, αλλά και συντριπτικά σημαντικό κομμάτι της ζωής μου –επισκιάζει όλα τα άλλα. Όταν δεν γράφω ασφυκτιώ ή νιώθω ενοχές ή ανησυχία ή έξτρα άγχος ή κυλώ στην αυτολύπηση… Οπότε δεν μπορώ να σου πω πόσο καιρό θα άντεχα, αφού σαν ιδέα και μόνο με τρομάζει. Μα για να επιστρέψω στο αν ισχύει το περί εθισμού και για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα -μιας που πήραμε σκοτεινή στροφή σε αυτή την παράγραφο:
«Γεια σας, είμαι ο Γιώργος, γράφω και είμαι καλά»
- Νιώθω ότι η Lenore δεν είναι απλά ένας χαρακτήρας για σένα. Πώς ακριβώς «γνωριστήκατε» λοιπόν;
Η Lenore μου με βρήκε σε ένα αδιέξοδο. Μου την είχε στήσει σε ένα στενό, αν θες, χεχε Το στενό αυτό ήταν το αδιέξοδο του κορεσμού! Είχα ξεκινήσει να δημιουργώ τη βασική μου μυθολογία από την έκτη δημοτικού, οπότε στα 25 μου, πληθώρα των κενών είχαν κλείσει, ο ενθουσιασμός είχε αρχίσει να φθίνει, μα η εμμονή της συγγραφής ήταν ακόμα εκεί! Ήθελα κάτι καινούριο, να με ταρακουνήσει, να με βγάλει από την ζώνη ασφαλείας που βρισκόμουν τόσο καιρό, να με απελευθερώσει! Επίσης, ήθελα να βρω το ύφος μου, τη φωνή μου! Η αισθητική μου είχε καθοριστεί πολλά χρόνια πριν, μα ένιωθα σαν κούκλα εγγαστρίμυθου: ναι, μιλούσα, μα δεν τραγουδούσε η ψυχή μου. Η φωνή μου ήταν συνονθύλευμα των πενών που θαύμαζα…
Είχα λοιπόν τελειώσει τα δύο πρώτα μυθιστορήματα της βασικής μυθολογίας μου, με τις περιπέτειες των γονιών της Lenore μου, και ήξερα από τις πρώτες τάξεις του λυκείου ότι είχαν μία κόρη. Δεν ήξερα όμως ποια ήταν!
Σε ένα καφέ, μία μέρα, μία ατάκα πετάχτηκε από μία φίλη μου και κάτι συνέβη στο μυαλό μου… Πλήρωσα και φύγαμε άρον άρον! Μέχρι να φτάσω σπίτι, η Lenore είχε μορφή, περιπέτεια και ένα νέο παρακλάδι της μυθολογίας μου δημιουργούταν στο νου μου. Τις επόμενες μέρες, με το έτσι θέλω, την άκουσα να μου λέει: «Εγώ είμαι η κόρη τους, οκ;»
«Μα… οκ!» συμφώνησα κι εγώ κι έκτοτε είναι συνεχώς δίπλα μου! Με βοήθησε να βρω τη φωνή μου, να σκληραγωγηθώ στην ‘’καλλιτεχνική αρένα’’ και εδώ και τρία χρόνια είναι στο νου μου 24/7! Ό,τι και να γράψω στο μέλλον, γι αυτή θα ήθελα να με θυμούνται!
- Ομολογώ ότι είμαι θαυμάστρια της Lenore και διαβάζοντας δημοσιεύσεις σου κρίνω ότι μας ακούει αυτήν την στιγμή. Τι είναι αυτό που θα ήθελε να μας εκφράσει εκείνη; Φυσικά μέσω της δικής σου πένας όπως πάντα.
Ξέρεις τότε πώς τα πάει με τις συνεντεύξεις, χε χε
Έχω περισσότερους τρόπους από το ‘’κακομαθημένο’’ μου, οπότε καλύτερα να μην…
Άραξε αγορίνα, με εμένα θέλει να μιλήσει το κορίτσι! Πολλά δεν είπες ήδη; Άντε κάνε καμιά βόλτα…
Εμ, οκ Lenore μου…
Δε θέλω να πω κάτι για το qna, απλά κοπελιά να ξαναβάψεις μπλε το μαλλί, σου πήγαινε. Αυτό. Και σόρι αν σε πρήζει ο Μπελαούρης, μακρηγορεί και κλαίγεται συνέχεια. Υπομονή και κουράγιο συμβουλεύω μόνο…
Εντάξει, εντάξει… Κάτι σχετικό με τη συνέντευξη;
Ξέρω ‘γω, κάντε Τέχνη και όχι Πόλεμο, whatever… Χαρούμενος;
Εμ… Συνεχίζουμε;
- Ένα από τα σημεία που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ήταν ο τίτλος που υπάρχει «LC DLVI» όταν έμαθα ακριβώς ποια ήταν η ερμηνεία του εντυπωσιάστηκα. Η απορία μου είναι, έχεις και εσύ την ίδια αγάπη προς την ζωγραφική με εκείνην;
Η ζωγραφική είναι για εμένα πάθος εξίσου δυνατό με τη λογοτεχνία. Αν όχι δυνατότερο! Όχι βέβαια το πρακτικό κομμάτι της –δεν θα μπορούσα να ζωγραφίσω κάτι της προκοπής ακόμα κι αν εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτό- μα το θεωρητικό. Τι βρίσκεται πίσω από μία όμορφη εικόνα, τι δεν καταλαβαίνουμε στις πιο αφαιρετικές φόρμες, ποιο είναι το πλαίσιο και οι πιέσεις που ενέπνευσαν τον εκάστοτε καλλιτέχνη; Αυτά με τρελαίνουν!
Ήρθα σε επαφή με την Ιστορία της Τέχνης πριν από οχτώ χρόνια περίπου και έκτοτε με έχει απορροφήσει ολοκληρωτικά η μελέτη κειμένων αυτού του τομέα. Ήταν ένα πράσινο βιβλιαράκι για τον Καραβάτζο αυτό που μου άλλαξε τη ζωή. Δεν διάβαζα μόνο μία βιογραφία, μάθαινα τα πάντα για το πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό-θεωρητικό πλαίσιο της περιόδου που ζούσε, μάθαινα κάθε θεματική των έργων του και… οι πίνακες! Ω θεοί, οι πίνακες! Μου έγιναν εμμονή! Διάβασα ό,τι μπόρεσα να βρω για το κιαροσκούρο, τους καραβατζιστές, το ιταλικό μπαρόκ και έκτοτε, το ένα έφερε το άλλο, και η μελέτη ποτέ δε σταματά! Μόνο που σου γράφω αυτές τις λέξεις… ανατριχιάζω!
Να σου το θέσω απλά: σαν ετεροφυλόφιλος ανήρ (όσο κατάπτυστο κι αν είναι αυτό εν έτει 2019), ο έρωτάς μου για τη ζωγραφική είναι ισάξιος με την έλξη που νιώθω για το αντίθετο φύλο. Οπότε στη Λενόρ μου, προσπάθησα να εμφυσήσω σε έναν χαρακτήρα τις δύο αγάπες μου: ήθελα να προσωποποιήσω τη Τέχνη σε μία κοπέλα της εποχής μας, να ανθρωπομορφήσω την έννοια, με όλο τον κυκλοθυμισμό, τον εγωκεντρισμό, το μυστήριο και το πάθος που αντιπροσωπεύει για εμένα η Τέχνη.
Με την όλη μυθολογία που πλαισίωσα τη Lenore, μπορώ πλέον να μιλάω για την ζωγραφική και την Τέχνη, δίχως φόβο μη τυχόν κουράσω ή ξεφύγω από το θέμα, για πολλές σελίδες και αυτό απλά… κάνει ήδη ελαφρύ το χώμα που θα με καλύψει κάποια μέρα χα χα χα
- Το συναίσθημα που ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο βιβλίο της Lenore πώς θα το περιέγραφες;
Ανυπομονησία!
Η Lenore αρχικά ήταν μία νουβέλα στο νου μου. Και τέλος. Μα όσο την έγραφα, ένιωθα τόση ελευθερία και μου έδινε τόση έμπνευση, που ήξερα ότι με αυτή την κορασίδα θα περάσουμε έτη μαζί! Όταν μου ‘’είπε’’ και ότι είναι κόρη των βασικών μου ηρώων… κλείδωσα! Οπότε ήδη από τα μισά του πρώτου βιβλίου, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στο μυαλό μου το δεύτερο, το τρίτο κ.ο.κ.
Εφόσον έχεις διαβάσει το πρώτο βιβλίο, θα είδες ότι το τέλος είναι κάπως, χμ, απόλυτο! Δεν έβλεπα την ώρα να μπω στο δεύτερο για να καλύψω τυχόν κενά του πρώτου, να δικαιολογήσω ενέργειες που ίσως φαίνονταν αδικαιολόγητες, να συνεχίσω την ιστορία εκεί που την άφησα! Το ίδιο ένιωσα όταν τέλειωσα και το δεύτερο και το τρίτο.
Δε σου κρύβω, ότι υπήρξε ένα μικρό ποσοστό ανακούφισης κι ένα εξίσου μικρό ποσοστό θλίψης: το πρώτο γιατί ολοκληρώθηκε κάτι και το δεύτερο γιατί δε θα ‘’ξαναβίωνα’’ κάποιες σκηνές και κάποιους χαρακτήρες με τον ίδιο τρόπο… μα δεν μου αρέσει να κοιτώ πίσω –περισσότερο απ’ ό,τι είναι υγιές- το αύριο είναι πάντα μαγευτικότερο και περισσότερο περιπετειώδες στο μυαλό μου!
- Όταν κάποτε αποφασίσεις ότι δεν θα γράψεις πλέον για εκείνην, θεωρείς ότι θα συνεχίσει να σου μιλάει όπως και τώρα; Ή απλά θα χαθεί σε έναν δικό της μαγικό κόσμο γεμάτο χρώματα και πινέλα;
Ναι, αυτό δεν πολυπαίζει χα χα χα
Ειλικρινά θαυμάζω τους συγγραφείς που μπορούν να αποχαιρετήσουν τους ήρωές τους! Τους θαυμάζω ολόψυχα και απεριόριστα! Είναι ψυχοφθόρο και είναι σα να χάνεις τον καλύτερό σου φίλο. Μία φορά το έχω κάνει –με βασικό ήρωα- και δε θέλω ποτέ να περάσω αυτό τον πόνο και αυτή τη θλίψη ξανά. Αγαπώ τόσο πολύ τους ήρωές μου –όσο κι αν τους κάνω να υποφέρουν και να κακοπερνούν- που μόνο στην ιδέα να μην τους ξαναγράψω –ειλικρινά- πάντα έρχομαι στο τσακ να κλάψω!
Με τον ίδιο τρόπο που έχω πλάι μου από την έκτη δημοτικού τους γονείς της Λενόρ, έτσι πλέον είναι και με την κόρη τους. Για εμένα δεν ήταν ποτέ χόμπι η συγγραφή, οπότε με τον ίδιο τρόπο, δεν κάνω απλά παρέα με τους ήρωές μου: είναι δια βίου συνοδοιπόροι.
- Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεσαι στο βιβλίο είναι αρκετά ανοιχτός και ιδιαίτερος. Ομολογώ ότι τον απόλαυσα πολύ. Όμως έχεις δεχτεί κάποια ιδιαίτερη κριτική ή σχόλιο γι’ αυτό το θέμα;
Ωραία ερώτηση και σ’ ευχαριστώ που την έθεσες!
Ο ενεργός αφηγητής, δεν είναι κάτι καινούριο. Τον συναντάμε από τον Ντοστογιέφσκι μέχρι τον Κινγκ, ενώ ήταν πάντα χαρακτηριστικό της γοτθικής λογοτεχνίας –ειδικά με τον Κόλινς και τον Ντικενς- για να δώσω τα πρώτα παραδείγματα που μου έρχονται κατά νου. Για κάποιο λόγο, έφαγα πολλή επίθεση και κριτική γι’ αυτό το θέμα, μα χαίρομαι γιατί με σκληραγώγησε! Δεν έχω θέμα με την εποικοδομητική κριτική, ίσα-ίσα την αναζητώ, μα το μίσος δεν θεωρώ ότι χωράει στους πνευματικούς χώρους…
Κάθε δημιουργός, κακά τα ψέματα, θέλει το έργο του να έχει μαζική αποδοχή. Θέλουμε να αρέσουμε σε όλους. Τη Λενόρ, οι αναγνώστες ή τη λατρεύουν ή τη μισούν. Στην αρχή αυτό με πόνεσε, μα ήμουν περήφανος για κάθε λέξη του κειμένου, οπότε ανασήκωσα τους ώμους και συνέχισα.
Για εμένα, το παν είναι η ειλικρίνεια στην Τέχνη σου. Είσαι απλά ένας διάμεσος, ένα δοχείο για κάτι πολύ ανώτερο από εσένα, οπότε πρέπει να είσαι σαν μοναχός του μεσαίωνα. Να δοθείς ολοκληρωτικά, να είσαι αληθινός, αλλιώς να μην το κάνεις καν! Δε γίνεται να ‘’παίζεις’’ με κάτι που ώρες-ώρες αγγίζει το θείο! Οπότε δε με απασχολούσε ποτέ να είμαι αρεστός, με την έννοια να δώσω ένα κείμενο που ο αναγνώστης περιμένει, για να χαλαρώσει και να περάσει στο επόμενο… πάντα με ένοιαζε να δικαιώσω τους ήρωές μου και να βελτιώσω το είναι μου!
Οπότε αν αυτό μεταφράζεται σε κακές κριτικές και σχόλια… ορμάτε ελεύθερα! Η Λενόρ κρατά τα μπόσικα και αν έχουν κάτι να πουν για εμένα, έχω κι εγώ να πω για εκείνους –οι προσεκτικοί αναγνώστες θα δουν και τις δικές μου κριτικές για τους ‘’κριτικούς’’ στα βιβλία μου!
Όταν περνά η θλίψη και ο πόνος από τα πυρά, η όλη διαδικασία είναι πολύ διδακτική και διασκεδαστική!
- Φυσικά έχω την απορία να μάθω, όπως όλοι πιστεύω, ποιοι είναι οι συγγραφείς που πραγματικά σε έχουν αγγίξει τόσα χρόνια και θεωρείς ότι επηρέασαν ακόμα και τον τρόπο που γράφεις;
Ζολά, Μπαλζάκ, Μπάρκερ…
Και οι τρεις μου έριξαν βόμβες μέσα στο κεφάλι μου και με έκαναν να προσεγγίσω διαφορετικά την συγγραφή. Ο πρώτος γιατί μου έδειξε ότι είναι οκ να γράφω για καταραμένα σόγια, δίχως να έχω πια το φόβο ότι είμαι στο επίπεδο της ‘’Λάμψης’’ του Φώσκολου ή του ‘’Τόλμη και Γοητεία’’. Ο δεύτερος γιατί ενώ πάντα με έλεγαν τρελό για το μέγεθος και την κλίμακα του έργου που ήθελα να γράψω, μου έδειξε ότι σκεφτόμουν συντηρητικά και ο ίδιος είχε γράψει πολύ περισσότερα όσο ζούσε. Και ο τρίτος γιατί μου έμαθε ότι δεν υπάρχουν είδη, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε από τα πλαίσιά τους, το θέμα είναι να ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας!
Άλλοι, που με επίδρασαν λιγότερο μα έχουν εξίσου ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου, είναι: Τολστόι, Χώθορν, Κόνολι, Ράις, Κόλινς, Ροϊδης, Ντάνσανυ, Ουγκώ και Έκο.
- Και για το τέλος πες μας. Τι πρέπει να περιμένουμε αυτήν την στιγμή; Καθώς σίγουρα όλοι περιμένουν την συνέχεια της Lenore. Υπάρχει και κάτι διαφορετικό που θα μας κάνει να ανυπομονούμε ακόμα περισσότερο;
Θα ήθελα πολύ μέσα στο 2019 να τολμήσω την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου με τις περιπέτειες των γονιών της Lenore μου. Πιστεύω θα ήταν καλό, τώρα που είδαμε και τους δύο να αλληλεπιδρούν με την κόρη τους, να μάθουμε ποιοι είναι κι εκείνοι. Θα καταλάβει ο κόσμος από πού πήρε το ταμπεραμέντο της η Lenore και από ποιους προέρχεται, καθώς επίσης, θα δει έναν ολοκαίνουριο και πιο αχανή κόσμο. Τη Lenore την έγραφα έχοντας πάντα κατά νου να μην είναι πιο δυναμική, φαντασμαγορική ή δυνατή από τους γονείς της… πιστεύω αυτό αρκεί για να ιντριγκάρει κάπως όσους έχουν διαβάσει το κακομαθημένο μου. Στα βιβλία των γονιών της, ό,τι είδατε στη Lenore είναι στο επί 100… είθε όλα να πάνε κατ’ ευχήν και να καταφέρετε να τους διαβάσετε!
Ο Γιώργος Μπελαούρης βρίσκεται στο:
facebook:https://www.facebook.com/dark.insaniac
