Ο καθένας έχει συναντήσει στην ζωή του από την στιγμή που γεννήθηκε χιλιάδες ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς μπορεί να μην σήμαιναν τίποτα και μερικοί μπορεί να σήμαιναν τα πάντα. Άλλοι υπήρξαν περαστικοί στην πορεία της ζωής και άλλοι έμειναν εκεί, σταθεροί μια ζωή. Αξίζει να μιλήσει κανείς για τους ανθρώπους της ζωής του. Σίγουρα αυτή η ιστορία θα γραφτεί με διαφορετικά πινέλα από τον κάθε άνθρωπο για τον απλό λόγο πως του καθενός η ζωή είναι ξεχωριστή και έχει χαραχτεί με διαφορετικά πρόσωπα και χαμόγελα στη διάρκεια της ζωής του. Βλέποντας τον τίτλο του άρθρου μπορεί να σκέφτηκες τους δικούς σου ανθρώπους που συνάντησες και αγάπησες. Τους ανθρώπους που ξέχασες, που εκτίμησες, που μίσησες, που έχασες. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα μοναδικό άλμπουμ που θα μείνει προσωπικό για τον καθένα. Ήθελα να μοιραστώ κάτι από τους ανθρώπους της δικής μου ζωής.
Υπήρξαν άνθρωποι στην δική μου ζωή που είδα μόνο μερικές στιγμές. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κάνουν μια βόλτα στο πάρκο, παίρνουν τα πρωινά το ίδιο λεωφορείο με εσένα ή πίνουν τον καφέ τους στο διπλανό τραπέζι της καφετέριας. Άνθρωποι μόνοι ή σε παρέες, άνθρωποι που χαμογελούσαν με την ανατολή ή τα αστέρια, άνθρωποι με αισιόδοξο βλέμμα και όνειρα στον χαρτοφύλακα. Υπήρξαν και αυτοί που ήταν αμίλητοι, έπιναν λυπημένοι τον καφέ τους και αυτοί που έκλαιγαν και σκούπιζαν τα μάτια τους με τα μανίκια για να μην τους κοιτάει ο κόσμος. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους, και άλλοι που έμοιαζαν απίστευτα. Άνθρωποι με μελαγχολικά ή κουρασμένα μάτια. Άνθρωποι πληγωμένοι, κουρασμένοι, απογοητευμένοι. Μερικές φορές έβρισκα τον εαυτό μου ανάμεσά τους. Άλλες φορές ένιωθα πως δεν έχω καμία σχέση μαζί τους. Κάποιους τους είδα μόνο μια φορά και τους ξέχασα. Κάποιους άλλους τους θυμάμαι, κι ας μην αποτέλεσαν ποτέ μέρος της ζωής μου με ουσιαστικό τρόπο. Ήταν εκείνοι οι άνθρωποι, οι περαστικοί.
Μια άλλη κατηγορία, πιο ουσιαστική, των ανθρώπων της ζωής μου είναι εκείνη στην οποία συμπεριλαμβάνονται όσοι με πλήγωσαν, με απογοήτευσαν ή έφυγαν νωρίς. Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, είναι κάτι το αναπόφευκτο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι από εκείνους που δεν θα ξεχαστούν. Και αυτό είναι κάτι φυσιολογικό, μιας και πάντα έρχονται πιο εύκολα στη μνήμη αυτά που μας πλήγωσαν, κράτησαν λίγο ή μας στέρησαν τη χαρά. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι σωστό να κατηγορούνται εκείνοι οι άνθρωποι σε όλες τις περιπτώσεις. Είναι πολλά πράγματα που μέτρησαν και ίσως εσύ ή εγώ να μην έδωσες σημασία τότε. Μπορεί να υπήρξαν λάθος προσδοκίες, λάθη δικά μου ή να ήταν άνθρωποι με πληγωμένα αισθήματα και δύσκολο παρελθόν. Εκείνοι οι άνθρωποι μπορεί να ήταν ακόμη δικοί μου άνθρωποι, μπορεί να ήταν ακόμα εδώ σήμερα αν..αν…
Είναι κι εκείνα τα απογεύματα που αρχίζει να σκοτεινιάζει και να ανάβουν δειλά-δειλά τα φώτα στους δρόμους και στα αυτοκίνητα. Τυπικά, καθημερινά απογεύματα που σκέφτομαι εκείνους τους ανθρώπους. Εκείνους τους ανθρώπους που χόρτασα πολύ λίγο, έκανα όνειρα για αυτούς και μου άρεσε η παρέα τους. Εκείνους τους σκέφτομαι συχνά. Εκείνους δεν θα τους δω το πρωί στο λεωφορείο και δεν θα βρεθούμε τυχαία στο πάρκο. Ή μπορεί κάποιους να τους συναντήσω εκεί. Όμως εκείνοι δεν θα γίνουν ποτέ σαν τους περαστικούς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό τους. Ποτέ τη φωνή τους, ποτέ τα όνειρά τους. Γιατί ήταν κι αυτοί άνθρωποι της ζωής μου, κι ας έφυγαν νωρίς.
Η πιο σημαντική κατηγορία των ανθρώπων της ζωής μου είναι εκείνοι που αγάπησα, που εκτίμησα, που ήταν δίπλα μου όλη μου την ζωή ή μόνο μερικά χρόνια. Είναι εκείνοι άνθρωποι που με ενέπνευσαν, που με στήριξαν, που με αγάπησαν για αυτό που είμαι. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτό τελικά; Σίγουρα τέτοιοι άνθρωποι είναι οι γονείς, ίσως οι συγγενείς και σίγουρα οι φίλοι. Ίσως φίλοι στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της κατηγορίας. Εκείνοι άνθρωποι που είναι πάντα εκεί, που αγαπώ απεριόριστα, που με κάνουν έναν καλύτερο άνθρωπο. Εκείνοι οι άνθρωποι που πίνουμε έναν καφέ και με κάνουν να γελάω. Εκείνοι οι άνθρωποι που μάλωσα αλλά δεν μπόρεσα να μην τα βρω μαζί τους. Εκείνοι οι άνθρωποι που μιλάω κάθε μέρα και εκείνοι που μιλάω μία φορά το χρόνο. Εκείνοι οι άνθρωποι που χρειάζεται να τους εξηγώ πως νιώθω κι άλλοι που με καταλαβαίνουν με δυο λέξεις και ένα βλέμμα. Εκείνοι που με μαλώνουν όταν κλαίω και εκείνοι που με ενθαρρύνουν να κλαίω για να νιώσω καλύτερα. Αυτούς τους έχω στη ζωή μου και είναι οι δικοί μου, προσωπικοί, μοναδικοί άνθρωποι.
Μιλώντας για όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν και θα περάσουν, που ήρθαν ή θα φύγουν από την ζωή μου, δεν μπορώ να μην πω πως όλοι αυτοί, λίγο πολύ, σημαντικό ή ασήμαντο μου δίδαξαν από κάτι. Οι περαστικοί μου δίδαξαν να χαμογελάω σε απλά πράγματα, όπως η ανατολή το πρωί, να συνεχίζω να κάνω όνειρα κι ας είμαι κουρασμένη. Εκείνοι που έφυγαν νωρίς ή με πλήγωσαν, με έμαθαν πως να είμαι δυνατή, να ωριμάσω, να επιβιώσω. Και, εκείνοι που έμειναν και θα μείνουν, μου έμαθαν να θέλω να είμαι εκείνος ο άνθρωπος που θα δίνει τα πάντα για τους δικούς του ανθρώπους και να μείνω στη ζωή τους για πολύ και, γιατί όχι, για πάντα.
