Πριν από τον Ιανουάριο δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά το όνομα Katherine Graham. Όπως φαντάζομαι ότι ισχύει και για τους περισσότερους από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτό το άρθρο, η πρώτη φορά που ακούσαμε το όνομα της Graham ήταν με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας The Post σε σκηνοθεσία Steven Spielberg με πρωταγωνιστές τον Tom Hanks και την αξεπέραστη Meryl Streep.
Η ταινία αφορά τη δημοσιοποίηση στην εφημερίδα Washington Post μιας σειράς απόρρητων εγγράφων της Αμερικανικής Κυβέρνησης που περιελάμβαναν μελέτες και πληροφορίες για την πορεία του πολέμου του Βιετνάμ. Έναν πόλεμο που η Αμερική ήξερε για χρόνια ότι δεν μπορούσε να κερδίσει και παρόλα τα στοιχεία που γνώριζαν τουλάχιστον τέσσερις Πρόεδροί της, στο βωμό του οποίου εξακολούθησε να στέλνει στρατό. Η αποκάλυψη ξεκίνησε, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, από κρατικό υπάλληλο, με πρώτη δημοσίευση απόρρητων εγγράφων στους New York Times. Η Post, όμως, πήρε τη μερίδα του λέοντος.
Στο τιμόνι της εκείνη την περίοδο – μιλάμε για το 1971 – βρισκόταν μια γυναίκα, γεγονός άκρως ασυνήθιστο για την εποχή. Μια γυναίκα που πήρε την απόφαση να προχωρήσει στη δημοσίευση, παρά τις οικογενειακές και φιλικές σχέσεις της με τον πρώην υπουργό και παρά τις απειλές της Αμερικανικής Κυβέρνησης ότι θα οδηγηθεί στη φυλακή για προδοσία. Αυτή ήταν η Katherine Graham.
Τα Παιδικά & Νεανικά Χρόνια
Γεννήθηκε ως Katharine Meyer στις 16 Ιουνίου 1917 στη Νέα Υόρκη. Οι Meyer ήταν μία ευκατάστατη οικογένεια, με τον πατέρα της, Eugene Meyer, να είναι χρηματιστής και στη συνέχεια να ασχολείται με τα κοινά. Η μητέρα της, Agnes Elizabeth Ernst, από την άλλη πλευρά, ήταν άνθρωπος του πνεύματος, μποέμ, φιλότεχνη και πολιτική ακτιβίστρια για το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, με τους κύκλους της να περιλαμβάνουν ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως ο Auguste Rodin, η Marie Curie, ο Thomas Mann, ο Albert Einstein και η Eleanor Roosevelt. Στην επαγγελματική ζωή εργαζόταν σε εφημερίδες ως ρεπόρτερ, επάγγεμα άκρως ασυνήθιστο για γυναίκα της εποχής της. Εκτός από την Katherine, ο Eugene και η Agnes είχαν ακόμα τέσσερα παιδιά: τη Florence, τον Eugene III (Bill), την Ruth και την Elizabeth.
Η παιδική ηλικία της Graham, παρότι ευκατάστατη, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιδιαίτερα ευτυχισμένη, αφού εξαιτίας των πολύ συχνών ταξιδιών αλλά και της έντονης κοινωνικής ζωής των γονιών της, εκείνη και τα αδέρφια της μεγάλωσαν κυρίως με νταντάδες, δασκάλους και κουβερνάντες. Αρκετά ιδιαίτερη ήταν και η σχέση με τη μητέρα της, αφού η Agnes ήταν υπερβολικά αρνητική και συγκαταβατική απέναντι στην κόρη της, κάτι που επηρέασε βαθιά την αυτοπεποίθηση της Katharine.
Η Graham αποφοίτησε από το Madeira School, φοίτησε στο Vassar College και στη συνέχεια πήρε μεταγραφή για το Πανεπιστήμιο του Chicago. Εκεί απέκτησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα εργατικά ζητήματα και οι συναναστροφές της γίνονταν με ανθρώπους που ζούσαν πολύ διαφορετικές ζωές από τη δική της. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε ως ρεπόρτερ σε εφημερίδα του San Francisco, όπου μεταξύ άλλων θεμάτων, συμμετείχε στο ρεπορτάζ γύρω από μεγάλη απεργία αχθοφόρων και λιμενεργατών.
Το 1933 ο Meyer αγόρασε την πτωχευμένη εφημερίδα Washington Post σε πλειστηριασμό και το 1938 ξεκίνησε να εργάζεται εκεί και η Katherine. Στις 5 Ιουνίου του 1940, η Katherine παντρεύτηκε τον Philip Graham, απόφοιτο του τμήματος Νομικής του Harvard και γραμματέα του Ανώατου Δικαστή Felix Frankfurter. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Lally Morris Waymouth (1943-…), τον Donald Edward Graham (1945-…), τον William Welsh Graham (1948-2017) και τον Stephen Meyer Graham (1952-…).
Washington Post
Τα ηνία της Post ανέλαβε το 1946 ο Philip Graham, όταν ο Eugene Meyer παραχώρησε τη θέση της διεύθυνσης της εφημερίδας στο σύζυγο της κόρης του, αντί σε εκείνη. Όπως εξομολογήθηκε η ίδια στην αυτοβιογραφία της “Personal History”, η επιλογή δεν της προξένησε έκπληξη.
“Δεν με στενοχώρησε που ο πατέρας μου σκέφτηκε τον σύζυγό μου και όχι εμένα. Αντίθετα, με χαροποίησε. Στην πραγματικότητα, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι μπορεί να με θεωρούσε ένα άτομο που θα μπορούσε να αναλάβει σημαντική θέση στην εφημερίδα.”
Advertising
Ο Eugene, έξι μήνες μετά την αποχώρησή του από την εφημερίδα και τη σύντομη θητεία του ως επικεφαλής της World Bank, επέστρεψε ως Πρόεδρος της Washington Post Company, θέση στην οποία παρέμεινε ως τον θάνατό του το 1959. Τότε, τη θέση του Προέδρου ανέλαβε ο Philip και η εταιρεία επεκτάθηκε με τηλεοπτικούς σταθμούς αλλά και με το περιοδικό Newsweek.
Η οικογένεια Graham είχε σημαντική θέση στην καλή κοινωνία της Washington, με τις φιλικές τους οικογένειες να περιλαμβάνουν τους John, Jackie και Robert Kennedy, Lyndon Johnson, Robert McNamara, Henry Kissinger, Ronald και Nancy Reagan. Στην αυτοβιογραφία της, η Graham σχολιάζει αρκετές φορές τις φιλικές σχέσεις του Philip με τους πολιτικούς της εποχής του, σε μία εποχή που τέτοιου είδους σχέσεις δεν θεωρούνταν εντελώς απαράδεκτες. Γνωστή ήταν και επί χρόνια φιλία της με τον Warren Buffet, ο οποίος είχε και μεγάλο μερίδιο μετοχών της Post.
Ο Θάνατος του Philip Graham
Τα προβλήματα στο γάμο της με τον Philip δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους, αφού εκείνος αντιμετώπιζε πρόβλημα τόσο με τον αλκοολισμό όσο και με τις ψυχικές ασθένειες. Οι αλλαγές στη διάθεσή του ήταν συνεχείς, ενώ πολλές φορές μείωνε τη σύζυγό του. Αποκορύφωμα όλων, την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1962, όταν η Graham έμαθε ότι ο Philip την απατούσε με την Robin Webb, ανταποκρίτρια του Newsweek από την Αυστραλία, για την οποία μάλιστα δήλωσε ότι σκόπευε να χωρίσει με την Katharine και εκκίνησε τη διαδικασία για το διαχωρισμό των περιουσιακών τους στοιχείων.
Κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στο Phoenix της Arizona, ο Philip έπαθε νευρικό κλονισμό και μεταφέρθηκε ναρκωμένος πίσω στην Washington και για ένα διάστημα νοσηλεύθηκε σε ψυχιατρική κλινική. Τελικά, στις 3 Αυγούστου του 1963, αφαίρεσε ο ίδιος τη ζωή του, αυτοκτονώντας με ένα περίστροφο στο σπίτι του.
H Katharine Grahm ως Εκδότρια της Washington Post
Η Katharine Graham δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Μετά το θάνατο του Philip ανέλαβε πλέον εκείνη τα ηνία της Post. Αν και ουσιαστικά ήταν εκδότρια της εφημερίδας από το 1963, είχε τον τίτλο της Προέδρου από το 1967, ενώ τυπικά χρίστηκε εκδότρια το 1969 – τίτλο τον οποίο κράτησε έως το 1979 – και το 1973 ανέλαβε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1991. Η Graham το 1972 έγινε η πρώτη γυναίκα CEO που μπήκε στη λίστα του Fortune 500.
Παρ’ όλα αυτά, ώντας μία από τις ελάχιστες γυναίκες παγκοσμίως σε θέση τέτοιας δύναμης, δεν είχε γυναικεία πρότυπα τα οποία θα μπορούσε να ακολουθήσει και αντιμετώπιζε την καχυποψία, ακόμα και την άρνηση, των ανδρών υφισταμένων της να ακολουθήσουν την άποψή της. Όπως τονίζει στην αυτοβιογραφία της, αυτή η αντιμετώπιση είχε ως αποτέλεσμα να αμφισβητεί και η ίδια τον εαυτό της, τις γνώσεις και την ορθότητα των απόψεών της. Η έντονη παρουσία του γυναικείου κινήματος της εποχής ώθησε την Graham να αλλάξει την συμπεριφορά της και να προωθήσει την ισότητα των φύλων στο εσωτερικό της εφημερίδας.
Pentagon Papers & Watergate
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η Graham προσέλαβε στη θέση του Αρχισυντάκτη τον Benjamin Bradlee και έδωσε σημαντικό ρόλο στον Buffet σε ο,τι αφορούσε το κομμάτι των οικονομικών. Αυτή ήταν και μία περίοδος που σηματοδοτήθηκε από μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα, με αποκορύφωμα το Watergate, το οποίο και εξανάγκασε τον Richard Nixon σε παραίτηση. Ο ρόλος της Post στην αποκάλυψη του σκανδάλου ήταν σημαντικός.
Αυτή, όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που Post και κυβέρνηση βρέθηκαν αντιμέτωποι, αφού κάποια χρόνια νωρίτερα η εφημερίδα δημοσίευσε τα -διάσημα πλέον- Pentagon Papers, που αποκάλυπταν σημαντικές πληροφορίες για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Bradlee ήταν από τους ελάχιστους αρχισυντάκτες που δημοσίευαν στοιχεία για το Watergate και η Graham υποστήριξε την έρευνα των δημοσιογράφων της Post, ακόμα και όταν η κυβέρνηση την απειλούσε ευθέως να σταματήσει τις δημοσιεύσεις, με τον Εισαγγελέα John Mitchell να προειδοποιεί τον ρεπόρτερ Carl Bernstein ότι “η Katie Graham θα βρει τον μπελά της αν αυτά δημοσιοποιηθούν” (με την ακριβή του φράση να είναι “Katie Graham is gonna get her tit caught in a big fat wringer if that’s published”). Εκείνη, όμως, δεν υπέκυψε ποτέ στις πιέσεις.
Τα Τελευταία Χρόνια & Ο Θάνατος
Το 1997 η Kay Graham εξέδωσε την αυτοβιογραφία της, με τίτλο Personal History. Το βιβλίο επαινέθηκε ιδιαίτερα για την ειλικρινή σκιαγράφηση των ψυχολογικών προβλημάτων του Philip Graham και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για την περιγραφή των γεγονότων της ζωής της αλλά και για την απεικόνιση του τρόπου με τον οποίο έχει αλλάξει η θέση των γυναικών κατά τη διάρκεια της ζωής της.
Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Pulitzer το 1998, ενώ ένα χρόνο πριν η Kay Graham είχε τιμηθεί το Μετάλλιο της Ελευθερίας. Το 2000 κέρδισε επάξια τη θέση της ανάμεσα στους 50 World Press Freedom Heroes των Τελευταίων 50 Χρόνων του Διεθνούς Ινστιτούτου Τύπου.
Το 2001 η Graham χτύπησε στο κεφάλι εξαιτίας μίας πτώσης κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στο Sun Valley του Idaho. Τρεις μέρες αργότερα έχασε τη μάχη για τη ζωή. Η κηδεία της έγινε στην Washington, παρουσία εκπροσώπων του Τύπου αλλά και της πολιτικής σκηνής της Αμερικής και ο τάφος της βρίσκεται στο ιστορικό Oak Hill Cemetery, ακριβώς απέναντι από το σπίτι της στο Georgetown. Ένα χρόνο αργότερα, ο George W. Bush της απέδωσε μετά θάνατον το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας και την ίδια χρονιά έγινε η είσοδός της στο National Women’s Hall of Fame.
Για μια μικρή ιδέα του πώς είναι να είσαι μια γυναίκα με τυπική θέση ισχύος σε έναν άκρως ανδροκρατούμενο κόσμο, μην παραλείψετε να δείτε την ταινία The Post, αλλά και το βίντεο που ακολουθεί, με την αυτο-προσωπογραφία της ίδιας της Graham :
Πηγές : en.wikipedia.org | youtube.com |
time.com | biography.com | people.com
