Λευκά όνειρα, λευκά χαμόγελα, λευκά σεντόνια.. Όλα εν λευκώ. Ποιός θα μου το έλεγε, ότι τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής μου θα είχαν ετούτη την απόχρωση. Ξεθωριάζει το λευκό ; Ίσως και ναι… Γίνεται ακόμα πιο θολό, σαν ένα παχύ στρώμα πάχνης σε πίνακα που κοσμεί έναν ονειρικό προορισμό, που εύχεσαι κάποτε να συναντήσεις. Να περπατήσεις, να νιώσεις, να εισπνεύσεις, κάτι που η λευκή «πανοπλία» σου στέρησε και δε σου άφησε να γευτείς. Στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σε κάθε σου ανάσα, κάθε λέξη, κάθε ανεπαίσθητη κίνηση των χειλιών σου.
Στέκεις αμίλητος ατενίζοντας τη θέα του νεόδμητου διαμερίσματος
Οι ξανθές σου τούφες χαϊδεύουν και αγκαλιάζουν όλη την αρμονία του προσώπου σου
Ένα γνώριμο χέρι που αγγίζει τον ώμο σου σ’ αναγκάζει να εγκαταλείψεις
– έστω για λίγο –
τις σκέψεις που ταλανίζουν το μυαλό..
Χορεύουμε ;
«Σε μια ώρα θα’ χουν όλα τελειώσει, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός»…παίζει στη διαπασών, μα το μυαλό μου ακόμη περιπλανιέται σε λευκά όνειρα. Όνειρα βυθισμένα στη λήθη, μιας και δε βρήκαν κατάλληλο έδαφος, στιγμή, δύναμη να πάρουν σάρκα και πνοή. Τα λευκά σεντόνια κουλουριασμένα στο ξύλινο δάπεδο. Ο καπνός στίφος, στεγνός βγαίνει από τα δυο μου χείλη. Οι αναμνήσεις παίρνουν φωτιά στον δικό τους ξέφρενο ρυθμό, ο χορός της λήθης συνεχίζεται δίχως σταματημό.
Δίχως δεύτερη σκέψη αφήνεσαι στη δίνη της ξανθής οπτασίας με τις καλλίγραμμες καμπύλες και τα γκριζοπράσινα μάτια.
Η μουσική σε κατευθύνει σε κινεί προς το μέρος της
Τα σώματα σας γίνονται ένα
Τυλίγονται σαν μια πύρινη λαίλαπα
Τα βλέμματα σας συναντιούνται
Μια λάμψη διακρίνεται στα μάτια σου κάνοντας το σώμα που κρατάς για λίγο πολύτιμο..
Θύμησες..
Λευκά σεντόνια με σώματα αγκαλιασμένα εναλλάσσονται στον θολωμένο νου. Λευκά χαμόγελα σκιά γράφονται κάτω από τα κλινοσκεπάσματα. Ένα χέρι κάνει την εμφάνιση του και αγγίζει το κομοδίνο. Με μια κίνηση, το δωμάτιο παίρνει μια μορφή αλλιώτικη. Φως! Φως ξεχύνεται ελεύθερο στο μαύρο έβενο που επικρατούσε νωρίτερα. Εν λευκώ. Τείνω το χέρι να αγγίξω το κομοδίνο, μα το μόνο που αντικρίζω είναι το μισοάδειο μπουκαλάκι με τα κίτρινα χάπια. Η μόνη συντροφιά που άφησε το φευγιό σου. Το μοναδικό χρώμα που σπάει τη μονοτονία. Όλα εν λευκώ.. Λευκά όνειρα, λευκά χαμόγελα, λευκά σεντόνια.. όλα εν λευκώ. Η σελίδα σταματημένη στο δικό σου κεφάλαιο, που δε λέει να ολοκληρωθεί. Να κλείσει, να τελειώσει, να βγει από την άτονη ζωή μου.
Χαϊδεύεις απαλά το δέρμα της
Σφαλίζεις τα μάτια σου
Πυκνές μαύρες μπούκλες μπλέκονται στα δάχτυλα σου..
Η λογική σε εγκαταλείπει
Υποχωρεί..
Γνώριμες εικόνες από το παρελθόν αναπηδούν λικνίζοντας μπροστά σου
σε έναν χορό που τελειωμό δεν έχει..
Το μυαλό αρχίζει να παίζει περίεργα παιχνίδια..
Δεν μπορείς με τίποτα να το σταματήσεις
Είναι πέρα από τις δυνάμεις σου
Ένας πνιχτός αναστεναγμός βγαίνει αβίαστα από τα χείλη σου
Χίλιο τσαλακωμένη, μουτζουρωμένη με δάκρυα και αλκοόλ. Ένα χτύπημα στον ώμο στέκει σωτήριο να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τα μάτια μου κοκκινωπά και ελαφρώς μαυρισμένα διαγράφουν μια μικρή ανοδική πορεία προς το παράθυρο και ύστερα στέκονται ανέκφραστα. Η φιγούρα του στέκει εκτυφλωτική, κάνοντας με να αποφύγω με την παλάμη μου τη λάμψη της.
Ήταν εκείνη, πάντα εκείνη..
Να σου ψιθυρίζει την λαχτάρα της
μέχρι να χυθεί και να διασχίσει κάθε κύτταρο του κορμιού σου
μέχρι να χυθεί και να διασχίσει
Να αναπνεύσει μέσα από εσένα ..
Λόγια πολλά τριβελίζουν το μυαλό σου
Ένα ελαφρύ χτύπημα στο στήθος εξαπίνης σε επαναφέρει στην πραγματικότητα
«Ήταν ο ωραιότερος χορός που μου ‘χουν χαρίσει»
ψέλλισε αμήχανα η ξανθή καλλονή..
⁃ «Καλή χρονιά» αγαπημένη μου ψελλίζει με στόμφο.
⁃ «Ελπίζω μόνο, όχι… εν λευκώ» του απαντώ σιγανά.
Τα αποσπάσματα του ποιήματος προέρχονται από την Ποιητική μου συλλογή στη συγγραφική πλατφόρμα του Wattpad. Δείτε την εδώ.
