Για το τι είναι (ή ακόμα και το τι δεν είναι) η ζωή, έχουν γραφτεί πολλά. Αλήθεια, την παρομοίασε κανείς με γευσιγνωσία; Κι όμως της μοιάζει τόσο πολύ… Θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι ένα κρασί. Κατακόκκινο, σαν το αίμα που κυλά μέσα μας… Η παλαίωση του; Συνώνυμη της εμπειρίας, που δίνει περισσότερες γεύσεις και αρώματα.
Κι αν αυτό το ποτήρι κρασί είναι στιγμές της δικής σου ζωής, τότε ο ρόλος που σίγουρα θα είχες, θα ήταν αυτή του γευσιγνώστη. Ένας πρωταγωνιστικός ρόλος γεμάτος γνώση, πείρα και καλούς αισθητήρες. Με την πάροδο του χρόνου έχεις βιώσει πολλά… Έχεις περάσει από τον ενθουσιασμό, την αβεβαιότητα, την έπαρση, την απογοήτευση και τόσα ακόμη στάδια, καταλήγοντας, τελικά, σε αποτελέσματα ανάλογα της προετοιμασίας που έχεις κάνει .
Τότε έρχεται και η μεγάλη μέρα. Η μέρα που επιτέλους θα γευτείς τους καρπούς των κόπων σου και θα ανοίξεις αυτό το τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό, παλαιωμένο κρασί.
Βγάζεις προσεκτικά το φελλό και παίρνεις το ειδικό ποτήρι. Το κρασί κυλά γοργά μέσα στο ποτήρι κι εσύ, από το φόβο να μη χυθεί, σταματάς τη ροή του, πριν καλά καλά προλάβει να γεμίσει. Περιμένεις να βγάλει όλα του τα αρώματα, ενώ η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά που σχεδόν την ακούς. Σαν να μετράει κι αυτή μαζί σου αντίστροφα ως τη μεγάλη στιγμή.
Πιάνεις το ποτήρι και το στριφογυρίζεις… Παρατηρείς τη διαδρομή του κρασιού. Ένα ελαφρύ μειδίαμα ξεπρόβαλε στο στόμα σου. Σου θύμισε το βιβλίο που διάβαζες και σου κρατούσε συντροφιά αρκετά βράδια… «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» κι από κάτω «Ιούλιος Βερν». (-Μα που να βρίσκεται τώρα; ) Έτσι κι αυτό… Σαν να ταξιδεύει από άκρη σ’ άκρη… Όπως τα ταξίδια που έκανες… που θα κάνεις… που θα ‘θελες να κάνεις.
Ξαφνικά η ανυπομονησία κερδίζει και πιάνεις το ποτήρι στα χέρια σου. Φέρνεις τη μύτη σου κοντά στο ποτήρι. Πρώτος στόχος επετεύχθη. Όσφρηση. Αρώματα από ξύλο, πορτοκάλι και κανέλα. Σαν σκηνή ταινίας ξεπροβάλει στο μυαλό σου, εκείνος ο φυσικός χυμός που σου έστυβε η μητέρα σου κάθε πρωί «για να καρδαμώσεις». Μετά εκείνο το δέντρο που έμειναν χαραγμένα τα γράμματα από την πρώτη σου αγάπη και τέλος η κανέλα από το ρυζόγαλο της γιαγιάς σου.
Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη και τα μάτια κλείνουν σαν αυλαία, ώστε να μη σε επηρεάσει κάτι άλλο από αυτή τη βουτιά στην ιστορία.
Το χέρι ασυναίσθητα κατεβάζει το ποτήρι στο στόμα. Πίνεις την πρώτη γουλιά χωρίς όμως να την καταπιείς. Θέλεις να δεις αν όλες αυτές οι εικόνες από το άρωμα ταιριάζουν πράγματι και στη γεύση. Και τότε γεννιούνται κι άλλες. Το παζλ της ζωής σου ενώνεται. Σαν εκείνο που σε παρακαλούσε το μικρό σου αδερφάκι να ολοκληρώσετε κι εσύ πάντα, είχες κάτι να κάνεις . Αυτό το παζλ όμως θα το ολοκλήρωνες, ο κόσμος να χαλάσει. Γι αυτό, άλλη μια γουλιά έρχεται να πάρει τη θέση της πρώτης. Μα αυτό -μονολογείς- είναι έξοχο! Θυμάσαι οικογενειακά τραπέζια που τόσο βαριόσουν, που περίμενες να παίξεις με τα ξαδέρφια και αργότερα να πιεις κι εσύ από εκείνο το βαρελίσιο φθηνό κρασί που έκανε τα μάγουλα όλων να κοκκινίζουν και τις γλώσσες τους να λύνονται !
Το ποτήρι αδειάζει. Το μπουκάλι το ξαναγεμίζει .Τελικά άξιζε όλος αυτός ο κόπος ! Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσες να πετύχεις αυτή τη μαγική συνταγή. Παλαιότερα οι προσπάθειες απέτυχαν μιας και η γεύση του είχε καταλήξει να μοιάζει με ξύδι… Άκουγες τη φράση «φάε τη ζωή με το κουτάλι», αλλά εσύ, κόντρα στον καιρό, βάλθηκες να την πιεις στο ποτήρι! Μεταξύ μας; Καλά έκανες .Γιατί στο τέλος, τα κατάφερες.
Ναι! Τελικά η ζωή είναι μια μεγάλη γευσιγνωσία. Γιατί οι «πίκρες» της σε κάνουν να γεύεσαι αλλιώς τις απλές στιγμές. Αυτές που προσπερνάς ξεγελασμένος από την ιδέα ότι όλα κρατούν για πάντα. Και όταν έρθουν ξανά οι γλυκές… φαίνονται γλυκύτερες.
