Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Toυ είναι ξεκάθαρα δύσκολο όταν πρέπει να χωρέσει τον εαυτό του σε κάποιο βιογραφικό και πάντα το προσπαθεί δίχως να το καταφέρνει. Έτσι αποφασίζει να μιλήσει για σταθμούς της ζωής που του έρχονται αμέσως στο μυαλό.
1996: Ξεκινάει σε ηλικία 18 ετών επαγγελματικά το ραδιόφωνο ως παραγωγός σε αθηναϊκό σταθμό.
1998: Μετά από σοβαρή εγχείρηση, βρίσκεται σε αναπηρικό καρότσι.
2000: Γνωρίζει τον Γιάννη Ζουγανέλη και ξεκινά μαζί του μία καλλιτεχνική διαδρομή.
2001: Αρχίζει σπουδές αργυροχρυσοχοΐας και το 2004 που παίρνει το πτυχίο του, ξεκινά να σπουδάζει θέατρο στην δραματική σχολή “Ιάκωβος Καμπανέλλης”.
2007: Με 250 ευρώ στην τσέπη, φεύγει από την Αθήνα και ζει για 8 χρόνια στη Σύρο.
2011: Μάρτιος και εκδίδει το πρώτο του βιβλίο (ποιητική συλλογή).
2012: Μάιος και εκδίδει το δεύτερό του βιβλίο (χρονογραφήματα). Στη Σύρο τα 8 χρόνια που έζησε, έπαιξε σε 6 θεατρικές παραστάσεις, είχε μόνιμη στήλη σε εφημερίδα, καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή στον Δημοτικό σταθμό της Ερμούπολης, παρουσίασε το καρναβάλι αλλά και άλλα events ως παρουσιαστής και perfomer, έκανε εκθέσεις χειροποίητου κοσμήματος, έφτιαξε θεατρικά έργα σε ραδιοφωνική εκδοχή κ.α.
2014: Επιστρέφει τον Οκτώβριο στη γενέθλιά του πόλη.
2015: Μάρτιος και ως αρχάριος βάζει τη φωτογραφία δρόμου στη ζωή του. Ιούνιος και παίρνει το βάπτισμα του πυρός, με τη συμμετοχή του στην διεθνή έκθεση “Re: View 015” στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων «Μελίνα». Οκτώβριος και πραγματώνει την πρώτη του ατομική έκθεση φωτογραφίας, με θέμα τους πρόσφυγες που έζησε μαζί τους για αρκετούς μήνες.
2017: Ιούνιος και η δεύτερη ατομική έκθεση, λαμβάνει χώρα στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων με θέμα τη φωτογραφία δρόμου. Αύγουστος και δημιουργεί το πρώτο του workshop με θέμα τη φωτογραφία σε δημόσιο χώρο, ως καθοδηγητής.
2020: Μάρτιος κι εκδίδεται το τελευταίο του βιβλίο “μετά το ωμέγα”. Τον ίδιο μήνα με μία φωτογραφία του, γίνεται εξώφυλλο στο περιοδικό ΦΩΤΟγράφος. Οκτώβριος και γίνεται η διάγνωση του καρκίνου.
2021: Μάρτιος και έρχεται η 2n έκδοση του “μετά το ωμέγα”. Οκτώβριος και ξεκινάει σπουδές στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.
Επιμέλεια συνέντευξης: Μαυρογιάννη Γεωργία
Βαγγἐλη είσαι ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης. Έχεις ασχοληθεί επαγγελματικά με το ραδιόφωνο, με τη φωτογραφία, με τη συγγραφή, τη στιχουργική, με το θέατρο και ποιος ξέρει τι άλλο. Θεωρώ πως όλα τα παραπάνω μπορούν να συνδυαστούν αλλά σίγουρα σ’ έχει κερδίσει κάτι περισσότερο. Μήπως η συγγραφή; Είτε ποιημάτων, είτε χρονογραφημάτων, είτε παραμυθιών, είτε οποιοδήποτε άλλο είδος γραφής.
Το προφίλ μου είναι πολυεδρικό η αλήθεια είναι, μα η γραφή σίγουρα έχει τον μεγαλύτερο χώρο εντός μου γιατί μπορώ να την κάνω πράξη οπουδήποτε. Ακόμα και όταν δεν έχω χαρτί και στυλό (δεν έγραψα ποτέ με μολύβι) μαζί μου. Η σκέψη είναι ένα είδος γραφής που μου έχει σώσει τη ζωή κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Από που αντλεί την έμπνευση του ένας ποιητής;
Ανάλογα για ποιον ποιητή μιλάμε. Δεν ανήκω σε αυτούς που θα τους δώσει έμπνευση η θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, το φεγγάρι και άλλα παρόμοια ποιητικά πράγματα. Δε με έχουν ανάγκη τα ποιητικά “πλάσματα” για να τα μετατρέψω πάλι σε ποιητικά. Έμπνευση παίρνω από τα πράγματα που έχουν παράπονα. Που δεν τα κοίταξε κανείς. Που κανείς δεν τους έδωσε σημασία. Που κανείς δεν τα παίζει σαν τη μικρή Ελένη που δεν την παίζουν οι φιλενάδες της. Να πάρω θέλω την αντιποιητική λέξη μπουλντόζα και να τη μετατρέψω σε ποίηση. Έμπνευση παίρνω από την παρατήρηση. Από μικρός παρατηρώ τους ανθρώπους έντονα. Έτσι κατάφερα να μάθω εμένα αλλά και αυτούς. Μου αρέσουν πολύ και τα κοινωνικά πειράματα από τα οποία παίρνω έμπνευση! Θυμάμαι πιτσιρικάς ανήλικος, για έναν χρόνο έλεγα στους ανθρώπους “καραμέλα” και οι περισσότεροι απαντούσαν “καλημέρα”. Έτσι κατάλαβα ότι κάτι ρομποτικό, υπάρχει στις ανθρώπινες κατά τ’ άλλα ζωές μας..
Ποιοι ήταν οι πρώτοι ποιητές που σου κέντρισαν το ενδιαφέρον;
Χαμογελώ με αυτή την ερώτηση διότι ξεκίνησα να γράφω ποίηση κατά τύχη το 2000 όταν μπήκα σε ένα internet cafe και κάποιος με έκανε μέλος σε site που έγραφαν σκέψεις. Άρχισα με τον καιρό να γράφω ποίηση, δίχως να γνωρίζω ότι είναι ποίηση. Ξεκίνησα να διαβάζω ποίηση, δέκα χρόνια μετά και το 2011 εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή “Τα Λιγαπάτητα”. Σε αυτήν τη δεκαετία, δε διάβασα ποίηση από εγωισμό. Δεν ήθελα να επηρεαστώ με την επιθυμία να ανακαλύψω το ύφος μου, οπότε αργότερα εκ τους ασφαλούς άρχισα να διαβάζω ποιητές αφού δεν μπορούσαν πια να μου κάνουν “ζημιά”. Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ο αγαπημένος μου διότι διακρίνω μία εκλεκτική συγγένεια μαζί του. Αγαπώ τον Βαρβέρη, τον Κοντό και τη Δημουλά. Οι ποιητές που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον είναι αυτοί που γράφουν βιωματικά και απλά αλλά όχι απλοϊκά. Το απλό είναι το ακρότατο σημείο της εμπειρίας. Το απλό, είναι “σπιτική λεμονάδα”.
Έχεις γράψει τρία βιβλία που είναι ήδη γνωστά. Αναφέρομαι στο «Τα Λιγαπάτητα» στο «33 Μαΐου» και στο «μετά το ωμέγα» που έγινε σε λίγους μήνες 2n έκδοση. Πίσω από το κάθε βιβλίο κρύβεται μια ιστορία, ενδεχομένως ένα προσωπικό βίωμα;
Όχι απλά πίσω από κάθε βιβλίο, αλλά πίσω από κάθε κείμενο – ποίημα. Είμαι βιωματικός γραφιάς. Με συγκινεί η ίδια η ζωή με αυτό που φέρνει. Το καλό και το κακό. Τα βιβλία μου δημιουργούνται για τον ίδιο λόγο όποιο κι αν είναι το είδος γραφής στο καθένα. Γράφω αυτά που θα ήθελα να διαβάσω και γράφω γιατί δεν έχω μνήμη. Κάθε τι που γράφω, μοιάζει με σουσάμι που με βοηθά σαν τον Κοντορεβυθούλη να βρίσκω τον δρόμο της επιστροφής όταν αυτόν χρειάζομαι. Τα μέχρι τώρα βιβλία μου που ανέφερες είναι αυτοέκδοση και οι αναγνώστες μου στην ουσία με κάθε βιβλίο που αγοράζουν, βοηθούν στο να προχωρήσω σε μία επόμενη έκδοση και τους ευχαριστώ. Το τελευταίο μου βιβλίο που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2020 μέσα στην καραντίνα σε 250 αριθμημένα συλλεκτικά αντίτυπα, εξαντλήθηκε σε έναν μήνα και γρήγορα βρέθηκα στην ευχάριστη θέση της 2nς έκδοσης.
Σε άκουσα σε ένα live video στο facebook να λες πως κάποια στιγμή στη ζωή σου (2007) πήρες μια απόφαση, μια αλλαγή ζωής και με 250 ευρώ έφυγες ένα πρωί για τη Σύρο, έτσι ξαφνικά… Κι έμεινες εκεί 8 χρόνια. Τι σε ώθησε σε αυτήν την φυγή από την Αθήνα;
Τώρα που το σκέφτομαι Γεωργία με αφορμή την ερώτησή σου, αναρωτιέμαι που βρήκα τα κότσια να κάνω κάτι τέτοιο. Όμως έγινε και δε μετάνιωσα ποτέ γιατί η Σύρος μεταμορφώθηκε σε 2n μου πατρίδα! Είμαι βέρος Αθηναίος και δεν έχω χωριό οπότε ήθελα να ασκητέψω σε μικρό τόπο για ένα – δυο χρόνια και να ζήσω μακριά από τη φασαρία της πόλης. Δεν περίμενα όμως να μείνω μόνιμα σερί για 8 χρόνια. Από τα πιο όμορφα της ζωής μου. Στη Σύρο ωρίμασα ως άνθρωπος και άνδρας. Πήγα στα 28 κι έφυγα στα 36. Επέστρεψα ένας άλλος τελείως άνθρωπος. Αυτό που έχω ανάγκη να πω, είναι πως οι ντόπιοι με αγκάλιασαν σαν δικό τους άνθρωπο από την πρώτη στιγμή κι έτσι ένιωσα Συριανός όπως και νιώθω ακόμα κι ας λείπω από το νησί 7 χρόνια.
Έχεις γράψει στίχους για τραγουδοποιούς όπως: ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Δημήτρης Λιόλιος, ο Αλέξης Καραβέργος, ο Μιχάλης Κεχαγιάς, ο Νικόλας Αδέσποτος, ο Γιώργος Ορφανουδάκης κ.α. Μίλησε μας λίγο γι’ αυτές τις συνεργασίες και πως προέκυψαν;
Με τον Γιάννη Ζουγανέλη γνωρίστηκα ένα βράδι στον Σταυρό του Νότου το 2000. Γίναμε φίλοι και συνεργάτες. Κάναμε μαζί ραδιόφωνο στην ΕΡΤ, και συμμετείχα σε αρκετές τηλεοπτικές του εκπομπές, ως ηθοποιός και κειμενογράφος. Φυσικά φτιάξαμε και τραγούδια παρέα όπως το “ψάχνω κορίτσι”. Οι τραγουδοποιοί που επέλεξα να τους δώσω στίχους ώστε να βάλουν μουσική και να τραγουδήσουν τις σκέψεις μου, ήταν άνθρωποι που σεβόμουν το έργο τους και ήταν τιμή μου να συνεργαστούμε. Τώρα πια είμαι φίλος με όλους τους και ανά πάσα στιγμή μπορούμε να ετοιμάσουμε κάτι αφού υπάρχει χημεία, σεβασμός και έμπνευση.
Πρόσφατα έγραψες και τους στίχους για δύο τραγούδια σχετικά με την καραντίνα, το “σαλόνι – μπαλκόνι” και το “Karantina Baby”. Πόσο σε επηρέασε η καραντίνα;
Ναι με τον Αλέξη Καραβέργο και τον Δημήτρη Λιόλιο φτιάξαμε αυτά τα δύο ιδιαίτερα τραγούδια. Η καραντίνα δεν με επηρέασε καθόλου αφού ο τρόπος ζωής μου είναι σα να είμαι σε καραντίνα εδώ και πολλά χρόνια. Δε φοβήθηκα να μείνω με τον εαυτό μου αφού αυτό ξέρω πολύ καλά να κάνω μετά από σκληρή προπόνηση. Η καραντίνα μου άρεσε, έγραψα τραγούδια, έγραψα ένα βιβλίο και γενικώς την πέρασα πολύ δημιουργικά. Στεναχωρήθηκα όταν έληξε. Πάντως την μεγαλύτερη καραντίνα της ζωής μου την πέρασα στα 20 όταν ήμουν έναν χρόνο σε νοσοκομείο και αναπηρικό καρότσι, οπότε φαντάζεσαι ότι ήταν αστεία η συγκεκριμένη καραντίνα σε σύγκριση με του 1998.
Η ενασχόληση σου με τη φωτογραφία δρόμου, αν και αρχάριος τότε φωτογράφος, σε ώθησε σε μια εξαιρετική έκθεση, την πρώτη σου μάλιστα, που έλαβε χώρα πριν κάποια χρόνια στον Τεχνοχώρο Φἀμπρικα στον Κεραμεικο. Μίλησε μας για την βιωματική εμπειρία που είχες με τα προσφυγόπουλα.
Η φωτογραφία, μπήκε στη ζωή μου ως συμπληρωματική τέχνη μαζί με τις άλλες που πραγματώνω εδώ και χρόνια. Ως νέος φωτογράφος, ξεκίνησα κι εγώ να κάνω αυτό που λέμε φωτογραφία δρόμου, όμως βλέποντας κάποια στιγμή στην τηλεόραση ότι υπάρχουν 500 πρόσφυγες στο Πεδίον του Άρεως, θέλησα να πάω ένα πρωί προς τα εκεί και τελικά να μείνω μαζί τους, να τους ακολουθήσω σε διάφορα camp και να ζήσω μία από τις πιο σημαντικές ανθρωποκεντρικές εμπειρίες της ζωής μου. Έμαθα πολλές ιστορίες που έχουν θάνατο και θάνατο και πάλι θάνατο. Το σοκ το έπαθα όταν σταμάτησα να τους φωτογραφίζω και όχι όταν ήμουν σε δράση. Κλειδώθηκα και για τα δύο επόμενα χρόνια δε φωτογράφισα ξανά κάποιον πρόσφυγα. Την έκθεση την έκανα με σκοπό να δείξω στους ανθρώπους, ότι κάποιοι δεν έχουν τίποτα, αλλά ακόμα χαμογελούν, ονειρεύονται, παίζουν και έχουν στόχους. Όταν άρχισα να γνωρίζω τα προσφυγόπουλα ένιωσα σα θείος με δεκάδες ανίψια. Με λάτρεψαν και τα λάτρεψα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια τους που είχαν χάσει πολλά λόγω αυτών που είχαν αντικρίσει. Προσφυγόπουλα – Πριγκιπόπουλα όπως τα λέω.
Πριν λίγους μήνες είχες μια δυσάρεστη εξέλιξη με την υγεία σου. Διαγνώστηκες με καρκίνο. Κάτι το οποίο δε δίστασες καθόλου να το μοιραστείς με τον κόσμο στα κοινωνικά δίκτυα από την πρώτη κιόλας στιγμή της διάγνωσης. Πόσο θάρρος χρειάζεται να το κάνει κάποιος αυτό και τι εισέπραξες από τον κόσμο;
Το να εκτεθείς δημόσια για το οτιδήποτε, ποτέ δεν είναι εύκολο πόσω μάλλον να δηλώσεις ότι έχεις καρκίνο. Δε μετάνιωσα στιγμή για την απόφασή μου αυτή για έναν μόνο λόγο. Γιατί όλο αυτόν τον καιρό, έχω λάβει δεκάδες μηνύματα που μου λένε πως με τη στάση και τον τρόπο που βάζω στο τραπέζι τον καρκίνο, τους βοηθώ να έχουν δύναμη στον δικό τους Γολγοθά. Το να έχεις καρκίνο, μοιάζει με φονικό που φορτώθηκε στην πλάτη σου αλλά δεν το έχεις διαπράξει εσύ. Θα μπορούσε άνετα να σε νιώσει ένα εξιλαστήριο θύμα. Μέσα στη “φυλακή” λοιπόν, έχεις ως μονόδρομο να γεννήσεις μία δεύτερη ανθρώπινη φύση και μία δεύτερη ζωή, πολλαπλάσια σε αξία από την πρώτη ζωή. Ο καρκίνος κάποιες φορές, είναι δώρο και μία σοβαρή ασθένεια όπως αυτή, σε κάνει να αφαιρέσεις ανθρώπους που στέκονται όρθιοι μπροστά σου ώστε έτσι να δεις λεπτομέρειες από το τοπίο που μέχρι τώρα δεν ήξερες την ύπαρξή τους.
Στην ιστοσελίδα σου www.evangeliou.photography μπορεί κάποιος να περιηγηθεί σε όλες σου τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες , αλλά και αν θέλει να παραγγείλει κάποιο από τα βιβλία σου. Αυτή τη στιγμή σχεδιάζεις κάτι καινούργιο;
Ναι φυσικά μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου οποιοσδήποτε επιθυμεί κάποιο από τα βιβλία. Έφτιαξα πρόσφατα αυτό το site με σκοπό όταν κάποιος μπαίνει, να μη θέλει να βγει. Το υλικό που υπάρχει μέσα είναι κυρίως βιωματικό. Μπορεί να ακούσει ραδιοφωνικές μου εκπομπές, τραγούδια και να δει video art, κ.α. Αυτό που πλεονεκτεί στο site είναι η φωτογραφία και η ποίηση. Άλλωστε τα ποιήματα και οι φωτογραφίες μου, θέλω να είναι εργαλείο που διορθώνει καθημερινότητες. Ναι, τον καιρό αυτό ετοιμάζω ένα κανάλι στο spotify με τίτλο ΠΟΝΤικότρυπα που αφορά podcast και τέλος Νοεμβρίου ένα 3ήμερο σεμινάριο φωτογραφίας, ενώ παράλληλα γράφω το νέο μου βιβλίο με διηγήματα. Γεωργία σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία να βουτήξω μέσα μου και να απαντήσω στις ερωτήσεις σου. Είναι αναγκαία αυτή η βουτιά..
