“Κάποιος ήταν κομμουνιστής επειδή..”. Έτσι Ξεκινάει ο θεατρικός μονόλογος του αειμνήστου Ιταλού μουσικού και κωμικού Giorgio Gaber. Είναι ένας μονόλογος που αποδίδει χιουμοριστικά και με αυτοσαρκαστικό τόνο -αφού ο ίδιος ο Gaber ανήκε στο χώρο της Αριστεράς- την αιτία που κάποιος “ασπάστηκε” τον κομμουνισμό ως ιδεολογία. Βέβαια, ο μονόλογος αυτός ανέβηκε στο θέατρο πριν από 26 χρόνια και από τότε καταστάσεις, πολιτικές και κοινωνικές, έχουν αλλάξει. Βλέποντας λοιπόν αυτόν τον μονόλογο βρέθηκα να αναρωτιέμαι γιατί κάποιος είναι κομμουνιστής εν έτει 2017, αφού πλέον ο λεγόμενος “υπαρκτός σοσιαλισμός” έχει περάσει στην ιστορία και γενικότερα οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει άρδην.
Η απάντηση είναι απλή, αν και χρήζει αναλύσεως.
“Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!” που λέει και ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος στον τίτλο του βιβλίου του.
Βέβαια, εδώ θα αναρωτηθείτε πολλοί γιατί αυτή η επίθεση προς την κοινωνία της “ελεύθερης αγοράς”, πού βρίσκονται δηλαδή όλα αυτά τα ελαττώματα. Μια ματιά γύρω μας αγαπητοί αναγνώστες μας δίνει την απάντηση με τον πλέον παραστατικό τρόπο.
ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΣΗ.
Η κρίση που ταλανίζει τον κόσμο και ειδικότερα τη χώρα μας με το χειρότερο τρόπο. Είναι οι περικοπές μισθών και συντάξεων που έχουν πλήξει σίγουρα και κάποιους από εμάς και τις οικογένειές μας. Είναι η μετανάστευση των νέων σε άλλες χώρες για την εύρεση καλυτέρων συνθηκών εργασίας, η μετανάστευση για να πάψουν να στερούνται τα όνειρά τους -πόσοι από εμάς δεν έχουμε κάποιο νεαρό συγγενή ή φίλο που πρόσφατα μετανάστευσε σε κάποια άλλη χώρα;! Είναι η συνεχής εξαθλίωση οικογενειών, οι οποίες ζουν με πενιχρές ή ακόμη χειρότερα με καθόλου απολαβές. Οικογένειες που φτάνουν στο έσχατο σημείο, όπως το να ζουν χωρίς φαγητό και ρεύμα στο σπίτι για πολύ καιρό. Είναι επίσης οι αυτοκτονίες συνανθρώπων μας επιχειρηματιών, οι οποίοι είδαν τους κόπους μίας ζωής να διαλύονται μία θάλασσα από χρέη [πού είναι η ανάπτυξη και η επιχειρηματικότητα “κύριοι” των κομμάτων του φιλοευρωπαϊκού τόξου;;;]…
Αυτές λοιπόν είναι εικόνες που αποτελούν πλέον καθημερινό φαινόμενο στη χώρα μας εδώ και σχεδόν 7 χρόνια, και ίσως να τις έχουμε αντιμετωπίσει και εμείς οι ίδιοι, ή κάποιο μέλος του στενού συγγενικού ή φιλικού μας περιβάλλοντος.
Το νόμισμα της κρίσης έχει όμως δύο όψεις. Διότι, από την άλλη πλευρά, παρατηρούμε τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και τράπεζες να καταγράφουν όλο και μεγαλύτερα κέρδη και μία Ευρώπη, που ως άξιος διάδοχος του Γ’ Ράιχ, να πιέζει περισσότερο την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου για τη συνέχιση της ίδιας καταστροφικής για τους ανθρώπους λιτότητας. Είπαμε, έτσι είναι ο καπιταλισμός…
“Και ποια είναι η εναλλακτική σε όλα αυτά;” Είναι το ερώτημα που θα διατυπωθεί από τον καθένα που θα διαβάσει τις παραπάνω απόψεις.
Η εναλλακτική λοιπόν, είτε κάποιοι το θεωρούν σκληρό είτε όχι, είναι μόνο μία. Γιατί η παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και το προσφυγικό ζήτημα και οι συγκρούσεις των μεγάλων δυνάμεων και μονοπωλίων, είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος. Έτσι, μόνη διέξοδο, αποτελεί η αποτίναξή του. Η δημιουργία δηλαδή μιας ΑΛΗΘΙΝΑ δημοκρατικής κοινωνίας, που δε θα μαστίζεται από καμία μνημονιακή πολιτική, που θα διεκδικεί τις αποζημιώσεις και τα δικαιώματά της στη διεθνή σκηνή -ουκ ολίγα χρωστάει το γερμανικό κράτος στη χώρα μας, λόγω των αποζημιώσεων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που έλαβε από την Ελλάδα το Γ’ Ράιχ-, και που η παραγωγή της θα στοχεύει, όχι στο κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών του πληθυσμού της.
“Μα το τείχος του Βερολίνου έπεσε και ο κομμουνισμός απέτυχε ως κοινωνικοπολιτικό σύστημα.” είναι η φράση που θα διατυπωθεί από οποιονδήποτε διαβάσει τα παραπάνω. Κι όμως, και εδώ η απάντηση είναι απλή και τεκμηριωμένη. Δεν αρνούμαι πως στο σύστημα του “υπαρκτού σοσιαλισμού” συνέβησαν λάθη ή πως παρατηρήθηκαν φαινόμενα έλλειψης δημοκρατίας. Το σύστημα αυτό όντως παραμόρφωσε κατά κάποιο τρόπο την έννοια του σοσιαλισμού και άλλωστε το φαινόμενο αυτό διατυπώθηκε με ευφάνταστο τρόπο από τον μεγάλο μαρξιστή διανοητή και δημοσιογράφο Βασίλη Ραφαηλίδη στο βιβλίο του “Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού”, με την παρακάτω φράση “Αυτό που έγινε στην πρώην Σοβιετική Ένωση ήταν μια πρόβα τζενεράλε. Το έργο θα ξαναπαιχτεί. Όχι με την ίδια διανομή,αλλά με καλύτερη σκηνοθεσία.”.
Το ζητούμενο δηλαδή είναι μία βελτιωμένη μορφή σοσιαλισμού από αυτήν του “υπαρκτού”,ο οποίος θα αποτελείται από μία πραγματικά δημοκρατική κοινωνία.
Θέλοντας όμως να είμαι δίκαιος απέναντι στο σύστημα του “υπαρκτού”, ο οποίος -κακά τα ψέματα- δαιμονοποιήθηκε, και η εικόνα που του αποδόθηκε από την αντικομμουνιστική προπαγάνδα δεν είναι διόλου αληθινή γενικότερα, έχω να θέσω μερικά απλά ερωτήματα ρητορικού χαρακτήρα:
Πόσοι κάτοικοι των χωρών αυτών είδαν τον καιρό του σοσιαλισμού το σπίτι τους να βγαίνει σε πλειστηριασμό; Πόσοι Σοβιετικοί, Πολωνοί, Γιουγκοσλάβοι, Ανατολικογερμανοί ανησυχούσαν για τον ΕΝΦΙΑ, το λογαριασμό του ρεύματος, τις τιμές των αγαθών, το αν ο μισθός τους θα επαρκέσει για να περάσουν αυτοί και οι οικογένειές τους αξιοπρεπώς το μήνα, για το αν θα καταφέρουν να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές; Ή ακόμη, πόσοι εξ’ αυτών των λαών βρίσκονταν σε μόνιμο σχεδόν πρόβλημα ανεργίας;
ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
Αυτή είναι η απάντηση και επίσης αυτή είναι η μεγάλη προσφορά της πρώην ΕΣΣΔ και των υπολοίπων χωρών του Συμφώνου Της Βαρσοβίας στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Και η διάλυση του συστήματος αυτού, το μόνο που προκάλεσε ήταν χάος, εξαθλίωση, πορνεία. Φαινόμενα ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ κατά την εποχή του σοσιαλισμού.
Πλέον όμως τα καλά της εποχής αυτής,γίνονται αντιληπτά από τους κατοίκους των πρώην ανατολικών χωρών.Άλλωστε πρόσφατη έρευνα στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ απέδειξε πως όλο και μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων νοσταλγεί τη Σοβιετική Εξουσία.
Έτσι λοιπόν γίνεται κανείς κομμουνιστής. Βάσει όλων των παραπάνω. Γιατί το υπάρχον σύστημα και η κρίση που το διέπει, στερεί από τον κάθε άνθρωπο και τα στοιχειώδη. Γιατί του καταπατά το μεγαλύτερό του δικαίωμα, ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Γιατί στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου στοχεύει ο σοσιαλισμός, και στην πάταξη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Κλείνοντας, παραθέτω τον σατιρικό μονόλογο του Giorgio Gaber, και αφήνω τα συμπεράσματα σε εσάς αγαπητοί αναγνώστες…
Σύντροφοι και μη!
