Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 δολοφονείται ο Α. Γρηγορόπουλος, μαθητής Λυκείου ετών 16. Δράστης ο Ε. Κορκονέας, ειδικός φρουρός, ο οποίος εκτελεί στις φυλακές την ποινή που του επιβλήθηκε. Όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια της είδησης, όλοι ζούμε τις επιπτώσεις των ακολουθούμενων πράξεων κάθε χρόνο τη συγκεκριμένη μέρα. Γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της πράξης, όμως; Καταλαβαίνουμε τις συνέπειες που προκάλεσε στους φίλους και συγγενείς που αγάπησαν το παιδί τους;
Μένουμε σιωπηλοί μερικοί, κάποιοι οργιζόμαστε, κάποιοι φωνάζουμε και τσαντιζόμαστε. Πότε για την αποτρόπαια πράξη, πότε για τις καταστροφές που προκαλούνται 6 Δεκέμβρη στις πόλεις, συχνότερα τώρα τελευταία για το ανάλγητο ελληνικό κράτος. Από όλες τις μαθηματικές πράξεις, τα τελευταία χρόνια αγαπούμε τη διαίρεση. Μοιραζόμαστε σε αυτούς που είναι υπέρ μιας αυστηρής και δίκαιης αστυνομίας και σε αυτούς που αναζητούν στη σπίθα μια ελπίδα, να ανατρέψουν αυτά που τους βαραίνουν. Δε δικαιούται κανείς να επικαλείται το όνομα ενός παιδιού για να καλύψει τις πράξεις του, ούτε ασφαλώς να προασπίσει την επιχειρηματολογία του για αυστηρότερη αστυνόμευση.
Σε όλες τις δυτικού τύπου δημοκρατίες, που στόχος είναι το Κράτος δικαίου, προστάτης των πολιτών είναι η αστυνομία. Εκπαιδεύονται και επιχειρούν με μοναδικό σκοπό την προάσπιση του δικαίου. Ποιοι απαρτίζουν όμως τα σώματα αυτά, πως αντιδρούν και τι λένε αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Σε όλο τον κόσμο υπήρξαν και θα υπάρξουν γενικευμένες συρράξεις, φέρνοντας επί της πράξεως (κι όχι επί χάρτου) μπροστά από τις ευθύνες τους, τους αστυνομικούς. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο η ασυδοσία αρχών, ούτε η αδικαιολόγητη χρήση βίας (από όπου κι αν εκπορεύεται). Πρόσφατα μη ξεχνάμε στις ΗΠΑ, την αντιμετώπιση που είχαν από τους αστυνομικούς μέλη της Αφρο-αμερικανικής κοινότητας και η αντίδραση μερίδας του κόσμου.
Δεύτερο ζήτημα που προκύπτει είναι οι αντιδράσεις αυτές καθεαυτές, ο ρόλος και η χρησιμότητα τους. Όπως προαναφέρθηκε ανωτέρω, αποτελεί ύβρις (κατά τη γνώμη μου), να επικαλείσαι ένα νεκρό παιδί. Ένθεν κακείθεν, φέρουν ευθύνη. Το μόνο που θα δικαιολογούσα εν μέρει, είναι εκείνες οι πρώτες ώρες της είδησης και οι αντιδράσεις. Δεν μπορείς να μην σπαράξεις από μία τόσο βίαιη πράξη, ενός ανθρώπου που του εμπιστεύεσαι την εξάλειψη της βίας.
Άκουσα σε μία εκπομπή πως το ελληνικό κράτος έκανε το χρέος του, δίκασε και κρίνοντας ένοχο τον κατηγορούμενο, του επέβαλε την προκαθορισμένη ποινή (οπότε αδικαιολογήτως συνεχίζεται επί χρόνια το μίσος κατά του, τη συγκεκριμένη ημέρα). Κατά τη γνώμη μου, ένα κράτος δεν εκπληρώνει το χρέος του εκεί. Το να προλαμβάνει κανείς, είναι καλύτερο από το να θεραπεύει. Τουτέστιν πηγαίνοντας ένα βήμα παραπάνω και συμπεριλαμβάνοντας την παραπάνω παράγραφο, ακριβώς επειδή προστάτες όλων των πολιτών είναι τα σώματα ασφαλείας, επιβάλλεται να εκσυγχρονιστούν, να αμειφθούν και να εκπαιδευτούν καταλλήλως.
https://www.youtube.com/watch?v=22EhV_xpY2E
Εν κατακλείδι, το μίσος κατά του ελληνικού κράτους και τα επεισόδια κάθε χρόνο είναι αδικαιολόγητα. Η κατηγορία περί απουσίας κράτους, με αφορμή αυτό το γεγονός, είναι επίσης αδικαιολόγητη και προφανώς λαϊκίστικη. Ένα κράτος δικαίου δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει στους ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο καθημερινά και προσπαθούν να το προστατέψουν. Χρειάζεται μέτρο και μεγάλη προσοχή, για να φιλοκαλοῦμεν και να φιλοσοφούμεν άνευ αυτής πια… Οι ανάλογες τιμωρίες επιβάλλονται, η φροντίδα για να μην επαναληφθεί ξανά;
