Λίγα λογάκια
Για μια ακόμα φορά φτάνουμε στο τέλος της χρονιάς, λίγο πριν το τηλέφωνό μας γεμίσει με την ευχή : «Καλή χρονιά».
Μια χρόνια που δεν θα την έλεγες καλή χρονιά. Κάθε τέλος του έτους, ελπίζουμε ότι η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη. Αυτή είναι η ευχή μας και η μεγάλη μας ελπίδα.
Κάθε τέλος του χρόνου ξεκινάει και ένας απολογισμός μέσα μας. Τι κατάφερα, τι έκανα και πως αντιμετώπισα κάθε δυσκολία που ήρθε στον δρόμο μου.
Εγώ καθισμένη στο σαλόνι μου, λίγο πριν το τέλος…
Σκέφτομαι τις πιο σημαντικές δικές μου πρωτοχρονιές, αυτές που μου έδωσαν κάτι να κουβαλάω μέσα μου.
Η πρωτοχρονιά πριν φύγεις
Μια πρωτοχρονιά που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου και από την καρδιά μου. Συνήθως αυτές οι γιορτές είναι για την οικογένεια και τους φίλους.
Χειμώνας του 1997. Μόλις είχα κλείσει τα δεκαοχτώ μου. Για πρώτη φορά τις γιορτές της πέρασα στην Τσεχία, στην πατρίδα που γεννήθηκα. Στην χώρα που βρισκόταν οι οικογένεια της μητέρας μου.
Ήμασταν σχεδόν όλο το χωρίο μαζεμένο στο σπίτι της γιαγιάς. Ένα αληθινό πάρτι. Ήταν οι τελευταίες γιορτές που είχα τον παππού μου διπλά μου.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του, “Χαίρομαι που ήρθες να με δεις πριν φύγω από την ζωή”. Αυτή η έκφραση έμεινε μέσα μου μέχρι και σήμερα.
Ήταν μια πρωτοχρονιά με πολύ χαρά, αλλά και μια θλίψη ψυχής. Μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που δεν ξεχνιέται. Μια φωτογραφία από τότε, ελάχιστα ξεθωριασμένη, αγκαλιά με τον παππού.
Αύτη η πρωτοχρονιά μου δίδαξε ότι τα αγαπημένα πρόσωπα δεν είναι δεδομένα.
Καλή χρονιά αγαπημένε μου παππού.
Πρωτοχρονιά της οικογενείας
Μια πρωτοχρονιά που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ. Είναι μια πρωτοχρονιά που αγαπώ και που πάντα θα ήθελα να είναι έτσι.
Αυτή την μέρα ήμασταν μαζεμένοι όλοι οι οικογένεια, περίπου εφτά άτομα. Από νωρίς το πρωί ετοίμαζα το γιορτινό τραπέζι. Είχα φτιάξει πολλά καλούδια.
Το τραπέζι ήταν γεμάτο, το δέντρο γεμάτο δώρα. Δώρα που πήρα για όλους.
Χαρούμενη ατμόσφαιρα. Όμορφη μουσική και πολλά γέλια. Μια ατμόσφαιρά που σε κάθε τέτοια γιορτή ψάχνω να βρω.
Μόλις πέρασαν τα μεσάνυχτα κόψαμε την βασιλόπιτα. Και μετά ανοίξαμε όλοι τα δώρα μας. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι όλοι είχαν γίνει παιδιά και πολύ χαρούμενοι με τα δωράκια τους.
Είναι μια πρωτοχρονιά που μου δίδαξε τι θα πει οικογένεια. Στιγμές μοναδικές που πρέπει να κρατάς μέσα στην ψυχή σου. Μια βάση στην οποία πρέπει πάντα να γυρνάς.
Καλή χρονιά οικογένεια.
Η πρωτοχρονιά της μοναξιάς
Κάπου στην Αθήνα. Χωρίς παρέα. Χωρίς να μπορώ να πάω στην Θεσσαλονίκη στους γονείς μου, λόγω δουλείας.
Μια πρωτοχρονιά που ήμουν τελείως μόνη μου.
Είχα όμως πάντα μέσα μου την χαρά και την αισιοδοξία. Έτσι στολίστηκα. Έφτιαξα τα μεζεδάκια μου.
Η βασιλόπιτα πάνω στο τραπέζι έτοιμη. Δίπλα ακριβώς η σαμπάνια, ένα ποτήρι δίπλα. Σε κάθε εικόνα της μνήμης μου, η μοναξιά.
Από την μια προσπαθούσα να διατηρήσω την χαρά. Η μελαγχολία όμως καθώς πλησίαζε η αλλαγή του χρόνου με είχε τυλίξει. Την ώρα που ακούω στην τηλεόραση την ευχή, «Καλή χρονιά», το πρώτο δάκρυ έκανε την εμφάνιση του.
Δεν ξέρω αν ήταν αυτή η χειρότερη μου πρωτοχρονιά. Ήταν όμως κάτι πολύ δύσκολο για μια κοπέλα, μόνη της σε μια πόλη μακριά από τους δικούς της.
Βγήκα στο μπαλκόνι να δω τα πυροτεχνήματα. Άκουγα από τα άλλα σπίτια γέλια και χαρές, τότε ήταν που τα δάκρυα μου με έπνιξαν και δεν μπορούσα να σταματήσω για πολύ ώρα.
Αυτή η πρωτοχρονιά μου έμαθε ότι πρέπει να μάθω να ζω με τον εαυτό μου και να περνάω καλά ακόμα κι αν είμαι μόνη μου.
Μια διαφορετική πρωτοχρονιά
Την πρωτοχρονιά που δεν πρόκειται να ξεχάσω, είναι αυτή που πέρασα μέσα στο νοσοκομείο. Εγώ καλά και ο σύντροφος μου λίγο πριν το τέλος.
Ακόμα το θυμάμαι σαν να ήταν εχθές.
Νοσοκομείο Σωτήρια. Έντεκα και μισή το βράδυ. Όλα ήταν τόσο παράξενα ήσυχα. Ο σύντροφος μου στο κρεβάτι κοιμόταν. Εγώ δίπλα του σε μια καρέκλα έτοιμη να καταρρεύσει. Στο δωμάτιο σκοτάδι, μόνο στον διάδρομο είχε φως. Σήμερα ούτε οι νοσοκόμες δεν ακουγόταν. Είχα χαθεί μέσα σε αυτή την σιωπή.
Τον κοιτούσα που κοιμόταν. Είχα αφήσει την δική μας βασιλόπιτα διπλά του στο κομοδίνο. Όλοι κοιμόντουσαν από την κούραση. Εγώ όμως δεν μπορούσα. Έφτασαν τα μεσάνυχτα και πάλι αυτή η σιωπή. Κοίταξα για λίγο έξω από το παράθυρο. Κάπου εκεί πέρα μακριά είδα τα φωτάκια ενός σπιτιού, άκουσα από τόσο μακριά κάποιόν να φωνάζει…”Καλή χρονιά.”
Τότε ήταν που ένιωσα ότι εγώ βρίσκομαι σε άλλον κόσμο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στο νοσοκομείο η ωμή πραγματικότητα και πέρα μακριά η ζωή. Που βρισκόταν όμως η αλήθεια;
Γύρισα τα μάτια μου στο σύντροφο μου. Πουθενά δεν άκουσα ούτε μια ευχή. Τον ξύπνησα με ένα φιλί και του είπα: «Καλή χρονιά», ακόμα κι αν μέσα μου ήξερα ότι δεν θα είναι η χρονιά μας. Έκοψα την βασιλόπιτα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν υπήρχε πουθενά φλουρί. Από την απελπισία μου την έκανα ψίχουλα. Ήθελα τόσο πολύ να βρω το φλουρί, να πάρω μια μικρή ελπίδα ότι αυτή η χρονιά δεν θα μου πάρει την αγάπη.
Μια τελείως διαφορετική πρωτοχρονιά, μια πρωτοχρονιά που με προσγείωσε στην σκληρή πραγματικότητα. Μέσα στο νοσοκομείο είδα την αληθινή ζωή και την αξία της στιγμής.
Το δίδαγμα που πήρα ήταν το : “Ζήσε το τώρα”.
Κάθε πρωτοχρονιά, ένα μικρό μάθημα
Όλες αυτές οι πρωτοχρονιές ήταν αυτές που με δίδαξαν και με καθόρισαν στην υπόλοιπη ζωή μου.
Κάθε μια τόσο διαφορετική. Ακόμα κι αν υπήρχε θλίψη και χαρά, από όλες τις πρωτοχρονιές μόνο ένα συναίσθημά έβγαινε και έμενε στην καρδιά. Η αγάπη σε διαφορετικές διαστάσεις και καταστάσεις.
Καλή χρονιά με αγάπη. Γιατί η αγάπη μπορεί να φτιάξει τα πάντα…
