Ακούγεται πολλές φορές να λέγεται πως πλέον «μάθαμε να φωτογραφίζουμε τις στιγμές και να μην τις ζούμε». Την βρήκα ενδιαφέρουσα αυτή την άποψη. Όμως δεν συμφώνησα απόλυτα μαζί της. Είναι αλήθεια πως η τεχνολογία προχωράει και εμείς μαζί της, και πως όλοι –λίγο πολύ- διαθέτουν μια συσκευή όπως ένα κινητό ή μια φωτογραφική μηχανή για να «αποθηκεύονται» οι αναμνήσεις. Σίγουρα η γενιά μας δεν βγάζει φωτογραφίες μόνο για ταυτότητες, γάμους και μαζεμένους συγγενείς, ασπρόμαυρες φιγούρες κορνιζαρισμένες και τοποθετημένες πάνω σε τοίχους και σε τζάκια. Φωτογραφίες πλέον βγαίνουν σε αυθόρμητες στιγμές, παντού, πάντα και είτε είναι selfies, είτε είναι ζευγαριών, είτε είναι τεράστιων ομάδων.
Αυτό που αμφισβητείται είναι κατά πόσο εκτιμούνται όμως οι στιγμές, εφόσον όλοι τρέχουμε να τις «τραβήξουμε» σε φωτογραφία παρά να τις ζήσουμε όσο εκείνες υπάρχουν. Ίσως φταίει η τεχνολογία, ίσως φταίμε κι εμείς. Είμαστε και εμείς η γενιά που εκτιμά, αγαπά, σέβεται, λαχταρά ανθρώπους, στιγμές και καταστάσεις μόνο όταν αυτά χαθούν για πάντα. Είναι γνώριμο σε όλους αυτό το χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Να εκτιμούνται τα σημαντικά όταν περάσουν, όταν φύγουν, όταν χαθούν. Για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, ζούμε τις στιγμές πιο πολύ με τις φωτογραφίες στα χέρια μας. Τις ζούμε περισσότερο και τις ξαναζούμε κάθε φορά που τις αντικρίζουμε σε ένα χαρτί, σε μια κορνίζα, σε μια οθόνη. Οι φωτογραφίες μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, τα πρόσωπα δεν αποκτούν ρυτίδες και τα χαμόγελα μένουν λαμπερά στιγματίζοντας τις χαρούμενες στιγμές. Αυτές που περνάνε. Οι φωτογραφίες παγώνουν στον χρόνο τα συναισθήματα, τους ανθρώπους μαζί. Και τα μάτια. Τα μάτια που μαρτυρούν πάντα την ευτυχία, την νοσταλγία και την θλίψη. Και η αλήθεια είναι πως οι όμορφες στιγμές κρατούν λίγο. Μια στιγμή φαίνονται στο μυαλό μας οι στιγμές που μας έκαναν χαρούμενους. Ένα φιλμ πολύτιμο οι αναμνήσεις μας. Ένα φιλμ που όλοι εκτιμούμε.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, μπορεί κάποιος να αρνηθεί πως οι φωτογραφίες είναι οι ίδιες οι στιγμές; Οι στιγμές που προλάβαμε να αιχμαλωτίσουμε από τον χρόνο. Δεν μπόρεσα να συμφωνήσω με την άποψη που προβάλλουν πολλοί. Λογικά και χωρίς να βγάζαμε φωτογραφίες δεν θα καταλαβαίναμε την σπουδαιότητα των στιγμών. Αυτές εκτιμούνται ούτως ή άλλως μετά. Κρίνεται εκ των υστέρων τι ήταν αυτό που μας έκανε ευτυχισμένους. Μπορεί να ειπωθεί, λοιπόν, πως οι φωτογραφίες είναι η απόδειξη των όσων μας έκαναν ευτυχισμένους. Οι απτές μας αναμνήσεις. Συνεπώς, εκτιμούμε τις στιγμές φωτογραφίζοντάς τες…
