Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι κάπου στη διαδρομή έχασα τον εαυτό μου. Χωρίς να το καταλάβω συνειδητά. Κάτι μέσα μου, εδώ και καιρό, ξεθώριασε. Τι στόχους έχω; Aν είχα όσα χρήματα θέλω, τι θα ήθελα να κάνω; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω, γιατί κάπου χάθηκαν όλα αυτά, ενώ προσπαθούσα να βρω τα πατήματά μου στην ενήλικη ζωή. Πέρυσι τέτοια εποχή αγχωνόμουν και ήμουν πεσμένη ψυχολογικά επειδή δεν είχα δουλειά. Αυτή την εποχή είμαι ακριβώς στην ίδια ψυχολογική κατάσταση, παρόλο που έχω σταθερή δουλειά. Τελικά, δεν έλυσε αυτό τα προβλήματά μου.
Τίποτα εξωτερικό, έξω από εμάς, δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά μας. Μόνο εμείς έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Και κάτι ακόμα που συνειδητοποίησα είναι πόση εξουσία μπορούν να έχουν πάνω μας οι σκέψεις μας. Από το πουθενά, σκέψεις, εικασίες, σενάρια, φαντασία, υπερβολή, δράμα, έχουν ψυχοσωματικές επιπτώσεις στον εαυτό και τον οργανισμό μας. Γιατί;
Γιατί, αν έχουμε τη θεωρία και την αντίληψη, το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας και τον αφήνουμε να υποφέρει; Η γνώση είναι όπλο, είναι σύμμαχός μας και είναι πολύτιμο αγαθό. Αλλά έτσι από μόνο του, δεν αρκεί. Αυτό βλέπω σε εμένα, ξέροντάς με αρκετά καλά. Στη θεωρία είμαι πολύ καλή. Όταν έρχεται η ώρα της δράσης, οι παλμοί της καρδιάς μου, ο ιδρώτας στις παλάμες μου, η ανατριχίλα στη σπονδυλική μου στήλη που φτάνει μέχρι το κεφάλι, μου λένε ”Μη τολμήσεις, θα αποτύχεις. Δεν μπορείς να διαχειριστείς την αποτυχία. Καλύτερα ας το έτσι κι όπου βγει”. Και δεν ξέρω γιατί τους ακούω. Γιατί πείθομαι, ενώ ξέρω την αξία μου; Δεν ήμουν έτσι. Τι άλλαξε και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου;
Οι διεργασίες με τον εαυτό μας δεν σταματούν ποτέ. Χρειάζεται ισορροπία και ρεαλισμό. Ρεαλισμό ως προς τις διαστάσεις των συνθηκών και των καταστάσεων, μιας και έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε και να δραματοποιούμε τα πράγματα, νομίζοντας ότι είμαστε οι μοναδικοί που βιώνουν κάτι δύσκολο. Κάτι που με βοηθάει είναι είτε να γράφω όσα με προβληματίζουν/φοβίζουν είτε να τα μοιράζομαι με ένα άτομο που εμπιστεύομαι. Με το που αποτυπώνονται οι σκέψεις μου είτε σε γραπτή είτε σε ηχητική μορφή, χάνουν τη δραματική τους υπόσταση. Και ξαφνικά νιώθω αμήχανα που γκρινιάζω ή δίνω τόση σημασία σε κάτι που είναι πιο απλό και σίγουρα αντιμετωπίσιμο.
Δεν ξέρω πότε έγινα άνθρωπος που σκέφτεται το χειρότερο σενάριο και βλέπει μόνο προβλήματα αντί για λύσεις. Ξέρω όμως ότι τώρα που το συνειδητοποιώ, δεν μ’ αρέσει και δεν με εκφράζει ούτε με ευχαριστεί όλο αυτό. Δεν είμαι εγώ. Θέλω να είμαι φίλη μου, να είμαι εκεί για εμένα όταν χάνομαι στις σκέψεις μου και όχι να με κρίνω. Και κάτι ακόμα που θεωρώ πως είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που κατάλαβα, είναι ότι όταν πάψεις να κρίνεις τους άλλους, τότε θα είσαι και πραγματικά εντάξει με τον εαυτό σου. Όταν κρίνουμε τους άλλους, κρίνουμε και τον εαυτό μας. Κρίνουμε κάτι που έχει ο άλλος και δεν έχουμε εμείς ή που έχουμε κοινό, αλλά δεν είμαστε περήφανοι γι’ αυτό το χαρακτηριστικό.
Το να γράφω γι’ αυτή τη στήλη, πέρα από τον αγαπημένο μου κινηματογράφο, είναι σαν να κάνω journaling. Αισθάνομαι πολύ καλά και είναι από τις λίγες φορές που δεν είμαι αυστηρή με μένα. Αν κάνεις και εσύ παρόμοιες σκέψεις ή βρίσκεσαι σε αντίστοιχη κατάσταση, αυτό που θέλω να κάνεις είναι να είσαι φίλος σου. Να σε υποστηρίζεις, να σε σέβεσαι. Μην σε αμφισβητείς ποτέ. Οι δύσκολες μέρες θα περάσουν, χρειάζεται έστω λίγη θέληση να τα βρεις με σένα και να πάψεις να ρίχνεις το φταίξιμο σε άλλους ανθρώπους ή καταστάσεις. ΔΕΝ φταίει κάτι άλλο για κάτι που βιώνεις, αλλά ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις. Πρώτα πρώτα, ΕΣΥ πρέπει να είσαι εκεί για σένα. Δεν γίνεται να βασίζεσαι σε άλλους εξ ολοκλήρου. Βοηθά να έχεις υποστήριξη και ανθρώπους να σε νοιάζονται και να σε ακούνε πραγματικά, αλλά δεν αρκεί αυτό αν δεν είσαι πραγματικά εσύ εκεί για σένα και δεν είσαι πρόθυμος/πρόθυμη να παραδεχτείς τα λάθη σου και να συμφιλιωθείς με αυτά. Έτσι θα μπορέσεις να βρεις τρόπους να ξεκολλήσεις, να εμπνευστείς και να πας παρακάτω σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής σου.
