Το θέμα bullying εμφανίζεται μπροστά μας συνεχεία. Ακούμε διάφορα περιστατικά εκφοβισμού στα σχολεία, στις παρέες, μεταξύ φίλων ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Με ποινή τουλάχιστον 6 μηνών θα τιμωρείται οποίος διαπράττει bullying βάσει ειδικής διάταξης που εισάγεται προς ψήφιση. Η διάταξη αυτή έρχεται να καλύψει ένα νομικό κενό που όπως επισημάνθηκε υφίσταται. Με την ίδια ποινή πέραν των δραστών θα τιμωρείται και όποιος κακόβουλα παραμέλησε τα καθήκοντά του και δεν απέτρεψε, ως όφειλε το συμβάν.
Αναρωτιέμαι πως δημιουργείτε ένας νταής; Και είμαι της άποψης ότι όλα ξεκινάνε μέσα από την οικογένεια. Ένα παιδί είναι άπλαστο, αθώο, γεμάτο αγάπη μέσα του, μέχρι που κάποιος θα το δηλητηριάσει και θα διαμορφώσει τη συμπεριφορά του παιδιού, προς το χειρότερο.
Πόση δουλειά πρέπει να ρίξει ένας γονιός, ώστε το παιδί του να γίνει σωστός άνθρωπος στην κοινωνία. Πόσο πρέπει να μαλλιάσει η γλωσσά σου, ώστε να μάθει κανόνες συμπεριφοράς; Πόσα λάθη κάνουμε εμείς οι γονείς; Eχουμε καταλάβει τη βαρύτητα της απόφασης φέρνω ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο, και μαζί με αυτό τις ευθύνες που έχω απέναντι του;
Τα παιδιά είναι οι καθρέπτες των γονιών. Αν το παιδί πάρει λάθος δρόμο, ένα ποσοστό ευθύνης έχουν οι παρέες, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνης έχουμε εμείς οι γονείς. Είναι μια βαρυσήμαντη απόφαση, είναι το μέλλον αυτού του κόσμου τα παιδιά μας, κάτι που αγνοούν οι περισσότεροι γονείς.
Πόσες φορές είπες άραγε κάτι μπροστά στο παιδί σου με λάθος τρόπο; Η χλεύασες με άσχημο τρόπο έναν άλλον άνθρωπο; Πόσες φόρες έβρισες κάποιον στον δρόμο για τον οποιοδήποτε λόγο, και θεατής ήταν το ίδιο σου το παιδί. Τα παιδιά εμάς μας έχουν πρότυπα, είμαστε τα είδωλα τους, τα παραδείγματα προς μίμηση, όταν εσύ λοιπόν του δείχνεις αυτό τον δρόμο, και εκείνο αυτόν θα ακολουθήσει.
Τα σχολεία δυστυχώς δεν διαχειρίζονται σωστά τα περιστατικά bullying. Και αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Πολλές φορές ακόμα και οι ίδιοι οι δάσκαλοι χρησιμοποιούν bullying απέναντι στους μαθητές. Bullying με κάθε τρόπο και κάθε είδους.
Το δικό μου μαρτύριο με το bullying ξεκινάει από την πρώτη τάξη του δημοτικού. Ήμουν ένα μικροκαμωμένο, πολύ λεπτό και κοντό κοριτσάκι, που μερικά αγόρια από την τάξη μου έβρισκαν εύκολο θύμα να βασανίσουν. Γιατί πολύ απλά δε μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, και κανένας φυσικά δεν το έκανε για μένα.
Λόγο ότι τα μαλλιά μου είναι πολύ σγουρά, κολλούσα ψείρες συνέχεια. Και αυτό ήταν και το παρατσούκλι μου, για 6 ολόκληρα χρονιά. Η ψείρα. Φυσικά οι κλωτσιές, οι σπρωξιές, οι βρισιές, η κοροϊδία, ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Το μισούσα το σχολείο. Από τη μια οι δάσκαλοι που ήταν στον κόσμο τους, και δεν έκαναν τη δουλειά τους σωστά, και από την άλλοι οι συμμαθητές μου που ήμουν για αυτούς ένα μπαλάκι.
Είχα κάποτε έναν δάσκαλο ο Θεός να τον κάνει. Ο Κ. Βασίλης. Ήμουν 6ή τάξη δημοτικού. Με σήκωνε στον πινάκα να λύσω κάτι στα μαθηματικά, και όταν έκανα λάθος, η δεν ήξερα να λύσω μια πράξη με κορόιδευε, με χλεύαζε μπροστά σε όλη την τάξη, και με μεγάλο θράσος έπαιρνε στα χέρια του σκόνη από κιμωλία, και μου πασάλειβε το πρόσωπο. Εγώ έκλαιγα και κοιτούσα προς την τάξη, οι περισσότεροι γελούσαν, κάποιοι ελάχιστοι μαθητές/μαθήτριες μου κοιτούσαν με λύπη και θυμό.
Με ποιο δικαίωμα το έκανες αυτό; O ρόλος σου ρε καραγκιόζη είναι να μας μαθαίνεις γράμματα, να μας βοηθήσεις να τα μάθουμε, και αν κάτι δεν το καταλαβαίνουμε να είσαι εκεί, ξανά και ξανά από πάνω μας να μας το μάθεις, όχι να μας κάνεις σκουπίδια. Σε μισώ να το ξέρεις. Ήσουν ένας ακόμη λόγος να μισώ τα σχολικά μου χρόνια. Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται τα σχολικά τους χρονιά με αγάπη και νοσταλγία, εγώ τα θυμάμαι με πικρά, όποτε μιλάω για αυτά νοιώθω την πίκρα στο στόμα μου. Πίκρα και ένα γιατί;
Τα χρόνια περνούσαν και φυσικά το bullying δε σταμάτησε. Μέχρι και την 3ή λυκείου ήμουν ένα ακόμη θύμα. Ήταν αδύνατον να τα βάλω με μια παρέα 10 αγοριών. Όταν τελείωσα το σχολείο και εξαφανίστηκα από το χωρίο μου ησύχασα. Κανένας δε μπορούσε να με ενοχλήσει πλέον, να με σπρώξει , να με κλωτσήσει, να με βρίσει.
Μέχρι που πέρυσι καλοκαίρι του 2017 ξαφνικά είδα μπροστά μου τον αρχηγό της αγέλης. Γύρισε προς τα πίσω με κοίταξε, μαγκώθηκε, γύρισε μπροστά και αύξησε το βήμα του. Χωρίς να το σκεφτώ στιγμή φώναξα το όνομα του. Κοκάλωσε. Γύρισε προς το μέρος μου παγωμένος και με χαιρέτησε.
Εκείνη τη στιγμή ειλικρινά ήθελα να πέσω πάνω του και να του ρίχνω μπουνιές μέχρι να λιποθυμήσει, να τον εκδικηθώ για όλα όσα μου έχει κάνει επί 14 ολόκληρα χρονιά. Να τον ρωτήσω ενώ εκτονώνω όλο το μίσος μου πάνω του γιατί; Γιατί τι σου έκανα; Σε τι έφταιξα και τόσα χρονιά μου φερόσουν σαν σκουπίδι εσύ και η παρέα σου;
Καθώς μου μιλούσε έβλεπα τις σκέψεις μου να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου. Αυθόρμητα κοίταξα τον γιο μου που ήταν μέσα στο καρότσι. Και σκέφτηκα όχι ρε δε θα σου κάνω τη χάρη. Δε θα δώσω αυτό το παράδειγμα στο παιδί μου. Αντιθέτως ήμουν κυρία μέσα στην ευγένεια και το χαμόγελο, ενώ εσύ προσπαθούσες να μην καταπιείς τη γλώσσα σου. Ειλικρινά αν δεν είχα μαζί το παιδί μου δεν έχω ιδέα τι θα έκανα και πως θα αντιδρούσα.
Δυστυχώς υπάρχουν και θύματα του bullying, τα οποία δεν άντεξαν και έβαλαν τέλος στη ζωή τους. Έφτασαν σε αυτό το σημείο δυστυχώς. Υπάρχει άραγε θεία δίκη για αυτούς που τα έσπρωξαν σε αυτό το σημείο; Δεν έχουν μερίδιο ευθύνης μόνο οι νταήδες, αλλά και εσύ σαν γονιός, δάσκαλος, καθηγητής, θεατής, φίλος που δεν κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις.
Υπάρχει άραγε ελπίδα σε αυτόν τον κόσμο; Έναν κόσμο που όλοι θα σεβόμαστε τους διπλανούς μας; Από το γατάκι η το σκυλάκι της γειτονιάς μας, τον συμμαθητή μας που έχει πεταχτά αφτιά η δόντια, μέχρι τον παππού που μένει δίπλα μας; Έχω ελπίδα πως μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο, και αυτή η ελπίδα είναι τα παιδιά μας. Πρέπει να τα μάθουμε να δίνουν μόνο αγάπη γύρω τους, να μην πειράζουν τον οποιοδήποτε που έχει πάνω του κάτι διαφορετικό, ίσα ίσα να το αγκαλιάζουν και να το αποδέχονται όπως είναι.
