Ένα αγαπημένο έργο του ελληνικού κοινού επέλεξαν να παρουσιάσουν οι Μάκης Παπαδημητρίου και Γιώργος Χρυσοστόμου φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το “Πέτρες στις τσέπες του”.
Κέρι, Ιρλανδία, δεκαετία ‘90. Δύο κομπάρσοι, ο Τζέικ κι ο Τσάρλι, προσλαμβάνονται σε μια χολιγουντιανή παραγωγή. Και κάπως έτσι γίνονται φίλοι. Για να αποφασίσουν στο τέλος να γυρίσουν μια ταινία με τα όσα έζησαν τις μέρες των γυρισμάτων. Δύο ανώνυμοι που θέλουν να ζήσουν το American dream. Ο Τσάρλι, μάλιστα, προσπαθεί εις μάτην να προωθήσει ένα σενάριο που ο ίδιος έχει γράψει. Εκτός όμως από τη ζωή των κομπάρσων βλέπουμε κι άλλα επεισόδια από τα γυρίσματα της ταινίας με πρωταγωνιστές ανθρώπους από το καστ (σκηνοθέτης, ηθοποιοί, κομπάρσοι, βοηθοί σκηνοθέτη). Κι είναι (σχεδόν όλα) ξεκαρδιστικά. Μέχρι να μάθουμε για την αυτοκτονία ενός νεαρού αγοριού, του Σον.
Απολαυστικοί οι δύο πρωταγωνιστές. Από την αρχή της παράστασης- τότε που καθένας τους σουτάρει στη μπασκέτα προσπαθώντας για το πολυπόθητο καλάθι- μέχρι το τέλος-όταν ονειρεύονται την ταινία που θα γυρίσουν- είναι κι οι δύο 100% μέσα στο έργο. Ξεχωρίζουν όμως κατ’ εμέ δύο ρόλοι (που υποδύεται ο Γιώργος Χρυσοστόμου): ο σπαρταριστά κωμικός της σταρ του καστ Κάρολι Τζιοβάνι και ο παιδικά αφελής του Φιν, φίλου του νεαρού που αυτοκτόνησε.Εκτός όμως από πρωταγωνιστές οι δύο ηθοποιοί σκηνοθετούν από κοινού την παράσταση. Κι έχουν καταφέρει να διατηρήσουν ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Ενδιαφέρον το χάρτινο σκηνικό που επιμελήθηκε η Μυρτώ Αυγερινού- παραπέμπει στη ματαιότητα του κόσμου του θεάματος. Ιδιαιτέρως τρυφερό και το βίντεο με τους τίτλους αρχής και τέλους του έργου (σαν άλλη κινηματογραφική ταινία) σε σκίτσα του Άγγελου Παπαδημητρίου. Οι παιδικές αγελάδες απέπνεαν την αθωότητα, με την οποία οι δύο ήρωες αντιμετώπιζαν τη δουλειά τους.
Το «Πέτρες στις τσέπες του» δεν είναι μια ακόμη κωμωδία. Είναι τόσο αστείο όσο σκληρό. Είναι γλυκόπικρο. Ίσως πιο πολύ πικρό. Γιατί με όπλο το ανεξάντλητο χιούμορ και τις έξυπνες ατάκες μιλά για την αυτοκτονία ενός νεαρού αγοριού, που δεν κατάφερε να ενταχθεί στο πολυπόθητο star system. Μα και για τις ταξικές ανισότητες. Από τη μία η Ιρλανδία που μόνη πηγή πλούτου για αυτήν είναι η κτηνοτροφία. Από την άλλη το Χόλιγουντ κι ο θαυμαστός του κόσμος, το οποίο σαν «από μηχανής θεός» προσπαθεί να φέρει γκλάμουρ και λάμψη σ’ ένα χωριό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Υ.Γ.1: Εγγυημένο γέλιο σε μια παράσταση που καθημερινά (σχεδόν) για τους τέσσερις και κάτι ψιλά μήνες που ανεβαίνει είναι sold out.
Υ.Γ.2: Η παράσταση θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα το καλοκαίρι. Μην τη χάσετε.
