Από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και την επίσημη σύσταση του Ελληνικού κράτους, με ελάχιστες εξαιρέσεις τα προβλήματα της ιδεολογικής προσκόλλησης και της προτεραιότητας του συμφέροντος παραμένουν αισθητά σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις, πόσο μάλλον σε αυτές που βρέθηκαν στην εξουσία τα χρόνια της κρίσης.
Σε αυτό το πρώτο μου άρθρο στο Maxmag.gr το οποίο από σήμερα θα αποτελεί ένα ιδιαίτερο και εναλλακτικό περιοδικό στο κυβερνοχώρο, θα αναφερθώ σε μια γενικότερα πολιτική και οικονομική άποψη η οποία ίσως έχει ειπωθεί στο παρελθόν την είσοδο του Ιβάν Σαββίδη στην Ελληνική αγορά, καθώς και με το ενδιαφέρον της Cosco για την αγορά και την πλήρη αναμόρφωση του λιμανιού του Πειραιά, ένα ζήτημα που απασχόλησε σε μεγάλο βαθμό και την τωρινή κυβέρνηση.
Χρεώνεται αρκετές φορές στους Έλληνες πολίτες ότι ο καθένας ενδιαφέρεται πρωτίστως για το συμφέρον του, αγνοώντας τα ζητήματα που απασχολούν την ευρύτερη κοινωνία. Ωστόσο, όταν ο ίδιος ο καθοδηγητής (βλ. Κυβέρνηση) θέτει ως προτεραιότητα τους προσωπικούς της στόχους και την ανανέωση της θητείας της παρά τη γενικότερη ευημερία αναμφίβολα δε μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι υπάρχουν πολιτικά πρότυπα.
Είναι γεγονός ότι όλες οι κυβερνήσεις μένουν προσκολλημένες στις ιδεολογίες του, ενδιαφερόμενες αρχικά για την εκλογική τους βάση. Με λίγα λόγια βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.
Παράδειγμα ίσως όμως αποτελεί και η τωρινή κυβέρνηση, η οποία παρουσιάζεται ιδιαίτερα αρνητική σε ξένες επενδύσεις για ανεξήγητους λόγους. Καταρχάς, όπως είχε υποστηρίξει ο πολιτικός φιλόσοφος Κάρλ Μάρξ, ο οποίος θα μπορούσε κανείς να πει ότι ”έχτισε” την αριστερή ιδεολογία, την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ κατά βάση, « το πάν σε κάθε κράτος είναι να υπάρχει ένας βαθμός κοινωνικής πρόνοιας»! Ανέκαθεν πίστευα ότι δεν υπάρχουν στην σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης σαφείς ιδεολογίες. Ωστόσο κάθε κόμμα προς το παρόν φαίνεται ότι υπερασπίζεται κάποια.
Η τωρινή κυβέρνηση είναι δεδομένο ότι δεν ακολουθεί το ρεύμα του καπιταλισμού όσο ίσως οι προηγούμενες. Πίσω από κάθε ιδιωτική επένδυση (βλ Ρώσους, Κινέζους κτλ) υπάρχει είτε ένας επιτυχημένος και σωστός επιχειρηματίας είτε ένα λαμόγιο, το οποίο μερικές φορές προσπαθεί να εξαπατήσει το σύνολο. Όλοι όμως αυτοί πάνω από όλα δίνουν εργασία, δίνουν εργασία χωρίς τα λεφτά του κράτους, μειώνουν την ανεργία και προφανώς και τις διαμαρτυρίες. Η συντήρηση του δημόσιου τομέα είναι σαφώς σημαντική, ωστόσο όχι όταν γίνεται με κάθε κόστος. Η μόνη λύση στη χώρα που έχει τόσα προβλήματα είναι οι συνεχόμενες ιδιωτικές επενδύσεις, είτε από το εξωτερικό είτε και από την ίδια την χώρα, στην οποία βέβαια με ελάχιστες εξαιρέσεις δε κινείται τίποτα. Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στις απαραίτητες κινήσεις για να προωθήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Είναι μια απλή τακτική που από τη δεκαετία του 1920 την ακολουθούσαν στην Ελλάδα. Τόσος κόσμος βρίσκεται στην αναζήτηση δουλειάς, το δημόσιο ταμείο δεν αντέχει άλλο, θέσεις στο δημόσιο δεν υπάρχουν πλέον, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται από το ότι τμήματα όπως τα παιδαγωγικά (βλ. διορισμός δάσκαλου) έχουν τρομερή πτώση φέτος. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια επένδυση, όπως σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα με τέτοια γεωγραφική θέση είναι ”μαγαζί γωνία”.
Ολοκληρώνοντας μιας και αναφέρθηκα και στον Κάρλ Μάρξ, ο τύπος αυτός ο τίμιος κύριος φιλόσοφος ενδιαφερόταν για τον εργάτη, στη κυβέρνηση γιατί να μην ενδιαφέρονται και να μένουν προσκολλημένοι στην εκλογική τους βάση, στις μπαρούφες ότι η αριστερά (που αριστερά και δεξιά στο σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχουν) δε συνάδει με τον καπιταλισμό;
