Το μεγάλο ζήτημα της Μέσης Ανατολής είναι γνωστό σε όλους. Η συνεχής διαμάχη ανάμεσα σε Άραβες και Ισραηλινούς, μουσουλμάνους και Εβραίους. Παρακάτω, υπάρχουν κάποια συνοπτικά στοιχεία επί του θέματος, ώστε να μας επιτρέψουν να δούμε την μεγάλη εικόνα, εάν επιτρέπεται σε μία τέτοια κατάσταση.
Αντισημιτισμός
Ο αντισημιτισμός ήταν έντονος από την αρχή που οι Εβραίοι θέλησαν να εγκατασταθούν στην περιοχή που θεωρούσαν παραδοσιακά τόπο τους. Ο λόγος βέβαια του έντονου αντισημιτισμού, παρ’ ότι είναι εύκολο να τον καταλάβουμε, γίνεται δύσκολο όταν πρόκειται για τόσο λεπτά ζητήματα στην πράξη. Οι Ισραηλινοί δεν θέλανε κάτι περισσότερο από έναν τόπο για τους ίδιους, ώστε να μην είναι διεσπαρμένοι δεξιά κι’ αριστερά. Όταν όμως υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση. Δεν θα γινόταν να μην αντιδράσουν στους πολέμους, όταν ήδη υπήρχαν άνθρωποι εγκατεστημένοι στην περιοχή και ήταν υποχρέωση του κράτους να τους προστατεύσει. Όσο περισσότερο όμως «αντιστέκονταν», τόσο πιο έντονο γινότανε το αντι-εβραϊκό αίσθημα από την μεριά των Αράβων, αλλά και από τους Παλαιστίνιους της περιοχής που εκδιώχθηκαν συστηματικά και μεθοδικά.
Ο κύριος λόγος αντισημιτισμού είναι αναμφίβολα η διαφοροποίηση στο δόγμα, ένα αλλόθρησκο κράτος μέσα σε μουσουλμανικά κράτη. Ωστόσο, σίγουρα μεγάλο μέρος αποτελεί και το μίσος που δημιουργήθηκε μετά τις ήττες των Αράβων. Διότι στους πολέμους δεν συμπεριλαμβάνονταν μόνο οι διαφορές για εδαφική επέκταση. Οι πόλεμοι ήταν πρωτίστως θρησκευτικοί. Ίσως μάλιστα και από τις δύο πλευρές να πρωταγωνιστούσε η αξία του εκάστοτε «Θείου», αν μπορούμε να το πούμε αυτό. Χάνοντας οι Άραβες από τους Ισραηλινούς, ίσως να ένιωσαν ότι χάνει ο Θεός τους έναντι του Θεού του Ισραήλ, πλήγμα πολύ πιο μεγάλο και ανίατο από απλές εδαφικές μειώσεις. Ο αντισημιτισμός δηλαδή έχει χαρακτήρα θρησκευτικού εθνικισμού, κάτι που προάγει πολύ περισσότερο τον φανατισμό και νομιμοποιεί κάθε είδους πράξη.
1970-1980 μια σημαντική δεκαετία για την περιοχή
Ο αντισημιτισμός την περίοδο του 1970- 1980 ήταν πολύ έντονος δεδομένου των συνεχόμενων ηττών που έζησαν οι Άραβες, ήταν όμως και η πρώτη φάση μετά τον πόλεμο που οι κοινωνίες βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους. Σίγουρα, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου και της εποπτείας του ΟΗΕ ήταν δύσκολο κάποια παραπάνω δράση από πλευράς των Αράβων. Ο εμφύλιος που ξέσπασε το 1975 στον Λίβανο ήταν ένα άλλου είδους πολέμου, μέσω στο γενικό πλαίσιο αστάθειας της περιοχής, πόλεμο που και το Ισραήλ διαδραμάτισε ρόλο.
Στις μέρες μας
Το σίγουρο είναι πως το αίσθημα αυτό δεν φαίνεται να έχει μειωθεί στις μέρες μας. Άλλωστε δεν είναι άστοχο ένα σχόλιο που έχει γίνει για την Μέση Ανατολή παρομοιάζοντας την με ένα καζάνι που βράζει συνεχώς. Αποτελεί θέμα χρόνου η στιγμή της αποσυμπίεσης. Το ζητούμενο είναι αν θα μπορέσει η περιοχή αυτή να δώσει τέλος σ’ αυτές τις διαμάχες και συγκρούσεις και να αναζητήσει κάποια λύση έξω από κάθε μίσος και δόγμα. Μια λύση ανθρώπινη και καθολική για το ευ ζην όλων των ανθρώπων.
Η γέφυρα είναι πολύ δύσκολο να πλαισιώσει τις δύο πλευρές καθώς το χάσμα είναι ιδιαίτερα μεγάλο και το μίσος είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί. Πρέπει όμως να ελπίζουμε πως θα επέλθει η λύση, για όλους τους Παλαιστίνιους που διώκονται από τα σπίτια τους, για όλους τους Ισραηλινούς που δεν νιώθουν ασφάλεια στην ίδια τους την χώρα και αισθάνονται ότι η θρησκεία τους αποτελεί το «πρόβλημα» και για όλους τους Άραβες Μουσουλμάνους που η ζωή είναι πιο πολύτιμη από τον θάνατο.
