Σαν από ταινία. Κάπως έτσι φαντάζει η ζωή μας όταν τη σκεφτόμαστε. Αποτελείται από μικρές σκηνές, ηθοποιούς που δε διαλέξαμε και ένα σενάριο που είναι γραμμένο από εμάς. Μια δικιά μας ταινία. Κομμένη και ραμμένη στο μοντάζ. Έτσι κολλάμε τις στιγμές μας και φτιάχνουμε μια ωραία ιστορία. Όταν μας πάει το μυαλό πίσω συνήθως μας μεταφέρει στο πρώτο βαθύτερο συναίσθημα που νιώσαμε και κάπως έτσι αρχίζει το έργο. Καθ΄ όλη τη διάρκεια μπαίνουν αρκετοί άνθρωποι στη ζωή μας που οι περισσότεροι λίγο πολύ κάτι μας δώσανε και με αυτό πορευτήκαμε.
Καμιά φορά νιώθουμε άσχημα για πράγματα που κάναμε, για καταστάσεις που δημιουργήσαμε, για ανθρώπους που χάσαμε και για λόγια που θα θέλαμε να πάρουμε πίσω. Αλλά το σενάριο δε σβήνεται. Ούτε υπάρχει το κουμπί stop. Τώρα όμως που γυρίστηκε ένα κομμάτι της ταινίας πολλές φορές κάνουμε stop και περιμένουμε. Περιμένουμε να δούμε τι θα γινότανε αν κάναμε κάτι διαφορετικό. Αν λέγαμε τη σωστή κουβέντα. Αν αλλάζαμε έκφραση ή αν βρισκόμασταν σε άλλο μέρος. Πατάμε το stop και κάνουμε τον απολογισμό. Βλέπουμε τα λάθη μας για να τα διορθώσουμε την επόμενη φορά.
Άλλες φορές πάλι μετανιώνουμε για πράγματα που έχουν συμβεί. Όπως το ότι διαλέξαμε λάθους φίλους, κάναμε λάθος σχέσεις ή σπουδάσαμε κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλαμε. Ίσως να θέλαμε να γεννηθούμε σε άλλο μέρος, να μιλάμε άλλη γλώσσα ή να είμαστε εκατομμυριούχοι. Μετανιώνουμε αλλά ακόμα και τώρα δε γνωρίζουμε πως μπορούσαμε να αλλάξουμε την πορεία της ζωή μας. Και η ταινία γράφτηκε.
Και όπως περνάμε τα χρόνια έτσι και η κασέτα θα συνεχίζει να γράφει την ζωή μας, θα συνεχίζει να βρίσκει συνέχεια και άλλους ηθοποιούς, εμείς θα συνεχίζουμε να γράφουμε το σενάριο, θα συνεχίζουν να γίνονται τα ίδια λάθη και θα κάνουμε πάλι κύκλο. Και όπως μια ταινία όταν τελειώνει βγάζει τους τίτλους του τέλους έτσι όταν θα έρθει και η δικιά μας η σειρά θα πρέπει να επιλέξουμε με μεγάλη προσοχή ποιοι θα είναι οι δικοί μας τίτλοι και από εκεί θα κριθεί αν η ταινία μας άξιζε ή ήταν ακόμα μια ταινία μικρού μήκους.
