Συμβιβασμοί μου είπαν κι εγώ σκέφτηκα. Ζήλευα πάντα τα πουλιά γιατί είναι ελεύθερα να ταξιδεύουν παντού. Ζήλευα όμως και τα δέντρα που έχουν ρίζες κι ανήκουν κάπου. Είμαστε όμως άνθρωποι κι έχουμε χρεωθεί συμβιβασμούς, να αγαπάμε το ελεύθερο και να ζητούμε κάπου να ανήκουμε. Κι όσες φορές τα πόδια πατούν στέρεο έδαφος, ζηλεύουμε τα φτερά όσων μπορούν να πετούν μακριά να ξεφεύγουν πάντα γιατί εμείς δεν μπορούμε. Κι όσες φορές μας ανακατεύει το σώμα ο αέρας, ζηλεύουμε τις ρίζες που μας κρατούν σταθερά.Συμβιβασμοί είναι όλοι. Και τρέμει η καρδιά όποτε ακούς συμβιβασμό, στη δουλειά, στις παρέες, στους συντρόφους, στα μέρη που διασκεδάζεις. Και την αρνείσαι, μα πόσοι αντέχουν; Πόσο περιμένεις, πόσο απορρίπτεις για να μη συμβιβαστείς; Πόσο εύκολα βουλιάζει ένας άνθρωπος από τον φόβο, την ανασφάλεια, τα όνειρα που σου φωνάζουν κάλλιο πέντε και στο χέρι. Να καρτερείς τα δέκα, τα είκοσι, τα χίλια, είναι σπάνιο εύρημα σε μια ζωή, καθημερινότητα, μια κοινωνία που θέλει να σκύψεις το κεφάλι και να βολευτείς. Δε θέλω λοιπόν να βολεύομαι, να γράψω στο κούτελό μου συμβιβασμούς, να δέχομαι, να εθελοτυφλώ σε ό,τι μπορούσε να γίνει, για όσα όντως γίνονται. Θέλω να ονειρεύομαι τα απόλυτα, να με συγκινούν και να τα αναμένω με υπομονή κι επιμονή, να δουλεύω για αυτά και για εμένα.
Να μάθεις πώς είσαι ευτυχισμένος. Να μη βαφτίσεις τις όποιες ευκαιρίες συμβιβασμούς, να δίνεις ευκαιρίες όπου αξίζουν, να παίρνεις πίσω όσες είναι ή μοιάζουν να είναι λύσεις απελπισίας, όσες φαίνονται να είναι τελευταίες επιλογές. Να πας εκεί που θες από ελευθερία, όπως τα πουλιά πετούν ελεύθερα από δεσμά και να διαλέγεις με βάση την αγνότητα της καρδιάς, όπως τα δέντρα ρουφούν νερό από τις ρίζες, τροφοδοτούνται από τη δική τους καρδιά.
Μη δεχτείς, μην ανεχτείς να σε ταλαιπωρούν, να σε πληγώνουν, να βαριέσαι, να κουράζεσαι επειδή δεν έχεις τις ιδανικές επιλογές. Να τις φτιάξεις με χώμα και τα χέρια σου. Με το μεράκι για το χόμπι σου, τον άνθρωπο που εσύ θες, την τρυφερότητα για τους φίλους και τη δουλειά που ονειρεύεσαι. Στην πορεία θα έρθουν πολλά μπροστά σου και να τα αγκαλιάσεις.
Να μην ξεχνάς πώς όσα κι αν μάθεις στον δρόμο για την Ιθάκη, τα άμαθες γιατί αγάπησες πολύ την ιδέα της, να φτάσεις σε εκείνη, στην πολυπόθητη Ιθακη. Αν δεν είναι το κίνητρο μεγάλο, δε θα λυθείς από τα μάγια του συμβιβασμού.
