άνθρωποι χωρίς όνομα.
Οι μέρες κυλούν τόσο γρήγορα. Κάθε μέρα όλα γύρω μας αλλάζουν και όλα μένουν ίδια. Κάθε μέρα συνειδητοποιώ πόσο μικροί είμαστε και αδύναμοι μερικές φορές να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα γύρω μας. Ζούμε μια ζωή που δεν καθορίζουμε εμείς σε μεγάλο βαθμό.
Με το άρθρο μου αυτό, το οποίο διαφέρει εκ διαμέτρου από όσα έχω γράψει μέχρι στιγμής είναι το πιο αληθινό. Σκέψεις που αποτυπώνονται εντελώς αβίαστα. Καθόλου βαρύγδουπες εκφράσεις. Θέλησα όσο πιο ταπεινά μπορώ να εκφράσω όλο αυτό που νιώθω αυτές τις μέρες και δε μπορεί να περιγραφεί με μια μόνο λέξη.
24/7/2018
Δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Ενημερώνομαι από επιλεγμένες σελίδες στο internet και μέχρι εκεί. Η αλήθεια είναι πως δε δίνω και ιδιαίτερη σημασία γιατί πολλές φορές ο καθένας λέει και γράφει ο,τι θέλει.
Τη μέρα αυτή όλοι μιλούσαν για ένα θέμα. Όλες οι σελίδες έγραφαν για ένα θέμα. Τα ραδιόφωνα επίσης. Όσοι συναντούσα τυχαία έξω μιλούσαν για ένα θέμα. Φωτιά. Μια λέξη.
Η Αθήνα καίγεται. Οι άνθρωποι καίγονται. Τα σπίτια καίγονται.
Γίνεται χαμός. Γίνεται πανικός. Από τη μέρα εκείνη η χώρα κηρύττει τριήμερο πένθος. Καταστροφή.
Διάβαζα άρθρα και οι εικόνες που δημιουργούσα στο μυαλό μου διαβάζοντάς τα ήταν βγαλμένες από το πιο άσχημο θρίλερ. Περιγραφές δημοσιογράφων που έμοιαζαν τουλάχιστον υπερβολικές μα δυστυχώς δεν ήταν, τουλάχιστον όλες.
Έμπαινα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από εξελίξεις, νέα μέτωπα, έκκληση για εθελοντική βοήθεια και είδη πρώτης ανάγκης. Δε βρέθηκα εκεί, μα με τόσες περιγραφές ήταν σα να το έζησα μαζί τους. Η κατάσταση ήταν τραγική μα θεωρώ πως από όλη αυτή τη μαυρίλα βγήκε κάτι καλό.
Ενώθηκε ο κόσμος. Δημοσιοποιήθηκαν κάποιες ανάγκες για βοήθεια των πληγέντων. Ανάγκες για τα πάντα. Από φαγητά μέχρι σκεπάσματα. Όλες αυτές οι ανάγκες μέσα σε μια μόλις ημέρα υπερκαλύφθηκαν όπως ανακοίνωσαν δήμοι της Αθήνας.
Η συμμετοχή του κόσμου ήταν τεράστια. Οι δήμοι πλέον παρακαλούσαν τον κόσμο να μη στείλει άλλα πράγματα γιατί δεν υπάρχει άλλος χώρος για αποθήκευση. Στις πληγείσες περιοχές έσπευσε να βοηθήσει κόσμος από την Αθήνα και όχι μόνο. Από την Ελλάδα και όχι μόνο. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν έρθει στη χώρα μας κατά καιρούς και πλέον ζούνε εδώ φαίνεται πως πραγματικά αγαπούν αυτόν τον τόπο μιας και έτρεξαν να βοηθήσουν.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στερήθηκαν μια βραδινή έξοδο για να στείλουν μερικά φάρμακα. Εκείνοι που αψήφησαν τον κίνδυνο και πήγαν εκεί να βοηθήσουν. Εκείνοι που ανέλαβαν να συγκεντρώσουν όσα μαζεύτηκαν και να προσπαθήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όλοι εκείνοι οι «άνθρωποι χωρίς όνομα». Όλοι εκείνοι που βοήθησαν απλά για να βοηθήσουν και όχι για να φανούν ή να ακουστούν. Όλοι εκείνοι που διέθεσαν χρόνο, χρήματα και ο,τι διέθετε ο καθένας για να συμβάλλουν με το δικό τους τρόπο σε αυτό που συνέβη. Όλοι εκείνοι που απέκτησαν μια ταυτότητα για εκείνες τις μέρες, διαφορετική. Μια ταυτότητα που επάνω δεν έγραφε όνομα αλλά «άνθρωπος».
Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους εκείνους που ανέφερα πριν μα και όλους εκείνους τους αφανείς ήρωες που όπως χαρακτήρισαν πολλοί είναι ήρωες χωρίς μπέρτες και παράσημα. Μονάχα με μια στολή και ένα κράνος. Με μια στολή και ένα κράνος ρισκάρουν τη ζωή τους. Θα μου πεις αυτή είναι η δουλειά τους, μα καμία δουλειά δε σε πληρώνει τόσο καλά ώστε να ρισκάρεις τη ζωή σου. Όμως είναι και εκείνοι άνθρωποι χωρίς όνομα. Άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης.
Είμαστε πολλοί και είμαστε δυνατοί. Γιατί πρέπει να συμβαίνουν τόσο άσχημα γεγονότα για να βρισκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον; Γιατί πρέπει να βάζουμε ταμπέλες στους γύρω μας αλλά και σε εμάς τους ίδιους; Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Μαζί είμαστε δυνατοί.
Μέσα από αυτό το άρθρο θέλω να εκφράσω με τη σειρά μου τα θερμά και ταπεινά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω εκείνους τους ήρωες με τα κράνη που θα ρίσκαραν τις δικές τους ζωές προκειμένου να σώσουν τις δικές μας.
