
Ανίσχυροι απέναντι στη φύση. Αυτό είμαστε. Τα όπλα μας στη μάχη με τη φύση δεν εξασφαλίζουν τη σωτηρία μας. Μπορεί ανά πάση στιγμή να μετατραπεί σε θεριό ανήμερο και να κατασπαράξει ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Υποτιμάς τη φύση καθημερινά και φροντίζεις να το κάνεις με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους. Αψηφάς τη δύναμή της και την εξουσία της επάνω στη ζωή και στα υπάρχοντα σου. Έτσι κι εκείνη αντιδρά και εκδικείται για τα ανθρώπινα κακά που επανειλημμένα υφίσταται. Εσύ τι νόμιζες; Κάθε πράξη έχει και το αντίτιμό της. Η φύση εκδικείται, αλλά και προειδοποιεί.
Τρόμο προκάλεσε, τόσο στο πανελλήνιο όσο και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, η θεομηνία που έπληξε τη Χαλκιδική την περασμένη Τετάρτη. Ένα ακόμα γεγονός που ήρθε αιφνιδιαστικά για να μας αποδείξει, ξανά, πως είμαστε ανίσχυροι απέναντι στη φύση. Μια ανασκόπηση στις θεομηνίες που πλήττουν τη χώρα τα τελευταία χρόνια, σε τακτά χρονικά διαστήματα και με τόσα θύματα, είναι αρκετή για να αντιληφθούμε το μέγεθος του κακού. Πλημμύρες, πυρκαγιές, καταιγίδες, κεραυνοί στοιχίζουν περιουσίες που αποκτήθηκαν με κόπο και χρόνο και κυρίως ανθρώπινες ζωές, που δεν ήξεραν τι τους ξημερώνει την επόμενη μέρα…
Αυτή την Τετάρτη, ήμουν κι εγώ εκεί! Μπορώ να πω με σιγουριά πως τα ΜΜΕ δεν παραφούσκωσαν τα γεγονότα, όπως παρακολουθούμε συνήθως. Είμαστε ανίσχυροι απέναντι στη φύση. Παραθέριζα , λοιπόν, στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Ήταν νωρίς το βράδυ. Είμαι στο δωμάτιο μου και ξαφνικά σβήνουν τα φώτα. Υπέθεσα πως απλώς έπεσε η ασφάλεια. Έπειτα, αρχίζει να βροντάει δυνατά και σβήνουν όλα, μέσα και έξω από το σπίτι. Επικρατεί ένα τρομακτικό μαύρο και ακούγονται φωνές από τα γύρω σπίτια. Σιγά σιγά ξεσπάει βροχή που ολοένα και δυναμώνει. Αμέσως, όμως, αντιλαμβανόμαστε πως δεν πρόκειται για ένα απλό μπουρίνι που καταφθάνει. Η βροχή αρχίζει να χτυπάει τα τζάμια των παραθύρων, μέχρι που θολώνουν και δεν βλέπουμε τίποτα έξω. Δειλά δειλά, νερό εισβάλλει στο σπίτι από τις μπαλκονόπορτες και απλώνουμε όλες τις πετσέτες που έχουμε στο πάτωμα για να προλάβουμε τη πλημμύρα.
Έξω ακούγονται συναγερμοί από τα αμάξια, σειρήνες, ουρλιαχτά και αστραπές. Στο απέναντι διαμέρισμα, ο άνεμος έχει ξεριζώσει με μανία την τέντα της γειτόνισσας. Τηλεφωνούμε με αγωνία στους γονείς μας, που είχαν βγει νωρίτερα μια βόλτα. Το σήμα στα τηλέφωνα είναι σχεδόν ανύπαρκτο, με αποτέλεσμα το άγχος να κορυφώνεται. Ευτυχώς, είχαν προλάβει να τρέξουν στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας, γιατί έξω ο άνεμος πετούσε κεραμίδια από τις σκεπές των σπιτιών, καρέκλες από τα μπαλκόνια, γλάστρες κοκ. Παρέσυρε ανθρώπους και αμάξια. Όλο αυτό διήρκεσε μόλις 10 λεπτά. Έπειτα, η περιοχή δεν είχε, φυσικά, ούτε ρεύμα ούτε νερό.

Η επόμενη μέρα έφερε συνταρακτικές ειδήσεις για θανάτους, τραυματισμούς και τεράστιες υλικές καταστροφές. Ξεριζωμένες κολώνες της ΔΕΗ, πεσμένα δέντρα, ρημαγμένα καταστήματα… Δεν έχω βιώσει ξανά κάτι αντίστοιχο στη ζωή μου, ούτε έχω φοβηθεί τόσο. Είμαστε ανίσχυροι απέναντι στη φύση. Το σίγουρο είναι πως κανένας μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Οι ελλιπείς υποδομές, οι προχειροφτιαγμένες και ανεπαρκείς -απέναντι σε έντονα καιρικά φαινόμενα- εγκαταστάσεις, οι απροετοίμαστοι ηγέτες και πολίτες, η μη λήψη έγκαιρων και αποτελεσματικών μέτρων, ο ωχαδερφισμός μας και η αντίληψη πως ποτέ δεν θα συμβεί τίποτα τρομερό σ΄εμάς, η τάση για νομιμοποίηση των ανομιμοποίητων, ο μη υπολογισμός του κινδύνου που μακροπρόθεσμα απειλεί τις πράξεις μας, πρέπει αναμφίβολα να μας προβληματίσουν! Η πρόληψη, η προστασία -κατά τη διάρκεια του κινδύνου- και η αντιμετώπιση μετά, είναι τα τρία καίρια σημεία που αποζητούν την προσοχή μας!