Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλιαράκι, λίγο μεγαλύτερο από 150 σελίδες, από τις εκδόσεις Πηγή από ένα συγγραφέα που δεν είχα ξανακούσει. Το μυθιστόρημα «Σχέση στο περίπου» είναι το λογοτεχνικό ντεμπούτο του Στέργιου Παπαπέτρου, ενός νέου ανθρώπου με σπουδές όχι σχετικές με την συγγραφή που κάνει δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα στον χώρο.
Το μυθιστόρημα αφορά ένα μικρό κομμάτι της ζωής έξι ανθρώπων, εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους που, όμως, η μοίρα τους συνδέει με περίεργους τρόπους. Όλα διαδραματίζονται στην σύγχρονη Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα τα περιγραφόμενα τοπία να είναι οικεία, ιδιαίτερα σε όσους αγαπούν και επισκέπτονται την πόλη συχνά.
Ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατήσει σε μια ισορροπία έξι διαφορετικές ιστορίες, μπλέκοντάς τες όσο χρειάζεται μεταξύ τους, αλλά όχι υπερβολικά σε σημείο που να μην ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Από τις πρώτες σελίδες γίνονται κατανοητές οι σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, αν και υπάρχουν λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται αργότερα.
Το κύριο χαρακτηριστικό του βιβλίου θα έλεγα πως είναι ο ρεαλισμός. Στη «Σχέση στο περίπου» δεν υπάρχουν ωραιοποιημένες εικόνες, υπερβολικά ρομαντικές χειρονομίες ή έξαλλες καταστάσεις τσακωμών. Οι σκέψεις των ηρώων και οι αποφάσεις που παίρνουν είναι απτές και εύκολα ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με αυτές. Το στοιχείο αυτό, δυστυχώς, κάποιες φορές εμφανίζεται περισσότερο απ’ όσο είναι αναγκαίο. Προσωπικά, δεν με πειράζει μερικές φορές η λογοτεχνία να ξεφεύγει από τον τετράγωνο κόσμο της πραγματικότητας.
Ήδη από τον πρόλογο της νουβέλας, ο συγγραφέας «προειδοποιεί» πως το ύφος και η γλώσσα του κειμένου είναι απλή και οικεία, αφού ο στόχος δεν είναι η φιλολογική αρτιότητα, αλλά η περιγραφή της αληθινής ζωής που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Νεοέλληνες. Αυτό, αν και θεμιτό, μειώνει αρκετά την πολυπλοκότητα του αναγνώσματος και ίσως υποβαθμίζει μια κατά τ’ άλλα πολύ καλή ιδέα.
Συνοψίζοντας, η «Σχέση στο περίπου» είναι φανερό πως είναι αποτέλεσμα της δουλειάς ενός νέου συγγραφέα χωρίς πολύ μεγάλη πείρα. Αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητα κακό. Οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες και η ενδιαφέρουσα πλοκή σε κρατάνε, με αποτέλεσμα το βιβλίο να διαβάζεται άνετα μονορούφι. Ο Στέργιος Παπαπέτρου φαίνεται πως έχει να δείξει ακόμα πολλά στο χώρο της λογοτεχνίας και, προσωπικά, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν σε μερικά χρόνια τα βιβλία του φιγουράρουν στη βιτρίνα κάθε βιβλιοπωλείου.
«Σχέση στο περίπου», περίληψη από το οπισθόφυλλο:
Έξι διαφορετικοί άνθρωποι, έξι πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Άνθρωποι που διαχειρίζονται την αγάπη με τον δικό τους τρόπο. Άλλοτε κάνουν τις σωστές επιλογές και άλλοτε φέρνουν την καταστροφή στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Η Μαρία, μια όμορφη μα μελαγχολική γυναίκα, σκοντάφτει κυριολεκτικά πάνω στον έρωτα. Και το όνομα αυτού: Σωτήρης, ένας ηδονικός άντρας που απολαμβάνει την απρόσωπη γυναικεία παρουσία κάθε μέρα της κατά βάθος μοναχικής ζωής του. Χάρη στη Μαρία, ένα συναίσθημα που ήταν κρυμμένο βαθιά μέσα του αναδύεται στην επιφάνεια.
Ο Ιάκωβος, ένας ευαίσθητος γκέι νεαρός χωρίς ιδιαίτερη αυτοεκτίμηση, μετά από μια σειρά από αποτυχημένες γνωριμίες, βρίσκει την ειλικρινή αποδοχή και την τρυφερότητα στην καλύτερή του φίλη, την Ειρήνη. Ίσως τελικά η αληθινή φιλία είναι πιο σημαντικό πράγμα από τον έρωτα.
Η Ειρήνη είναι ένα αντιδραστικό και ονειροπόλο κορίτσι που πολλές φορές ξεφεύγει από τα όρια του ηθικού. Όταν γνωρίσει τον Σωτήρη, δεν θα διστάσει να τον αποπλανήσει και να του διαλύσει ολοκληρωτικά τη σχέση με τη Μαρία.
Τέλος, η Ευτυχία και ο Κυριάκος έχουν ξεχάσει την αγάπη που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον μέσα σε όλες τις υποχρεώσεις του γάμου τους, με αποτέλεσμα η Ευτυχία να λυγίσει. Και ενώ οι διαδικασίες του διαζυγίου προχωρούν, το ζευγάρι συνειδητοποιεί ότι υπάρχει αληθινή αγάπη μεταξύ τους και επανασυνδέεται.
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο «Σχέση στο περίπου» εδώ, καθώς και σε βιβλιοπωλεία που συνεργάζονται με τις εκδόσεις Πηγή.
