Η συλλογή διηγημάτων Εκείνοι που δεν έφυγαν της Αταλάντης Ευριπίδου, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις και έρχεται για να μας ταξιδεύσει στο παρελθόν με έναν μοναδικό τρόπο. Από την οθωμανική αυτοκρατορία και περνώντας από διάφορες εποχές και καταστάσεις μας δίνει μία γεύση μέσω της λαογραφίας και των ιστοριών της. Ένα ταξίδι, λοιπόν, που θα σας μείνει αξέχαστο.
Λίγα Λόγια για την υπόθεση
- Εκδοτικός: Εκδόσεις Πόλις
- Συγγραφέας: Αταλάντη Ευριπίδου
- Ημ. Έκδοσης: 21/10/2024
- Σελίδες: 169
Ένας δήμιος αναζητά τη δράκαινα πέρα απ’ τα γυάλινα βουνά, προσπαθώντας να λύσει την κατάρα που κουβαλάει.
Μια χήρα προσπαθεί να αναπαύσει τον άντρα της που βρικολάκιασε, ψάχνοντας απαντήσεις στα παλιά του λημέρια.
Ένας νεαρός Κλέφτης κινεί γη και ουρανό για να γλιτώσει τον Καπετάνιο του από τη μυστηριώδη αρρώστια που τον ταλαιπωρεί, μέχρι τη στιγμή που θα πέσει στην ανάγκη μιας νεράιδας.
Μια ανύπαντρη μητέρα ιστορεί έναν ψεύτικο σύζυγο τόσες φορές, που καταλήγει να τον φέρει στη ζωή.
Μια τραγουδίστρια καμπαρέ μαθαίνει ένα πολύτιμο μυστικό, ικανό να ανατρέψει τα πάντα στον αγώνα εναντίον των Γερμανών, αλλά με τρομερό κόστος.
Δυο αποξενωμένα αδέλφια συναντιούνται ξανά στο πατρικό τους σπίτι κι εξετάζουν τα αίτια της απομάκρυνσής τους και τον μύθο της οικογένειάς τους.
Έντεκα φοιτητές εξαφανίζονται στην Αθήνα κι εμφανίζονται μερικούς μήνες αργότερα, αλλαγμένοι για πάντα.
Καλύπτοντας το διάστημα από την oθωμανική κατοχή μέχρι και σήμερα, τα διηγήματα της συλλογής εξιστορούν το χρονικό ανθρώπων στο περιθώριο της Ιστορίας: γυναίκες, κουήρ άτομα, εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, μπάσταρδα, σεξεργάτριες – ήταν ανέκαθεν παρόντες, παρότι σπάνια ορατοί, και ποτέ δεν έφυγαν. Επτά ιστορίες με φόντο μια ολοένα και λιγότερο μυθική Ελλάδα, όπου οι θρύλοι χάνονται, η ελευθερία στηλιτεύεται και η αλληλεγγύη είναι το μόνο που απομένει.
Σκέψεις για το βιβλίο Εκείνοι που δεν έφυγαν
Όταν έπιασα το συγκεκριμένο βιβλίο στα χέρια μου συγκινήθηκα απίστευτα, καθώς το είχα διαβάσει πριν κυκλοφορήσει. Είχα την τιμή να ανήκω στους Beta Readers (αναγνώστες που βοηθούν κατά την διόρθωση κειμένων) και να νιώσω την εξέλιξη των ιστοριών στο πετσί μου. Ήξερα ήδη την επιτυχία που θα λάμβανε και ας είναι η πρώτη συλλογή διηγημάτων της συγγραφέως. Ο κόσμος διψάει για καλές ιστορίες και πρόζα που αφήνει σημάδια. Μέσα στα κείμενά του δε θα βρείτε μόνο ιστορίες που γεννάνε περασμένες εποχές, μα θα νιώσετε πως ανήκετε σε αυτές. Η πρόζα είναι ένα από τα δυνατά σημεία της συγγραφέως, καθώς μπορεί να προσαρμοστεί σαν άριστος χαμαιλέοντας μέσα στην κάθε εποχή που μας παρουσιάζει.
Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για τις ιστορίες αυτές καθ’ αυτές θα ήθελα να σχολιάσω την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει από τις Εκδόσεις Πόλις, το εξώφυλλο και όλη η ποιότητα έκδοσης είναι μοναδικά. Ταιριάζει με τέτοιο τρόπο και αναδεικνύει την όλη αισθητική του βιβλίου που πρόκειται να διαβάσεις.
Και εδώ θα μπούμε σε λίγα λόγια για τις ιστορίες τις οποίες απολαμβάνουμε στη συλλογή αυτή. Πρόκειται για επτά διαφορετικές ιστορίες και η κάθε μία έχει να αναφερθεί σε ένα σημαντικό γεγονός που καθορίζει την μοίρα των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτήν. Οι εποχές αλλάζουν, η μία διαδέχεται την άλλη και αποδεικνύει πως τίποτα δεν αλλάζει και οι αδικίες μένουν για πάντα εκεί. Οι καταστάσεις, τα ψέματα και η ζωή των ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα λεπτό. Σε όλη την πληρότητά του θέλει να μας δώσει την γεύση του λαού και να μας δείξει πως αυτοί αντιμετωπίζονται από τους γύρω τους με έναν τρόπο που πονάει και αφήνει σημάδια. Η αποδοχή του διαφορετικού και η ενότητα είναι κάτι που προβληματίζει βαθιά τα κείμενα και την συγγραφέα όπως αυτό φαίνεται. Μερικές φορές μπορεί οι εποχές να αλλάζουν μα οι άνθρωποί τους όχι. Ή μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον και μια ενότητα που δεν θα κάνει διαχωρισμούς;
Η πρώτη ιστορία με την οποία ερχόμαστε σε επαφή είναι το Πέρα απ’ τα γυάλινα βουνά, τους κοκαλένιους κάμπους. Πρόκειται για ένα κείμενο που το λαογραφικό κομμάτι είναι πολύ έντονο και γεμάτο με πλάσματα από θρύλους. Όμως αυτό είναι ένα δεύτερο στοιχείο στην ιστορία, καθώς το κύριο έρχεται να δείξει τον πόνο επιλογής της ζωής ανθρώπων με τρόπο που άλλοι ορίζουν και τις επιπτώσεις αυτού. Προσωπικά παίρνω ελπίδα από το συγκεκριμένο κείμενο. Όχι από το τέλος του αναγκαστικά. Μα απ’ το ότι κάποιος μπορεί να κάνει την διαφορά σε έναν κόσμο που βρωμάει αδικία.
Πέντε φεγγάρια ρημαδιό, είναι από τα αγαπημένα μου κείμενα στο βιβλίο. Η ιστορία μου αρέσει πάρα πολύ και ο τρόπος που είναι καταγεγραμμένη μας δείχνει διαφορετικά κομμάτια ανθρώπων και των καταστάσεων που επέλεξαν να ζήσουν. Οι επιλογές δεν είναι πάντα δικές μας και αν είναι, δεν είναι πάντα οι σωστές. Και εδώ ξεχειλίζει από λαϊκούς μύθους και ιστορίες που μαγεύουν τον νου.
Η Τρισεύγενη είναι από τα πιο χαρακτηριστικά κείμενα του βιβλίου, που μένουν μέσα σου σαν σιρόπι που κολλάει στα δάχτυλα, το οποίο όμως έχει γεύση γλυκόπικρη. Είναι ένα κείμενο πολύ όμορφο, με μαγικά σημεία και φτιαγμένο σαν γροθιά. Όσα νομίζουμε πως ξέρουμε, όσα ελπίζουμε να ισχύουν και όσα θα θέλαμε να δούμε στο τέλος, έρχονται να ανατραπούν μέσα σε αυτήν την ιστορία που θέλει να μας δείξει την δύναμη της αγάπης.
Το καρφί στην κεφαλή. Κάθε ψέμα είναι αλήθεια κάπου αλλού, με αυτήν την φράση ξεκινάει το κείμενο αυτό και έρχεται να δώσει ζωή στην δύναμη της θέλησης και της ανάγκης. Είναι από τις ιστορίες που σε γεμίζουν και νιώθεις το στήθος σου φουσκωμένο με αγάπη και ελπίδα. Πρόκειται για την ιστορία μίας γυναίκας που προσπαθεί να σταθεί σε μία εποχή γεμάτη κριτική και πόνο. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει πολύ από το σήμερα, όσο και αν θέλουμε να θεωρούμαστε προοδευτικοί.
Μια χούφτα χώμα και εδώ εγώ έσπασα. Κυρίως από τις καταστάσεις που βίωναν οι άνθρωποι, όσο και από τον πόνο και την πίκρα που βγάζει και η ίδια η πρωταγωνίστρια. Θεωρώ εξαιρετική ιστορία την συγκεκριμένη και για μένα είναι από αυτές που ξεχώρισα μέσα σε ένα πλήθος εξαιρετικών ιστοριών. Μία εποχή υπό γερμανικό ζυγό και ένας λαός που υποφέρει και διχάζεται. Μέχρι που θα έφταναν για να ζήσουν ξανά ελεύθεροι;
Εκείνοι που δεν έφυγαν ποτέ δεν επιστρέφουν. Προσωπικά ένιωσα πόνο με αυτήν την ιστορία, πόνο για την απόρριψη, πόνο για το μίσος των ανθρώπων για οτιδήποτε διαφορετικό και τέλος, πόνο για ανθρώπους που δεν νοιάζονται για τον τόπο τους. Μπορεί οι καταστάσεις να σε φέρνουν σε μία κατάσταση διαφορετική από αυτήν που περίμενες, μα τίποτα δεν δικαιολογεί τις αποφάσεις που παίρνεις. Οι επιλογές μας καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Δεν θα σας αναφέρω παραπάνω γι΄αυτό το κείμενο καθώς ξετυλίγεται με συγκεκριμένο τρόπο όσο το διαβάζεται και πρέπει να παραμείνει έτσι.
Και τέλος, ερχόμαστε στην ιστορία Το καλοκαίρι που χάθηκε η χαρά. Και εδώ βλέπουμε μια εποχή πιο κοντά στην δική μας. Μια εποχή που αρχίζουν να αλλάζουν πράγματα και που ταυτόχρονα όλα μένουν ίδια. Άνθρωποι εξαφανίζονται και κανείς δεν κάνει τίποτα. Ιστορίες που τρομάζουν και φίλοι που παλεύουν. Το παρελθόν σου είναι εκεί να σε ακολουθεί όσο το μέλλον σου δημιουργείται. Τρεις άνθρωποι που μας αφηγούνται τα γεγονότα και κανείς ποτέ δεν τους πίστεψε. Ο τρόπος που είναι γραμμένο το κείμενο αυτό με συνεντεύξεις που εναλλάσσονται στα τρία αυτά άτομα μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι εξαιρετική τεχνική και κάτι που δεν συναντάμε συχνά.
Αυτή είναι η λογοτεχνία του φανταστικού στα καλύτερά της. Αυτό είναι ένα δείγμα του τι μπορεί να κάνει ένα εξαιρετικό μυαλό μαζί με πάθος για την συγγραφή και δουλεμένη τεχνική. Θα το πρότεινα πραγματικά σε όλους, ασχέτως με το τι είδος διαβάζουν και προτιμούν. Είναι ένα βιβλίο που μας γυρίζει σε ιστορίες ειπωμένες από γιαγιάδες μπροστά στην σόμπα και το τζάκι του χωριού. Με μία δόση διδαχής.
Βιογραφικό Σημείωμα Αταλάντης Ευριπίδου – συγγραφέα του βιβλίου Εκείνοι που δεν έφυγαν
Η Αταλάντη Ευριπίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Είναι κοινωνική ψυχολόγος. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί, στα ελληνικά, στις ανθολογίες «Στοιχειωμένη πόλη» (Ars Nocturna, 2013), «Κόρες της νύχτας» (Ars Nocturna, 2016), «Ίσως» (Οξύ, 2021), «Το φως στις ρωγμές» (Αρχέτυπο, 2021) και, στα αγγλικά, στα περιοδικά «34 Orchard», «Speculative North» και «Gallery of Curiosities», μεταξύ άλλων. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό «Φρέαρ». Η συλλογή διηγημάτων «Εκείνοι που δεν έφυγαν» είναι το πρώτο της βιβλίο.
Advertising
