Ο Τάσος Δήμος είναι ένας καλλιτέχνης που, μέσα από τη τέχνη του, μας χαρίζει διεξόδους από την καθημερινότητα. Στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, ο απόλυτος τρόπος διαφυγής είναι η τέχνη και τα εικαστικά είναι μια μορφή τέχνης που μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε νοερά σε όμορφες εικόνες, ακόμη και αν η κατάσταση σήμερα μας περιορίζει. Όμως, προς το παρόν, δεν μας έχει στερήσει ολοκληρωτικά την δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να φανταζόμαστε ουτοπικές τοποθεσίες και να εξερευνούμε τοπία δίχως τέλος, κάτι που μπορεί να μας προσφέρει η ζωγραφική. Παρακάτω, βρίσκεται μια σύνοψη για την πορεία και την θεματολογία ενός ζωγράφου του σήμερα και μια ενδιαφέρουσα ματιά στην εξέλιξη ενός καλλιτέχνη από το ξεκίνημά του έως τώρα.
Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη και την, έως τώρα, διαδρομή του
Ο Τάσος Δήμος, ξεκίνησε τις σπουδές του στο εργαστήρι του Γ. Βακιρτζή το 1979 και μπήκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1983, όπου είχε καθηγητές τον Δ. Κοκκινίδη, τον Δ. Μηταρά και τον Β. Δημητρέα. Αποφοιτώντας με «Άριστα», έκανε την πρώτη του έκθεση ζωγραφικής το 1989, προτεινόμενος από τον καλλιτέχνη Ασαντούρ Μπαχαριάν, στην γκαλερί «Ώρα». Επρόκειτο για μια εξαιρετικά σημαντική γκαλερί για νέους καλλιτέχνες, καθώς αφιέρωνε τον χώρο της με σκοπό την ανάδειξη νέων προσώπων. Με υποτροφία από την εταιρεία Bosch, οδεύει προς το Βερολίνο, μετά από το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη, όπου πήρε μέρος σε δύο εκθέσεις (στο Soho και την Αστόρια). Μερικές από τις σημαντικότερες εκθέσεις του είναι εκείνη στη γκαλερί «Titanium» το 1995, εκείνες στη γκαλερί «Εποχές», η πρώτη από τις οποίες έγινε το 1999, η έκθεση στο «Artower Agora» το 2005, εκείνη στη γκαλερί «Άνεμος» το 2008, η συνεργασία του με την Mihalarias Art, εκείνη στο «ArtZone42», αλλά και οι συμμετοχές του στις «Art Athina» από το 2001 μέχρι σήμερα.
Τα έργα και η θεματολογία του
Εμφανώς επηρεασμένος από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού με τις γνώσεις και το ήδη υπάρχον έμφυτο ταλέντο του, ο Τάσος Δήμος δημιούργησε μια δική του άποψη των πραγμάτων μέσα από την ζωγραφική του. Κατά τα λεγόμενα του ίδιου, στα έργα του είναι αποτυπωμένες οι απόψεις και οι ιδέες του αλλά και τα ερεθίσματα του ως άνθρωπος, αλλάζοντας το ύφος των έργων του ανάλογα με τις εκάστοτε εμπειρίες του.
Μέσα από αυτή την μορφή τέχνης, ο Τάσος Δήμος καταφέρνει να «ωριμάσει» και να ιδρύσει τον δικό του ιδανικό κόσμο, ανήμπορος πλέον να φανταστεί τον εαυτό του να ακολουθήσει οποιονδήποτε άλλον δρόμο, παρά της ζωγραφικής. Μετά την θέαση ορισμένων και μόνο δειγμάτων της δουλειάς του ανά τα χρόνια, μπορούμε χωρίς δεύτερη σκέψη να κατανοήσουμε πλήρως την προκείμενη τοποθέτηση σύμφωνα με την προσωπική του «ωρίμανση» μέσα από εκείνη της δουλειάς του.
Ένας νεαρός Τάσος Δήμος με όνειρα και προσδοκίες, βλέπει την ζωή σαν μια χαοτική «ζούγκλα» με ψυχρά και άτονα χρώματα -με συχνή χρήση του ασπρόμαυρου-, ενώ ταυτόχρονα και με γήινες αποχρώσεις που δεν ξεφεύγουν από την «κυρίαρχη» φύση. Το σίγουρο είναι ότι, αν όχι σε όλα αλλά τουλάχιστον στην πλειοψηφία της τότε δουλειάς του, υπάρχει πάντα ένα ελπιδοφόρο ψήγμα χρώματος, διαφορετικό από εκείνο που κυριαρχεί στο κάθε έργο, όπως για παράδειγμα μια κόκκινη πινελιά μέσα σε ένα, κατά κύριο λόγο, ασπρόμαυρο πίνακα. Εάν κάποιος παρακολουθήσει προσεκτικά την διαδρομή του, είναι εύκολο να διακρίνει ότι ο καλλιτέχνης μέσα από έναν περίπλοκο τρόπο σκέψης, βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση, ενώ αργά και μεθοδικά, προσθέτει κάθε φορά και ένα λιθαράκι στην «μακέτα» που απεικονίζει τον κόσμο μας μέσα από τα δικά του μάτια.
Οι θεματολογίες του ποικίλουν ανάλογα με το κάθε κεφάλαιο της ζωής του, όπως άλλωστε και οποιουδήποτε ειλικρινή καλλιτέχνη που παράγει με πάθος και όχι απλώς για λόγους διαβίωσης. Παρά τα διαφορετικά θέματα του, η αφηρημένη διάθεση του παραμένει σταθερή και αμετάβλητη. Στις άγριες ζούγκλες, τα ασπρόμαυρα όνειρα, τα αχανή τοπία και τις ψυχεδελικές απεικονίσεις της φύσης, στην συνέχεια προστίθεται η φιγούρα, ίσως και με μία ονειρική υπόσταση. Σταδιακά, η τέχνη του από απροσδιόριστη γίνεται ευδιάκριτη και από το αφηρημένο περνάει στο συγκεκριμένο.
Σύμφωνα με αναφορές του ίδιου, ευελπιστούσε τα έργα του να «ζωντανέψουν» κατά έναν τρόπο και να υπάρχει πλέον και η κίνηση στο στατικό τοπίο του. Ωστόσο, ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει διαφορετικά τον πρωταγωνιστή που επιλέγει για τον πίνακα του κάθε φορά, είτε είναι μια γυναίκα, είτε ένα παιδί, είτε ακόμη και μια πεταλούδα. Ίσως, κατά κάποιο τρόπο, να συγχέονται όλα αυτά: η πεταλούδα μεταμορφώνεται σε γυναίκα, η γυναίκα από μια αιθέρια ύπαρξη να αποτελεί αρχή για την μετέπειτα παιδική φιγούρα και όλα αυτά να έχουν μια συνέχεια, καθώς η αφηρημένη πινελιά του εξελίσσεται ύστερα σε μια αχνή και τέλος σε μια ολοκληρωμένη φιγούρα.
Ο πιο εύκολος τρόπος να ερμηνεύσουμε την δουλειά του χωρίς να σταθούμε απλά και μόνο στα λεγόμενα του καλλιτέχνη, είναι να αφεθούμε στην ομορφιά των ονείρων, όπως θα κάναμε για παράδειγμα παρακολουθώντας μια ταινία του Fellini, που απεικονίζουν επακριβώς αυτό που θέλει να πει και ο ίδιος, χρησιμοποιώντας ως μέσα λάδι, πιεσμένο κάρβουνο και ακρυλικά. Δεν χρειάζεται να μπει κανείς στην διαδικασία να φλυαρήσει και να υπεραναλύσει αυτό που βλέπει, αρκεί απλά να ακολουθήσει την μαγεία του.
Ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του ζωγράφου αποτελείται από απεικονίσεις παιδικών φιγούρων. Μετά τον ρόλο του ως πατέρα, η παιδική αθωότητα γίνεται το επίκεντρο της τέχνης του, ίσως και ως αφορμή να αποτυπώσει την παιδική πλευρά του χαρακτήρα του. Το παιχνίδι ενός παιδιού πλέον παίρνει μια ολοένα και περισσότερο ονειρική τροπή, όπου απαθανατίζονται σημαντικές και κυρίως οι πιο όμορφες στιγμές αυτής της ηλικίας με τον πιο γλυκό τρόπο.
«Η ζωγραφική θα υπάρχει, όσο θα υπάρχει και η ζωή!»
-Τάσος Δήμος
Δείτε εδώ ένα βίντεο με ορισμένα δείγματα από την δουλειά του καλλιτέχνη:
