Ποιητική συλλογή, Αέναη Πτώση από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Συγγραφέας: Αγγελική Λυριάννα Χατζηρήγα
Κυκλοφορεί από τον Μάιο του 2022
Βιογραφικό
Η Αγγελική Λυριάννα Χατζηρήγα γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1995.
Μεγάλωσε πλάι στο κύμα, στο νησί των ιπποτών. Λάτρευε το διάβασμα και συγκεκριμένα την ποίηση, από πολύ μικρή και δεν άργησε να εκδηλώσει σύντομα τα πρώτα δείγματα γραφής.
Ο έρωτας με την Αθήνα κρατάει δέκα χρόνια τώρα, καθώς ζει και εργάζεται πλέον μόνιμα εκεί.
Έχει σπουδάσει Δημοσιογραφία και personal Training.
Το γράμμα που δεν έλαβες ποτέ είναι το πρώτο της διηγηματικό έργο, ενώ συμμετείχε δύο φορές σε συλλογικά μυθιστορήματα (Επιβάτες των Χριστουγέννων, Για που το έβαλες χριστουγεννιάτικα). Η “Αέναη πτώση” είναι η πρώτη της ποιητική απόπειρα.
Οπισθόφυλλο
Αν δεν γνωρίζαμε την πτώση,
δεν θα ανοίγαμε ποτέ τα φτερά.
Κάποιοι θα το χαρακτήριζαν
ποιητική συλλογή.
Εγώ το χαρακτηρίζω
“γαλάζια παραζάλη”.
Να φυλάς πάντα για εσένα
ένα κομμάτι ουρανού
κι ένα κομμάτι θάλασσας…
Διαφορετικά, πώς η ποίηση
θα συνεχίσει να υπάρχει;
Η δική μου άποψη
Μια νεαρή συγγραφέας, που αποτυπώνει τις σκέψεις της και την ψυχή της για την αγάπη. Ένα βιβλίο που σου περνάει το μήνυμα, ότι κι αν πέσεις δεν τρέχει κάτι, μετά το πέσιμο θα βγάλεις φτερά και θα πετάξεις ακόμα πιο ψηλά.
Μικρά ποιήματα αγάπης, για μένα λέξεις με βαθύτερο νόημα.
Η αγάπη μέσα από την Αέναη Πτώση σου επιτρέπει να πετάξεις σαν τον Πήτερ πάν, διατηρώντας την παιδικότητα της ψυχής. Σου περνάει το συναίσθημα της αγάπης και της ζωής , σαν να είναι αερικό, που δέχεται λάθη και σου επιτρέπει να πέσεις, αρκεί να μην μείνεις εκεί, με μόνη προϋπόθεση να σηκωθείς, να πετάξεις ακόμα και με ματωμένα φτερά.
Η αγάπη έρχεται στην ζωή σου για να σε κάνει να ονειρευτείς και να πετάξεις και όχι να φυλακιστείς.
Με παρέσυρε η δύναμη και το συναίσθημα, μιας νέας συγγραφέως και από άποψη γραφής , αλλά και ηλικίας. Ώριμη κατάθεση των λέξεων στο χαρτί, μα πιο ώριμος ο τρόπος που το συναίσθημα χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη.
Ένα βιβλίο ύμνος της πρώτης αγάπης για μένα. Με γύρισε στα πρώτα μου σκιρτήματα, αλλά παράλληλα μου θύμισε ότι η αγάπη είναι στα απλά. Ότι η αγάπη υπάρχει και είναι αθώα, χωρίς υπερβολές, αλλά με απλά λόγια. Με απλή έκφραση συναισθημάτων, χωρίς να τα κρατάμε μέσα μας.
Δάκρυσα όταν ήρθε η στιγμή, μαζί με την συγγραφέα να φωνάξω στην αγάπη μου, “μόνο εσύ μην φύεις, μ ακούς;”
Αγαπημένα μου αποσπάσματα
Μυθιστοριογράφος
Να πάψω να γράφω, μου λες, ερωτικά…
Λες και είναι απλό να σταματήσεις
να ξεπηδάς ανάμεσα στις λέξεις.
Τελευταία ακροβατώ ανάμεσα
σε ονειροπόληση και ζήση.
Όχι πως διαφέρουν αυτά τα δύο.
Θα ήθελα να σου χαρίσω κάποια στιγμή
εσένα μέσα από τα μάτια μου.
Να καταλάβεις ποιος ο λόγος
και η τόση φασαρία…
Γύρισε σελίδα, άλλαξε κεφάλαιο.
Εγώ κι εσύ στο τελευταίο χειροκρότημα.
Τελευταία αγάπη
Μόνο εσύ μη φύγεις, μ ακούς;
Είναι πολλά αυτά που κατά καιρούς
η καρδιά μπορεί να υπομένει.
Μόνο εσύ, μόνο εσύ μου απέμεινες
στον κόσμο όλο.
Σκέψου έναν άνθρωπο και έναν ναυαγό.
Μικρή απόκλιση στο μεταξύ μας.
Αν φύγεις και εσύ, οι μουσικές
θα πάψουν να υπάρχουν…
Εσύ στο “σήμερα” να με κρατάς σφιχτά.
Τα ενθύμια σε άλλους δώρισε τα.
Στο “τώρα” μου, στο “αύριο”, στο “πάντα”.
Εσύ αγάπη μου, απ’ όλους τους
να με απαλλάξεις.
Η Αέναη πτώση μέσα από την τέχνη του χορού. Μια τέχνη που με τις κινήσεις του σώματος δείχνει την σημασία του να σηκωθείς ξανά.
Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ.
