Όνειρα και φόβος, σχήμα οξύμωρο με δύο συστατικά τα οποία δεν ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους αλλά γιατί, γιατί, φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα πια ; Και δεν χρησιμοποιώ αυτό το επίρρημα τυχαία γιατί όλοι ξέρουμε πολύ καλά πλέον γιατί φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα. Οι εξηγήσεις πολλές, έχουν γραφτεί απίστευτα και απίθανα πράγματα με τόνους μελάνι για το ότι δεν πρέπει να κάνουμε όνειρα.
Μια παλιά ρήση λέει: «Ο Θεός γελάει όταν ο άνθρωπος κάνει όνειρα». Ενοχή και φόβος μου μυρίζεται εδώ εσάς;
Ένα χαρακτηρισμός λέει: « Αυτός είναι ονειροπόλος, μη του δίνεις σημασία» Κάτι σε περιθωριοποίηση μου κάνει αυτό ε;
Εξ’ ορισμού είμαστε, ζούμε, σε μια κοινωνία που μας ενοχοποιεί μόλις τολμήσουμε να ονειρευτούμε ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη μορφή κοινωνίας, ένα καλύτερο έρωτα, ένα νέο σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα υπέροχο ταξίδι, κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Και ναι να γιατί φοβόμαστε να ονειρευτούμε γιατί το δικό μας όνειρο απέχει παρασάγγας από αυτό που «υποτίθεται» πως πρέπει να ζητάμε. Μέσα στην τόση δυστυχία που βιώνουμε καθημερινά ποιος θα κάνει όνειρα;
Βγαίνεις έξω στο δρόμο και συναντάς κάθε λογής πόνο, αδιαφορία, μίσος, κάθε τάση χαμόγελου και ομορφιάς μας αποκλείει δια ροπάλου από την γλυκιά γεύση ενός ονείρου.
Από παιδιά μάθαμε να είμαστε ενοχικοί δεν ήρθε τώρα η μόδα, « μη γελάς το βράδυ μαζεύονται δαίμονες», λες και οι δαίμονες το βράδυ περίμεναν να βγουν από τη ντουλάπα. Μην κάνεις αυτό γιατί θα γίνει εκείνο, μη ζητάς αυτό γιατί ο Θεός θα σου πάρει κάτι άλλο και κάπως έτσι πλέχτηκε ένα γαϊτανάκι ενοχών που μας έκανε νέους με όνειρα μεν, αλλά με τον πέλεκι της ανταπόδοσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Μας έκανε ενήλικες που αφού πρώτα προπονηθήκαμε σωστά στο εργοστάσιο της απομυθοποίησης των πάντων, τώρα μας λαδώνει με σωστές δόσεις ονείρων που μόνο οι λίγοι έχουν την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν. Και κάπως έτσι τελικά φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα.
Φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα γιατί εμείς οι ίδιοι δεν μάθαμε να πραγματοποιούμαι τις επιθυμίες μας.
Γιατί εμείς οι ίδιοι βάλαμε τον εαυτό μας στην θέση της έκφρασης : «Απλώσου μέχρι εκεί που φτάνεις»
Φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα γιατί αν τα κάνουμε θα πρέπει και να λογοδοτήσουμε γιατί ονειρευόμαστε και ο δίπλα μας όχι.
Γιατί το αόρατο χέρι μια χαιρέκακης Θεάς θα έρθει να μας τα αρπάξει λίγο πριν το τέλος. Έτσι μας έμαθαν.
Φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα γιατί μας έμαθαν πως δεν πρέπει να κάνουμε όνειρα, να πηγαίνουμε ίσα με το πάπλωμα.
Φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα γιατί οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κατά βάθος ενοχικοί πρώτα απέναντι σε μας και μετά απέναντι στο κοινωνικό μας σύνολο. Μην κάνεις συμβιβασμούς στα όνειρά σου
Φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα γιατί; Πες μου σε ρωτάω, γιατί;
Κάποτε το μακρινό 1840 ο Γκράχαμ Μπελ είχε το όνειρο να μπορεί να επικοινωνήσει με την αγαπημένη του γυναίκα στο πιο κάτω χωριό το 1876 το έκανε πράξη. Ένα απλό παράδειγμα έφερα για να πιάσουμε την κουβέντα από την αρχή μιας και η μέρα επιτρέπει καφεδάκι και κουβεντούλα για τα γίγνεσθαι της ζωής.
Ο παππούς ο Πλάτωνας είχε πει κάποια στιγμή πως : «Δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν φοβάσαι να χάσεις από τα μάτια σου την ακτή». Ένας άλλος φίλος από τα παλιά είχε πει «Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς» Ηράκλειτο τον έλεγαν θαρρώ.
Τα όνειρα του ανθρώπου λέει κάποιος σοφός είναι σαν το νερό δεν μπορείς να το κλείσεις στα χέρια σου!
Τι λες ;! Σοβαρά;!
Αν οι άνθρωποι συνεχίσουμε να φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα τότε το χάσαμε το παιχνίδι της ζωής.
Αν φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα στο τέλος όταν χρειαστεί να κοιτάξουμε πίσω θα δούμε ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου να μας κλείνει το μάτι περιπαιχτικά.
Ξεκίνα χτες να ονειρεύεσαι πρώτα από όλα να γίνεις εσύ ένας καλύτερος άνθρωπος και μετά δες τα όνειρά σου να γίνονται το ένα μετά το άλλο πραγματικότητα.
Ξεκίνα σήμερα να βάζεις το λιθαράκι για τα δικά σου όνειρα και όχι των άλλων.
Ξεκίνα αύριο να ψωνίζεις τα υλικά για να χτίσεις την δική σου πραγματικότητα και όχι σε αυτή που σου έδειξαν πως πρέπει να δεις.
Ξεκίνα τώρα να γίνεις ένας ευτυχισμένος άνθρωπος , γιατί; Μα γιατί σου αξίζει.
Άντε να σε χαρώ!
