Κάθε Χριστούγεννα υπάρχει πλήθος τόσο από χριστουγεννιάτικες ταινίες όσο και από ιστορίες, που μοιράζουν την μαγεία, την αγάπη και τη θαλπωρή των εορτών. Μία τέτοια χριστουγεννιάτικη, μαγική, ιστορία, είναι κι αυτή που θα διαβάσεις παρακάτω.
Μια φορά κι ένα καιρό..
Είμαι ένα κομμάτι ξύλου, σκαλισμένο σε σχήμα Καρυοθραύστη. Το όνομα μου μπορεί να σου είναι οικείο και να γνωρίζεις σε ένα βαθμό την ιστορία μου. Εγώ όμως σήμερα θα σου διηγηθώ μία διαφορετική ιστορία. Θα σου πω πως είναι να είσαι στη θέση μου. Πως είναι να είσαι ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι. Είμαι ένα στολίδι με έντονα χρώματα και τα γένια μου είναι λευκά. Αναρωτιέστε λοιπόν, πώς είναι να ζεις σαν στολίδι; Η ιστορία μου ξεκινάει κάπως έτσι…
Η ζωή ενός χριστουγεννιάτικου στολιδιού..
Η ιστορία μου όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ συγκεκριμένη. Βλέπετε εγώ τον περισσότερο χρόνο βρίσκομαι μέσα σε ένα λευκό κουτί, τυλιγμένος με αυτό το περιτύλιγμα με τις φυσαλίδες προκειμένου να μην σπάσω και περιμένω υπομονετικά μέχρι τον Νοέμβρη. Για δέκα ολόκληρους μήνες λοιπόν, βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό μέρος, ευτυχώς όχι μόνος, έχω και τους φίλους μου, με τους οποίους κάνουμε κάτι ωραίες ατελείωτες συζητήσεις.
Κάθε χρόνο ζω με το ίδιο άγχος και την ίδια ελπίδα, αν θα με τοποθετήσουν στο μπροστινό μέρος του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ώστε να μπορέσω κι εγώ να αποκτήσω τη δική μου στιγμή, του θαυμασμού της γοητείας μου, κι ας διαρκεί μόνο για λίγο καιρό. Όμως, αυτή τη φορά με έχουν τοποθετήσει σε ένα πλάγιο κλαδί, σχετικά χαμηλά, με κάτι κορδέλες από πάνω μου. Όπως καταλαβαίνετε, δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να με θαυμάσει.
Για να σας είμαι βέβαια απόλυτα ειλικρινής, δεν είναι αυτό που με ενοχλεί κατά κύριο λόγο. Πιο πολύ με ενοχλεί το γεγονός ότι δεν είναι εδώ η κοπέλα που τυχαίνει να αγαπώ. Το κορίτσι μου. Αυτή είναι άλλωστε που ευθύνεται για το γεγονός ότι είμαι κρεμασμένος και στολισμένος στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Την τελευταία φορά που την είχα δει, ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που έχω αντικρίσει ποτέ μου.
Το σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία μου
Η ώρα πλέον περασμένες δώδεκα. Ένας ψίθυρος ακούγεται. Αμέσως την αναγνώρισα, είναι το κορίτσι μου. Με αργές κινήσεις κατεβαίνω από το δέντρο και κρύβομαι κάτω από το τραπέζι που είναι δίπλα από την πολυθρόνα που κάθεται. Δεν είναι καλά. Είναι στεναχωρημένη, αλλά γιατί;
Προσπαθώ να φτάσω να κρυφτώ πιο ψηλά, για να μπορέσω να δω καλύτερα τι συμβαίνει. Κάτι διαβάζει. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως τι, δεν φαίνεται καλά.
Δεν είναι αυτή η κοπέλα που ξέρω, δεν είναι αυτή η κοπέλα που περιμένω κάθε φορά με ανυπομονησία να δω μόλις βγω από το λευκό κουτί που με έχουν κλεισμένο. Το χαμόγελο έχει χαθεί από το πρόσωπο της και τα μάτια της είναι πλέον θλιμμένα.
Με όλες μου τις δυνάμεις και με λίγη χριστουγεννιάτικη μαγεία, καταφέρνω να πάρω διαστάσεις ανθρώπινης μορφής. Τώρα είμαι τόσο μεγάλος όσο κι εκείνη. Με κοιτάζει με βλέμμα σαστισμένο, έτοιμη να βάλει τις φωνές. Όμως με την ξύλινη παλάμη μου της δηλώνω να μην το κάνει.
Είναι καθήκον μου να της μιλήσω και να την κάνω να νιώσει και πάλι καλά. Αφήνοντας στην άκρη όσα κρατάει, έγινε αυτό που ονειρευόμουν τόσα χρόνια – την αγκάλιασα τόσο δυνατά και χωρίς να μπορέσω να συγκρατηθώ της εξομολογήθηκα τον έρωτά μου αμέσως.
Η ιστορία μου χωρίς εκείνη δεν θα είχε νόημα
«Έτσι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Δεν μπορείς δυστυχώς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό κι ούτε και να το αποφύγεις. Μπορεί να αισθάνεσαι μόνη σου αλλά δεν είσαι. Όσο θα κουβαλάς μέσα σου τους ανθρώπους που αγαπάς, δεν θα είσαι ποτέ πραγματικά μόνη. Να έχεις όμως κατά νου, ότι μερικοί από εκείνους που αγαπάς, δεν είναι έτοιμοι να ταιριάξουν στη ζωή σου. Να θυμάσαι ότι υπάρχει λόγος που ορισμένα άτομα δεν είναι πλέον στη ζωή σου, τόσο σοβαρός, όσο κι ο λόγος που κάποια άλλα διεκδικούν επίμονα μια θέση σε αυτήν. Για αυτούς θα πρέπει να νοιάζεσαι, γιατί είναι εκείνοι που σε έχουν δει στις πιο δύσκολες στιγμές σου κι ακόμη στέκονται στο πλάι σου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κλαις και να στεναχωριέσαι για ανθρώπους που δεν αξίζουν. »
Σκουπίζοντας τα δάκρυα της, τη φιλάω στο μέτωπο με το βλέμμα μου καρφωμένο στο δικό της. Θα κρατήσω τη στιγμή αυτή κλειδωμένη για πάντα μέσα μου τώρα που θα την αποχωριστώ. Της ψιθυρίζω, «Σ’ αγαπάω», και χωρίς να προλάβω να την αποχαιρετήσω, γίνομαι πάλι χριστουγεννιάτικο στολίδι.
Όμως πέφτοντας, έσπασε κι ένα μικρό μου κομμάτι. «Δεν πειράζει», σκέφτομαι. Το κορίτσι μου δεν με χρειάζεται πλέον. Της έχω εμπιστοσύνη, πως θα φροντίσει καλά τον εαυτό της από εδώ και πέρα. Καθώς την χάνω από τα μάτια μου, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι, «Ας είναι η νέα χρονιά μία καλή χρονιά, γεμάτη αγάπη και γεμάτη με ανθρώπους που αξίζουν να είναι δίπλα της» .
«Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι το πνεύμα της αγάπης, της γενναιοδωρίας και της καλοσύνης. Φωτίζει την εικόνα του παραθύρου της ψυχής, και μας ωθεί να κοιτάξουμε έξω από την πολυάσχολη ζωή του κόσμου ώστε να δείξουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, παρά για τα πράγματα.» ~ Τhomas S. Momson
