Πώς αισθάνεσαι όταν όλοι γύρω σου σε εγκαταλείπουν; Ο φίλος που κάποτε μιλούσες και μοιραζόσουν τα πάντα από τη ζωή σου. Ο εραστής που κάποτε τον κοιτούσες όλο έρωτα. Ο γονιός που σε φρόντιζε και σου έδινε την αγάπη όλου του κόσμου. Πόσο άσχημα μυρίζει η εγκατάλειψη; Και γιατι συνεχώς γυρίζουμε σε αυτήν;
Σε εγκατέλειψε μια μέρα που σε πείραξε τόσο πολύ που δεν ήθελες να ξαναδείς άνθρωπο από τότε. Και τι κατάλαβες; Κλείστηκες στο σπίτι και έκανες όλα αυτά τα κλισέ που κάνουν οι εγκαταλελειμμένοι. Κλείστηκες στον εαυτό σου, ήσουνα μπροστά από μια τηλεόραση, δεν κοιμόσουν και δε μιλούσες σε κανέναν. Βιάστηκες να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου και τελικά σε εγκατέλειψαν όλοι. Μόνο η ζωή πάλευε να κρατηθεί και να μη πέσει στα αγκάθια που τοποθέτησες γύρω σου για να μη σε πλησιάζει κανένας.
Ναι. Η εγκατάλειψη είναι αρρώστια. Σαν από αυτές που σε ρίχνουν στο κρεβάτι. Σαν από αυτές που το σώμα νιώθει κουρασμένο για να κάνει την παραμικρή κίνηση. Σαν από αυτές που όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη τη βλέπεις να σε κοιτάζει τόσο επίμονα που φοβάσαι να τη διώξεις. Έχει κολλήσει πάνω σου σαν κακός δαίμονας που απειλεί να κατασπαράξει την ψυχή σου. Το σώμα αδρανεί και την αφήνει να μπει όλο και πιο βαθιά στη ψυχή σου για να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε.
Δε το νιώθεις. Δε το αισθάνεσαι. Αλλά είναι άτιμο πράγμα η εγκατάλειψη. Κι άμα τη βάλεις στη ζωή σου ζητάει κυρίαρχη θέση. Μέρα με τη μέρα χτίζει το θρόνο της. Κι εσύ σαν πιστός υπηρέτης της κάθε μέρα τοποθετείς και από ένα λιθαράκι. Δε σου μυρίζει πλέον άσχημα η εγκατάλειψη και ας γέμισε η ψυχή σου υγρασία από τους τοίχους που έχτισε για να βάλει το θρόνο της. Έχεις ανοσία και δεν είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι παρά μόνο τριγυρνάς με το άδειο σου κουφάρι στο δρόμο ζητιανεύοντας λίγο ζωή. Ναι. Ζωή. Σαν αυτή που εγκατέλειψες.
