
Ο Βαγγέλης Μάστορας με ευθυτενές βλέμμα ατενίζει τον βίο του και
καταγράφει το χρονικό του σε ένα βιβλίο 192 σελίδων με τίτλο “Ακροβασίες
του μυαλού” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος.
Είμαι ακόμα ζωντανός, παλεύω, αγωνίζομαι, δίνω μάχες καθημερινά για να σταθώ όρθιος. Πέφτω και σηκώνομαι για να ξαναπέσω και να ξανασηκωθώ. Πιο δυνατός; Όχι απαραίτητα…
Ποιος είναι όμως ο Βαγγέλης Μάστορας;
Ένας ρομαντικός Δον Κιχώτης, λέει με πάθος
Advertising
Γεννήθηκε το 1956, ζει στην Ηγουμενίτσα είναι δημοσιογράφος στα
ραδιοτηλεοπτικά μέσα της Ηπείρου, εκδότης της εβδομαδιαίας
πανηπειρωτικής εφημερίδας Θεσπρωτών “∆ιαβούλευση”, τέως δήμαρχος
Σαγιάδας (2002-2010), συγγραφέας, σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών.
Πολλές περγαμηνές για έναν άνθρωπο που πενήντα χρόνια ανεβαίνει απνευστί τον δικό του Γολγοθά κουβαλώντας στις πλάτες του μια αρρώστια ονόματι Διπολική Διαταραχή.
Σήμερα στα εξήντα έξι χρόνια του αποκαλύπτει αυτή τη “συμβίωση” που τόσα χρόνια με τον φόβο του στιγματισμού κρατούσε κρυφή, ανάβοντας έναν σπινθήρα στο βαθύ σκοτάδι που περιβάλλει όσους νοσούν από ψυχικές ασθένειες.
Επιμέλεια συνέντευξης για το MAXMAG: Άννα Ρω
Πώς και γιατί γράψατε το βιβλίο: ΑΚΡΟΒΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ;
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε από μια παρόρμηση, ενώ βρισκόμουν σε επεισόδιο. Ήμουν σε φάση μανίας και κυριολεκτικά το ολοκλήρωσα σε τέσσερα μερόνυχτα, χωρίς να κοιμηθώ καθόλου, χωρίς να φάω τίποτα, μόνο με καφέ και νερό. Αφού το έγραψα δεν το κοίταξα καθόλου μετά. Το εξομολογήθηκα στην κ. Παπαδιώτη καθηγήτρια Ψυχολογίας μέσω της οποίας επικοινώνησα με τις εκδόσεις Τόπος και έτσι ήρθε στο φως. Η επιλογή μου να το εκδώσω ήταν αφενός μία προσωπική μου ανάγκη να επανασυστηθώ στον κόσμο που τόσα χρόνια παρακολουθεί το έργο μου ως δημοσιογράφου και παλιότερα ως δήμαρχου, μη γνωρίζοντας για την ασθένειά μου, και αφετέρου, θέλησα με αυτή την έκδοση να αποτελέσω ένα ζωντανό παράδειγμα ενός ψυχικά πάσχοντα που παρ’ όλες τις αντιξοότητες ακολούθησε μία πορεία ζωής, όπως όλοι οι άνθρωποι, έχοντας ενεργή δράση στα κοινά, κάνοντας οικογένεια, κλπ.
Ποια ήταν η αντίδραση της τοπικής κοινωνίας;
Ασκώ τη δημοσιογραφία και έχω δημόσιο λόγο καθημερινά, εκτίθεμαι σε όλη την ευρεία περιφέρεια της Ηπείρου αφού κάνω εκπομπές και συμμετέχω σε καθημερινό δελτίο ειδήσεων. Γενικά, η αντίδραση των περισσότερων έως τώρα ήταν θετική, χωρίς όμως να γνωρίζω αν όσοι με πήραν τηλέφωνο είχαν κάποια σκοπιμότητα. Υπήρξαν βέβαια και περιπτώσεις αντιλόγου που θεώρησαν την ενέργειά μου λανθασμένη, παρ’ όλα αυτά μεμονωμένες. Ξέρετε, δεν συνηθίζω να στρουθοκαμηλίζω και να κρύβω το πρόβλημα κάτω απ` το χαλί οπότε έδωσα σε όλους αυτούς τη προσοχή που τους αρμόζει. Παρ’ όλα αυτά, όπως είπα, οι αντιδράσεις ήταν κυρίως θετικές. Ιδιαίτερα, με συγκίνησε μία κυρία που με πήρε για να με ευχαριστήσει για το καλό που τις έκανα, μιας και ο άντρας με τον οποίο είναι εδώ και είκοσι χρόνια μαζί, πάσχει από διπολική διαταραχή. Της ανέφερα πως με τη γυναίκα μου είμαστε περισσότερα χρόνια μαζί, και τη παρότρυνα να μιλήσουν, να ανταλλάξουν σκέψεις και να δώσουν δύναμη η μία στην άλλη.
Έχει αλλάξει η ζωή σας ή οι κοινωνικές σας σχέσεις;
Όχι. Έτσι κι αλλιώς, λόγω της ιδιότητάς μου (δημοσιογραφία στην επαρχία), εδώ και αρκετά χρόνια έχουν ξεκαθαριστεί οι κοινωνικές μου σχέσεις, καθώς όταν θίγεις συμφέροντα, δεν μπορείς παρά να καταλήγεις μόνο με λίγους και καλούς.
Γνωρίζετε τις αντιδράσεις των γιατρών οι οποίοι δεν σας συμπεριφέρθηκαν σωστά για τον άλφα ή βήτα λόγο;
Όχι γιατί δεν με ενδιαφέρουν ούτε ως επιστήμονες ούτε ως άνθρωποι.
Κατέβασα ρολά. Υπήρχε γιατρός ο οποίος με έβαζε σε διάφορες, μη σχετικές με τη πάθησή μου ομάδες ψυχοθεραπείας, απλά και μόνο για να πληρώνω χρήματα. Αν σας πω πόσα χρήματα έδωσα στους γιατρούς! Θα μπορούσα να είχα αγοράσει ένα σπίτι. Πρόκειται για μπίζνες. Μια φορά είχα πει στον γιατρό κάτι το οποίο συμμερίστηκαν και άλλοι ασθενείς. Κάτι χαρακτηριστικό το οποίο το εξομολογούμαι τώρα και σε σας. Βρισκόμουν σε απόγνωση, δεν άντεχα άλλο και κάποια στιγμή που ήμουν σε νορμοθυμία του είπα: Γιατρέ, αν αυτή τη στιγμή μου δίνατε την επιλογή να κοπεί ένα μου πόδι και σε αντάλλαγμα να θεραπευτώ, θα έμπαινα αμέσως χειρουργείο. Καταλαβαίνετε; Φυσικά δεν θέλω να υποβαθμίσω με αυτόν τον τρόπο τη δυσκολία του να ζει κανείς χωρίς πόδια, απλά αυτό είναι το μέγεθος της απελπισίας που σε πιάνει και αυτό πολλοί γιατροί το εκμεταλλεύονταν κατάλληλα.
Αν κλείσετε τα μάτια και κάνετε ένα flashback, η πιο επώδυνη στιγμή όλων αυτών που ζήσατε είναι;
Η πιο επώδυνη στιγμή αν και δεν είναι μία δυστυχώς, θα έλεγα ότι είναι η
πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας που έγινε. Δεν συνέβη επειδή εγώ δεν αγαπάω τη ζωή και ήθελα να αυτοκτονήσω. Δηλαδή αν κάποιος αυτή τη στιγμή μου πει αν θέλω να αυτοκτονήσω, θα του πω τρελός είσαι; Εγώ θα ζήσω τη ζωή για όσα χρόνια μου δώσει. Εκείνη λοιπόν ήταν επώδυνη γιατί θα μπορούσε να αποβεί μοιραία, κυριολεκτικά μοιραία γιατί ήμουν αποφασισμένος. Αλλά δεν ήμουν εγώ, δεν ήμουνα ο εαυτός μου. Βέβαια όσο και αν το περιγράψω, αν δεν το βιώσει κάποιος, δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι κάτι φοβερό αλλά ευτυχώς σώθηκα στο παρά ένα. Είχα άλλες δύο απόπειρες αυτή όμως ήταν η πιο επώδυνη γιατί υπήρξε ένταση, συμμετείχαν για τη διάσωση μου τρίτα πρόσωπα που δεν περιγράφω στο βιβλίο. Τελικά διακομίστηκα στην ψυχιατρική κλινική, όπου και εκεί αντίστοιχα η εμπειρία μου ήταν δύσκολη. Τέλος πάντων. Ναι αυτή ήταν μάλλον η πιο επώδυνη στιγμή.

Τώρα που κάνατε την αρχή σκέφτεστε να συμμετέχετε και σε άλλες δράσεις;
Βεβαίως. Καταρχήν έγινε η παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο “Μαλλιάρης –
Παιδεία”, μετά από πρωτοβουλία του εκδοτικού οίκου που είχε μεγάλη
επιτυχία και ανταπόκριση από το κοινό. Στην εκδήλωση μίλησε ο καθηγητής ψυχιατρικής ο κύριος Φλώρος, καθηγητής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, ο φίλος μου, συμπολίτης και δημοσιογράφος Σταύρος Τζίμας, ο κύριος Ξενιτόπουλος πρόεδρος στον Ψυχολογικό Φάρο Θεσσαλονίκης κι εγώ. Θα ακολουθήσει παρουσίαση στα Γιάννενα που πιστεύω θα έχει εξίσου σημαντικό ενδιαφέρον. Είμαι πρόθυμος να συμμετέχω σε κάθε σχετική πρωτοβουλία. Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του βιβλίου, η διάδοση πληροφοριών για αυτή την ασθένεια και η συμβολή στη μείωση του κοινωνικού στίγματος και των προκαταλήψεων. Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν, να συμμετέχω οπουδήποτε μπορώ να είμαι χρήσιμος.
Έχετε δεχτεί αιτήματα επικοινωνίας από συμπάσχοντες σας;
Ναι, αν και δεν μου είπαν τα ονόματά τους. Με ρώτησαν κάποια πράγματα τα οποία είναι κοινά. Ζουν κι αυτοί τις ίδιες καταστάσεις και η ανάγκη να
επικοινωνήσουν για όλα αυτά είναι μεγάλη. Η διπολική διαταραχή πλέον είναι φίλη μου και έχουμε τις φάσεις μας. Έρχεται, φεύγει, τα ξαναβρίσκουμε, και είμαι ακόμα ζωντανός. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω. Να μην το βάλει ποτέ κανείς κάτω.
Σας έδωσε δύναμη η συγγραφή αυτού του βιβλίου; Νιώσατε απελευθερωμένος;
Ναι, φυσικά. Καταρχήν σας είπα κάτω από ποιες συνθήκες γράφτηκε. Δεν
είναι βέβαια η πρώτη φορά που γράφω βιβλία, έχω γράψει κι άλλα, τα οποία κι αυτά έτσι γράφτηκαν κατά τον ίδιο τρόπο. Πολλοί γνωστοί και καταξιωμένοι συγγραφείς, με τους οποίους εγώ φυσικά δεν μπορώ να συγκριθώ έχουν γράψει βιβλία, κατά τη διάρκεια των νοσηλειών τους, ή με βαριές αγωγές, κλπ. Επομένως, μεταξύ άλλων, το παρόν βιβλίο αποτέλεσε σίγουρα και ένα κίνητρο, έναν παράγοντα νοηματοδότησης, αν θέλετε, για εμένα. Το βιβλίο πάντα ευεργετεί.
Τι αγαπάτε περισσότερο από τον τόπο σας;
Αγαπώ φανατικά τον τόπο μου, απόδειξη ότι διετέλεσα δύο τετραετίες
δήμαρχος, στον πρώην Δήμο Σαγιάδας, ο οποίος τώρα έχει ενταχθεί στο
δήμο Φιλιατών. Δεν έχασα εκλογές, είχα την καθολική αποδοχή των
συμπολιτών μου με πολύ υψηλά ποσοστά, αλλά έφυγα μόνος μου διότι
θεωρώ ότι μετά από δύο θητείες οποιοσδήποτε δήμαρχος πρέπει να φεύγει.
Γιατί από κει και μετά γίνεται κανείς επαγγελματίας και διαχειριστής και εγώ δεν κάτι τέτοιο δεν το ήθελα. Είμαι ρομαντικός Δον Κιχώτης ακόμα και στην πολιτική. Άρα αγαπώ φανατικά τον τόπο μου, παθιασμένα. Αγαπώ τους ανθρώπους και γενικά δίνομαι σε αυτούς. Έχω μέσα μου την αίσθηση της προσφοράς σε οποιοδήποτε επίπεδο. Αγαπώ τους ανθρώπους και τους
εμπιστεύομαι αν και έχω κατ` επανάληψη και διαψευστεί και απογοητευτεί
αλλά εξακολουθώ να τους εμπιστεύομαι και θα τους εμπιστεύομαι μέχρι να
πεθάνω. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει τώρα και δεν μετανιώνω. Όπου μπορώ να προσφέρω και να βοηθήσω, προσφέρω και βοηθώ. Ακόμα και τη δουλειά που κάνω στη δημοσιογραφία τη θεωρώ λειτούργημα και διακονία. Προσφορά χωρίς υπερβολή και ας ακούγεται κάπως έτσι τετριμμένο να λέγεται η δημοσιογραφία λειτούργημα το 2022. Υπάρχουν οι ρομαντικοί Δον Κιχώτες, συνήθως βέβαια και αυτοί παλεύουν με ανεμόμυλους. Αλλά ο καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα.
Σε ότι ζήσατε και ζείτε έχει ένα σημαντικό μερίδιο η οικογένεια σας. Θέλετε να μου μιλήσετε για αυτό;
Βεβαίως και σας ευχαριστώ για την ερώτηση. Καταρχήν να σας πω κάτι. Ένα μεγάλο ποσοστό ζευγαριών με σοβαρές ψυχικές ασθένειες όπως η διπολική διαταραχή ή η σχιζοφρένεια χωρίζουν. Να το ξέρετε αυτό. Πολλές και πολλοί σύζυγοι δεν αντέχουν. Αυτό οφείλω να το πω και το λέω δημόσια. Δεν αντέχεται εύκολα. Για τον πάσχοντα είναι σίγουρα επώδυνο και τραυματικό με οτιδήποτε συνεπάγεται αυτό. Για το οικογενειακό περιβάλλον όμως επίσης. Διότι εγώ δεν είμαι μόνος μου έχω μία γυναίκα η οποία με ανέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Έχω μία μάνα στην οποία κάνω αναφορά στο βιβλίο, και η οποία για έναν μήνα όταν νοσηλεύτηκα στην κλινική ήταν εκεί. Την πρώτη εβδομάδα που δεν κοιμόμουν καθόλου, δεν έτρωγα καθόλου και πηγαινοερχόμουν γιατί δεν με έπιανε τίποτα, η μάνα μου ήταν εκεί. Αντίστοιχα και τα παιδιά μου, τα οποία επίσης έχουν βιώσει πολλά. Είχα τη στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον μου. Από τον αδερφό μου επίσης ο οποίος έχει ταλαιπωρηθεί μαζί μου άπειρες φορές για να με πάει στα επείγοντα και τα εξωτερικά ιατρεία όταν ήμουν σε κατάσταση ανεξέλεγκτη. Όλη η οικογένεια ταλαιπωρήθηκε μαζί μου και της οφείλω ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί διατηρήθηκε η συνοχή. Ξέρετε όταν ζεις κάτι τέτοιο η οικογενειακή συνοχή διαλύεται. Καταλαβαίνετε. Βέβαια πρέπει να συνειδητοποιήσει και η οικογένεια
ότι όταν εγώ, έχω ανεξέλεγκτες και αναιτιολόγητες εκρήξεις και μάλιστα τέτοιας έντασης, δεν είμαι εγώ. Όταν είμαι εγώ ο Βαγγέλης σε νορμοθυμία δηλαδή σε διαχειρίσιμη κατάσταση, είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Είμαι δοτικός, είμαι τρυφερός, κάνω χιούμορ, είμαι ευχάριστος, είμαι επικοινωνιακός, είμαι όλα αυτά τα στοιχεία που έχει η προσωπικότητά μου. Όταν όμως δεν είμαι καλά, τότε λοιπόν μπορεί και τα παιδιά μου και η ευρύτερη οικογένεια μου να έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες. Και να πω και κάτι, για να εκδώσω το βιβλίο αυτό ρώτησα τα παιδιά μου. Και τα δύο πλέον είναι σε αρκετά ώριμη ηλικία, σκέφτηκα όμως πως μπορεί, όπως και να ‘χει, να τους δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα με την έκδοση αυτή. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως ακόμα και η έκδοση του βιβλίου, δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη στήριξή τους.
Να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με ότι πιο ευχάριστο σας έρχεται στη σκέψη αυτή τη στιγμή. Το πιο όμορφο.
Το πιο όμορφο είναι, παραφράζοντας γνωστό στίχο τραγουδιού είναι ότι:
είμαι ακόμη ζωντανός και είμαι ενεργός και είμαι ακόμη όρθιος επαγγελματικά και είμαι ακόμη όρθιος κοινωνικά και οικογενειακά με τις πτώσεις μου και τις μεταπτώσεις. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ακούστε κάτι: Είμαι 66 χρόνων. Σε αυτή την ηλικία πλέον είμαστε στην άλλη πλευρά του λόφου. Ξέρετε ότι στη ζωή υπάρχει το λυκαυγές και το λυκόφως. Εμείς έχουμε ακόμα χρόνια μπροστά μας αλλά τέλος πάντων είμαστε στις αρχές του λυκόφωτος. Το ότι λοιπόν εγώ κατόρθωσα και επέζησα και επιβίωσα από τα 16 μου χρόνια με όλα αυτά που πέρασα και έκανα τόσα πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι δημιουργικός και παραγωγικός και υπερήφανος ως πατέρας με δύο καταπληκτικά παιδιά και αποδεκτός κοινωνικά και ότι σήμερα εξακολουθώ να συνυπάρχω με την ασθένειά μου είναι πολύ σημαντικό.
Έρχεται, φεύγει, τα ξαναβρίσκουμε, και είμαι ακόμα ζωντανός. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω. Να μην το βάλει ποτέ κανείς κάτω.
Advertising
Οπισθόφυλλο βιβλίου:
Είµαι ακόµη ζωντανός, παλεύω, αγωνίζοµαι, δίνω µάχες καθηµερινά να σταθώ όρθιος. Πέφτω και σηκώνοµαι για να ξαναπέσω και να ξανασηκωθώ. Πιο δυνατός; Όχι απαραίτητα, αλλά σηµασία έχει να σηκωθώ. Να βρω τρόπο από κάπου να πιαστώ, να αγκιστρωθώ για να µην ξαναπέσω. Τουλάχιστον να κρατηθώ όρθιος για όσο το δυνατόν µεγαλύτερο διάστηµα. Και φυσικά, γνωρίζω ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα. Θα πέσω ξανά, αλλά η «µαγκιά» είναι να επινοείς εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες που θα σε βοηθήσουν να σηκωθείς ξανά και ξανά και ξανά…
Ο Βαγγέλης Μάστορας κάνει µια λυτρωτική κατάθεση ψυχής, καταγράφοντας τις εµπειρίες του ζώντας πενήντα και πλέον χρόνια µε τη διάγνωση της διπολικής διαταραχής. Μιας σοβαρής ψυχικής νόσου που δεν είναι πλήρως ιάσιµη, αλλά απλώς διαχειρίσιµη και ελέγξιµη υπό προϋποθέσεις. Σε µια εποχή µε σηµαντική έξαρση των ψυχικών ασθενειών, ο συγγραφέας, µε τον άµεσο, γλαφυρό, χωρίς φτιασίδια και ωραιοποιήσεις λόγο του, έχει στόχο να συµβάλει στη µείωση του κοινωνικού στίγµατος και των προκαταλήψεων, ακόµα και του φόβου που ακολουθεί τους ψυχικά νοσούντες, και φυσικά να απαντήσει στην ανάγκη να κατανοήσουµε τι σηµαίνει να ζεις ως ψυχικά ασθενής. Με αυτή την έννοια απευθύνεται σε όλους µας, και ιδιαίτερα σε όσους ζουν µε τον εφιάλτη της ψυχικής νόσου, αλλά και στους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους.
Ταυτότητα του βιβλίου:
Ακροβασίες του μυαλού
Η ιστορία ενός διπολικού
Βαγγέλης Μάστορας
Σελ.: 192
Σχήμα: 15 x 23
ISBN: 978-960-499-409-0
Τιμή: 15,00 €
Τιμή online: 13,64 €
Εκδόσεις Τόπος
Πηγή φωτογραφιών: Βαγγέλης Μάστορας – Εκδόσεις Τόπος