Ολοκληρώθηκε τον περασμένο μήνα ο δεύτερος γύρος παραστάσεων για την «Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αντωνιάδη και κείμενο του Άκη Δήμου στον Πολυχώρο Vault. Μετά την παύση που είχε προηγηθεί λόγω των μέτρων προστασίας κατά του κορωνοϊού, ήταν από τις παραστάσεις της νέας σεζόν που περιμέναμε. Το MAXMAG.GR βρέθηκε στην παράσταση και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις.
Στην υπόθεση του έργου «Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου» παρακολουθούμε δυο νεαρά παιδιά, την Σαμάνθα και τον Μαξ, που αποφασίζουν ένα βράδυ να το σκάσουν από τα σπίτια τους και να μείνουν μέχρι το ξημέρωμα μόνα τους στον δρόμο. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν τις επόμενες ώρες θα είναι καθοριστικά για να ξεδιπλωθούν ολάκερες νέες και τρελές προσωπικότητες.
Σε ένα σκηνικό γεμάτο χρώματα, παιχνίδια, ρόδες και αντικείμενα, τα δυο παιδιά δραπετεύουν από την καθημερινότητα τους και (ξανα)ζουν νέους κόσμους σε ένα εγκαταλελειμμένο λούνα πάρκ. Η εικόνα από μόνη της φέρνει μια νεανικότητα, δροσιά και αντιδραστικότητα πάνω στην οποία βασίζεται όλο το έργο.
Οι πρωταγωνιστές Σαμάνθα (Εύη Τσάφου) και Μαξ (Πάρις Σκαρτσολιάς) ενσαρκώνουν δυο νέες ψυχές που φοράνε εφηβικά ρούχα, παίρνουν μαζί στις τσάντες τους άλλα λίγα ρούχα και γεμάτα ζωντάνια και αντίδραση επιλέγουν να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα.
Μέσα από τους διαλόγους που αναπτύσσουν με τις αυτοσχέδιες θεατρικές τους ατάκες ξεκινούν νέοι κόσμοι με εκείνους να βιώνουν μεγάλες ψυχικές διακυμάνσεις. Ακόμα πιο έντονα μας θυμίζει όλες εκείνες τις στιγμές που περάσαμε από ένα υπαρκτό πάρκο και είδαμε σε εκείνο παρέες νεαρών ατόμων να «αράζουν» ζώντας στον δικό τους «μικρόκοσμο» και εξερευνώντας τις δικές τους εφηβικές διακυμάνσεις.
«Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου» ζουν στα άκρα, δραπετεύουν από όσα και βουτάνε ακόμα πιο πολύ σε εθισμένες περιπέτειες γεμάτες ένταση, έρωτα, αδικία, απογοητεύσεις και όνειρα. Είναι τόσο έντονη η παρόρμηση τους, όπου πράγματι γεμίζει και το κοινό με ψευδαισθήσεις ως προς την αλήθεια ή το ψέμα, ως προς την εμπειρία ή το θεατρικό παιχνίδι και εν τέλει ως προς το «γιατί» που οδηγεί στο «επειδή». Μέχρι και ο χρόνος χάνεται: από ένα βράδυ που θα ξημέρωνε, βιώσαμε και εμείς ως κοινό, αυτά τα δυο παιδιά να χάνονται για μέρες, εβδομάδες, ίσως και χρόνια.. και με όλα αυτά τα ερωτήματα που άφησαν πίσω τους, καθώς και για την αγωνία από τους ίδιους τους γονείς τους!
Εν κατακλείδι, αυτά τα παιδιά, η Σαμάνθα και ο Μαξ καταφέρνουν επάξια να μας ταξιδέψουν μέσα από ένα εφηβικό/ενήλικο/ροκ/ρομαντικό και νοσταλγικό παιχνίδι στις ιστορίες του βυθού της ασφάλτου, ποντάροντας στην ίδια την θεατρική «ύπαρξη» και την «ανυπαρξία» με κάθε κόστος!
