Μετά την αναγνώριση του γάμου μεταξύ ομόφυλων ατόμων και την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, το κράτος της Κολομβίας αναγνώρισε επίσημα αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πολυγαμική οικογένεια.
Συγκεκριμένα αυτή η πρώτη νομική αναγνώριση αφορά τη συμβιωτική σχέση τριών ομοφυλόφιλων ανδρών εκ των οποίων οι δύο είναι παντρεμένοι μεταξύ τους και οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που έκαναν δημόσιο γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων στη χώρα όταν αυτός έγινε νόμιμος το 2016.
«Επιθυμούσαμε να επισημοποιήσουμε το σπίτι μας, την οικογένειά μας. Δεν υπήρχε τίποτε νομικά που να μας αναγνωρίζει ως οικογένεια», δήλωσε ο Βίκτορ Ούγο Πράδα, ένα από τα τρία μέλη αυτής της ένωσης. «Είμαστε μια οικογένεια, μια “πολυγαμική” οικογένεια. Είναι η πρώτη φορά στην Κολομβία», πρόσθεσε.
«Αν και αυτού του είδους οι σχέσεις δεν είναι σπάνιες, είναι η πρώτη φορά που «νομιμοποιήθηκαν», αναφέρει ο Γερμάν Ρινκόν Περφέτι, δικηγόρος της ένωσης των ΛΟΑΤ και υποστηρίζει πως «πρόκειται για μια αναγνώριση ότι υπάρχουν και άλλες μορφές οικογένειας».
(πηγή: www.presspublica.gr)
Είναι η πρώτη φορά στο δυτικό κόσμο που αναγνωρίζεται ένας τύπος οικογένειας μη μονογαμικός. Μέχρι σήμερα πολυγαμικές οικογένειες ήταν αναγνωρισμένες μόνο σε μουσουλμανικά κράτη και μόνο με δικαίωμα ενός άνδρα να παντρευτεί πάνω από μία γυναίκες.
Δεν είναι βέβαιο αν και άλλες χώρες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Κολομβίας καθώς η αναγνώριση αυτού του είδους της οικογένειας θα επιφέρει αναπόφευκτα πολλές αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο γενικότερα αλλά και πάρα πολλές αντιδράσεις από το συντηρητικό κομμάτι κάθε κοινωνίας.
Ήδη η αναγνώριση του γάμου ομοφυλοφίλων έχει επιφέρει σημαντικές αντιδράσεις στον συντηρητικό κόσμο σε πολλές χώρες συνεπώς είναι σίγουρο πως μια ακόμα πιο προοδευτική αναγνώριση μιας εντελώς νέας μορφής οικογένειας δεν θα αντιμετωπιστεί με ευνοϊκό τρόπο καθώς θα θεωρηθεί ότι δυναμιτίζει τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού και των χριστιανικών ηθών.
Παρόλα αυτά το παράδειγμα της Κολομβίας είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα πως σιγά αλλά σταθερά κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις αιώνων αλλάζουν και πως η προσκόλληση σε παραδοσιακά σχήματα του παρελθόντος υποχωρεί για να δώσει τη θέση της σε νέες κοινωνικές δομές που θα λειτουργούν με βάση την ανθρώπινη ευτυχία και ελευθερία.
Τέλος, το γεγονός πως η αναγνώριση αυτή δεν προέρχεται από μια «ανοιχτή κοινωνία» της Δυτικής Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής αλλά από μια βαθιά θρησκευόμενη καθολική χώρα της Λατινικής Αμερικής που φημίζεται για την διαφθορά ,τα επίπεδα βίας και την κουλτούρα του « σκληρού ανδρισμού» θέτει υπό αμφισβήτηση για άλλη μια φορά το κατά πόσον οι προοδευτικές και ανθρωποκεντρικές τομές γίνονται αποκλειστικά στην «πολιτισμένη Δύση» και εξάγονται στον υπόλοιπο κόσμο εκπολιτίζοντας τους μη-Λευκούς.
