Όλοι έχουμε βρεθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας, μην πω καλύτερα μες στη μέρα, να λέμε «όχι,τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή».
Ε, λοιπόν καθίστε αναπαυτικά στη θέση σας γιατί είμαι έτοιμη να σας παρουσιάσω μια μεγάλη ανακάλυψη. Μουσική παρακαλώ (Ταραταμ)! Αυτή η κατάλληλη στιγμή που περιμένουμε δεν θα έρθει ΠΟΤE. Μη βιαστείτε να με κρίνετε σαν πεσιμίστρια, δεν ολοκλήρωσα την αποκάλυψη μου. Αυτό που εννοώ είναι, ότι δεν πρόκειται να έρθει ποτέ χωρίς την άδεια του μυαλού μας. Και αυτό διότι η «κατάλληλη στιγμή» δεν είναι μια ουτοπική χρονική στιγμή κατά την οποία οι πολιτικές και περιβαλλοντικές συνθήκες της εκάστοτε περιοχής ευνοούν την υλοποίηση της ενέργειας που έχουμε στο μυαλό μας. Η «κατάλληλη στιγμή» στην πραγματικότητα δεν επηρεάζεται από κανέναν εξωτερικό παράγοντα και παρά το όνομα της δεν έχει καμία σχέση με τον χρόνο.
Αυτή η «μαγική» στιγμή δεν είναι άλλη από τη στιγμή που υπερβαίνουμε τα όρια του εαυτού μας, δίνουμε μια «κλωτσιά» στις ανασφάλειες και στις διστακτικές μας σκέψεις και αποφασίζουμε ότι θα το κάνουμε. Ναι, ακριβώς τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για οποιαδήποτε ενέργεια, τότε που πείθεις τον εαυτό σου να προσπαθήσει να την κάνει, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. . Δεν έχει καμία σημασία το πόσο σημαντική ή ασήμαντη είναι η κάθε απόφαση. Από το «τι χρώμα να βάψω τα μαλλιά μου» μέχρι το «ποιο πανεπιστήμιο να επιλέξω για μεταπτυχιακό», είναι θέματα που θα επηρεάσουν λίγο ή πολύ τη ζωή σου.
Το βασικό είναι να κατανοήσεις ότι αυτό που βαφτίζεις «κατάλληλο» στην πραγματικότητα είναι αυτό που είναι το πλέον «ακατάλληλο» . Αυτή η δέσμευση του κατάλληλου και του ιδανικού, δεν είναι παρά μια αλυσίδα του μυαλού μας, μια αλυσίδα που για κρίκους έχει την αναβλητικότητα, την ανασφάλεια, την δυσπιστία και φυσικά τον φόβο. Θεοποιούμε το «κατάλληλο» και το «ιδανικό» αποκλειστικά γιατί φοβόμαστε η βαριόμαστε να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό από τη ρουτίνα μας. Είναι μια δικαιολογία που τροφοδοτεί την αναβλητικότητα μας. Αξίζει όμως;Το να ζεις συνέχεια στις ίδιες καταστάσεις που είναι αποδεδειγμένο ότι δεν σου προκαλούν προβλήματα ή ακόμα που σε κάνουν ευτυχισμένο, είναι αρκετό για να μην δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό; Πόσο μπορείς να αντέξεις άραγε το ίδιο; Ποσό μπορείς να αντέξεις τη ρουτίνα; Πόσο μπορείς να αντέξεις τους ίδιους ανθρώπους; Και τελικά, πόσο μπορείς να αντέξεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Διότι όσο ικανοποιημένος και να είσαι με τα επιτεύγματα της ζωής σου, πάντα θα υπάρχει αυτό το «κάτι παραπάνω» που θες να δοκιμάσεις/αποκτήσεις.
Η παρότρυνση μου,λοιπόν, είναι να αφήσεις κατά μέρους τους δισταγμούς και τις δεύτερες σκέψεις και να ακολουθήσεις την πολλή γνωστή ρήση «carpe diem» , ελληνιστί «άδραξε τη μέρα» . Γιατί, όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, αυτό που μετράει είναι η υπέρβαση που αναγκάζεις στον εαυτό σου να κάνει προκειμένου να υλοποιήσει μια ενέργεια ανεξαρτήτου σοβαρότητας (της ενέργειας) ή αποτελέσματος.
Γι αυτό μην καθυστερείς! Ξεκίνα από τώρα να δημιουργείς τις δικές σου «κατάλληλες στιγμές» ! Καλή επιτυχία!
