Ο Τσαρλς Φράνσις Ρίχτερ (Charles Francis Richter) γεννήθηκε στις 26 Απριλίου του 1900, μέσα στη φάρμα της οικογένειάς του στο Οχάιο των ΗΠΑ. Στην αρχή πήρε το επώνυμο του πατέρα του, Κίνσκιγκερ, αλλά αργότερα, μετά τον χωρισμό τον γονιών του, πήρε το όνομα της μητέρας του, Ρίχτερ. Μετά τον χωρισμό τους, ο Ρίχτερ μετακόμισε μαζί με τον παππού και την μητέρα του στο Λος Άντζελες. Ήδη από τα παιδικά του χρόνια άρχισε να διαφαίνεται το ανήσυχο και γεμάτο περιέργεια πνεύμα του για τις θετικές επιστήμες.
Οι πρώτες σπουδές
Όταν ο Ρίχτερ αποφοίτησε από το Λύκειο, ξεκίνησε να σπουδάζει Φυσική στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Μέχρι και το 1928, θα πάρει το διδακτορικό του από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια, πάνω στον τομέα της Θεωρητικής Φυσικής. Θα εργαστεί επίσης ως βοηθός ερευνητή στο Ινστιτούτο Κάρνεγκι, μετά από πρόσκληση που του έγινε από τον νομπελίστα φυσικό, Ρόμπερτ Μίλικαν. Θα μείνει στο Ινστιτούτο μέχρι και το 1936 και έπειτα θα εργαστεί και στο Σεισμολογικό Ινστιτούτο της Πασαντίνα, στο οποίο ήταν διευθυντής ο Μπένο Γκούτενμπεργκ.
Στις αρχές του 1930 και εξαιτίας των πολλαπλών σεισμικών δονήσεων στην Νότια Καλιφόρνια, πολυάριθμες επιστημονικές ομάδες προσπαθούσαν να επινοήσουν έναν, όσο το δυνατόν, πιο ακριβή και ασφαλή τρόπο μέτρησης και σύγκρισης των σεισμικών δονήσεων. Τότε το όραμα του Ρίχτερ αρχίζει να μπαίνει σε εφαρμογή.
Η κλίμακα Ρίχτερ
Την εποχή του Ρίχτερ, η μοναδική κλίμακα μέτρησης των δονήσεων ήταν αυτή που είχε αναπτυχθεί το 1902 από τον ιταλό πάστορα και ηφαιστειολόγο Τζουζέπε Μερκάλι. Η κλίμακα αυτή κατέγραφε μόνο τα αποτελέσματα των δονήσεων σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, με βάση τις υποκειμενικές εκτιμήσεις που πραγματοποιούνταν πάνω σε οικοδομικές ζημιές και τις αναφορές για το πώς ένιωσε μια πληθυσμιακή ομάδα τη δόνηση. Ο Ρίχτερ, με τις έρευνες του, θα επικεντρωθεί περισσότερο στην ενέργεια που απελευθερώνεται από έναν σεισμό, δηλαδή θα κάνει μια καθαρά επιστημονική διεργασία.
Το 1928, εμπνευσμένος από τη μελέτη του Ιάπωνα Κίγοο Βαντάτι, σχετικά με βαθείς και ρηχούς σεισμούς, και σε συνεργασία με τον Μπένο Γκούτενμπερκ, επινόησαν μια κλίμακα, η οποία βασιζόταν στη μέτρηση της μετατόπισης του εδάφους εξαιτίας των σεισμικών κυμάτων, όπως είχε προταθεί και από τον Βαντάτι. Η κλίμακα έγινε γνωστή ως Kλίμακα Ρίχτερ, καθώς ο Γκούτενμπερκ απόφευγε τις συνεντεύξεις και την προβολή και το όνομα του δεν ήταν ευρέως αναγνωρισμένο. Οι δυό τους δημιούργησαν, επίσης, μια σεισμογράφο που μετρούσε τη μετατόπιση αυτή, και ανέπτυξαν μία λογαριθμική κλίμακα για τη μέτρηση του μεγέθους (ένας σεισμός μεγέθους 7 Ρίχτερ είναι κατά 10 φορές μεγαλύτερος από έναν 6 Ρίχτερ, 100 φορές από έναν 5 Ρίχτερ, 1.000 φορές από έναν 4 Ρίχτερ κ.ο.κ.) Το 1935, δημοσίευσαν την εργασία τους πάνω στην Κλίμακα Ρίχτερ και έτσι έγινε, σχεδόν αμέσως, η καθιερωμένη κλίμακα μέτρησης του μεγέθους της σεισμικής δραστηριότητας.
Η συνέχεια της πορείας τους
Το 1941, Γκούτενμπεργκ και Ρίχτερ εκδίδουν το κλασικό εγχειρίδιο σεισμολογίας, «Σεισμικότητα της Γης», το οποίο θα αναθεωρηθεί το 1954 από τον Ρίχτερ και θα αποτελέσει το βασικό κείμενο εισαγωγής στη Σεισμολογία. Θα αναζητήσουν, επίσης, όλα τα επίκεντρα των μεγάλων σεισμών που έπληξαν τον κόσμο διαχρονικά, κατηγοριοποιώντας τους σε γεωγραφικά τόξα και αναλύοντας τα γεωφυσικά δεδομένα τους. Το 1958, θα εκδώσει και το δεύτερο σύγγραμμα του με τίτλο «Στοιχειώδη Σεισμολογία».
Ο Ρίχτερ θα παραμείνει στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια, ενώ για έναν χρόνο (1959-1960) θα διαμείνει στην Ιαπωνία, ως υπότροφος στο Ιδρύματος Φουλμπράιτ. Την ίδια περίοδο, θα αιτηθεί σημαντικές αλλαγές στους οικοδομικούς νόμους των ΗΠΑ, αλλά και όλου του κόσμου, προάγοντας την δημιουργία κανόνων ασφαλείας στα κτίρια για περιοχές με υψηλή σεισμική δραστηριότητα. Χάρη στο έργο του, η κυβέρνηση του Λος Άντζελες, κατά την δεκαετία του 1960, θα απομακρύνει πολλά διακοσμητικά και γείσα από κτήρια της περιοχής. Μετά τον σεισμό του 1971, η ίδια πολιτεία αναγνώρισε πως οι προειδοποιήσεις του Ρίχτερ αποδείχθηκαν σωτήριες για τον περιορισμό της απώλειας ανθρώπινων ζωών.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του
Στις διαλέξεις του ο Ρίχτερ ισχυριζόταν πως οι ανθρώπινες ζωές και οι περιουσίες μπορούσαν να προστατευτούν από την σεισμική δραστηριότητα μόνο μέσα από την σωστή εκπαίδευση και ενημέρωση του πληθυσμού. Όταν δεν εργάζονταν πάνω στην αγαπημένη του επιστήμη, διάβαζε ρωσικά, ιταλικά, γαλλικά, ισπανικά, γερμανικά και λίγα γιαπωνέζικα, ώστε να μπορεί να μελετά τις σεισμολογικές έρευνες των αλλόγλωσσων συναδέλφων του, στη μητρική τους γλώσσα. Ήταν φανατικός γυμνιστής, λάτρευε την πεζοπορία, περνούσε πολύ χρόνο στη φύση και απολάμβανε την κλασική μουσική.
Ο Τσαρλς Ρίχτερ έπασχε από το σύνδρομο Άσπεργκερ, που του στερούσε την δυνατότητα να αντιλαμβάνεται τον συμβολικό χαρακτήρα των λέξεων αλλά παράλληλα μπορούσε να επεξεργάζεται χιλιάδες πληροφορίες ταυτόχρονα. Όταν αποσύρθηκε από την εργασία του, το 1970, οι συνάδελφοι του οργάνωσαν μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση προς τιμήν του και του τραγούδησαν ένα ποίημα με τίτλο «Η Κλίμακα Ρίχτερ». Ο ίδιος δεν μπόρεσε να καταλάβει το νόημα του τραγουδιού και εξοργισμένος δήλωσε πως «η επιστήμη μου δεν είναι καλαμπούρι!» και αρνήθηκε να κάνει την προγραμματισμένη του ομιλία.
Ο σπουδαίος επιστήμονας, έφυγε από την ζωή στις 30 Σεπτεμβρίου του 1983 στην Πασαντίνα, έπειτα από καρδιακή ανεπάρκεια.
Ακολουθεί βίντεο για την Κλίμακα Ρίχτερ:
Πηγές
Τσαρλς Ρίχτερ, ο άνθρωπος που άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τους σεισμούς, ανακτήθηκε από www.newsbeast.gr, τελευταία πρόσβαση 25/4/2022
Τσαρλς Ρίχτερ, ο επιστήμονας που επινόησε την κλίμακα μέτρησης των σεισμών έπασχε από το σύνδρομο Άσπεργκερ. Μελετούσε ακόμη και όταν κοιμόταν καθώς είχε εγκαταστήσει σεισμογράφο μέσα στο σαλόνι του, ανακτήθηκε από www.mixanitouxronou.gr, τελευταία πρόσβαση 25/4/2022
Τσαρλς Ρίχτερ, ανακτήθηκε από el.wikipedia.org, τελευταία πρόσβαση 25/4/2022
Τσαρλς Ρίχτερ: Ο δημιουργός της σεισμικής κλίμακας, ανακτήθηκε από www.iselida.gr, τελευταία πρόσβαση 25/4/2022
