Στις μητροπόλεις της αποξένωσης να κάνουμε τέχνη την συνύπαρξη. Το ολοένα και πιο απαιτητικό βιοτικό επίπεδο όπως η ακρίβεια που ζημιώνει την διαβίωσή μας, ο εκσυγχρονισμός που καθίσταται απαραίτητος στις καθημερινότητες μας, συνάμα, μια διψασμένη φιλοδοξία για παραπάνω, για ευκολότερα, για καλύτερα, συνωμοτούν για την διαμόρφωση μιας αυξημένης συγκέντρωσης του πληθυσμού σε μεγάλα αστικά κέντρα. Σφοδρή η επιθυμία να ζήσουμε στις μεγαλουπόλεις. Επιθυμία λοιπόν, που μετατρέπεται εύκολα σε ανάγκη ειδικά σε μια εποχή αυξημένης ζήτησης με έντονο το μοτίβο της ανικανοποίητης συμπεριφοράς.
Οι μητροπόλεις εμπνέουν, υπόσχονται, προσφέρουν. Ευκαιρίες, εναλλακτικές, επιλογές, δυνατότητες. Δεσμεύονται για την ευκολία. Εγγυώνται για ποσότητα. Τι γίνεται όμως με την ποιότητα; Όπως κάθε νόμισμα περιλαμβάνει δυο όψεις έτσι και η ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα διαμορφώνει κάθε φορά διαφορετικό παλαντζάρισμα στην ζυγαριά. Εξαρτημένες μεταβλητές; Η ηλικία, οι ανάγκες, τα όνειρα, οι στόχοι. Το μεγάλο εύρος επιλογών, ένα πιο ολοκληρωμένο σύστημα υγείας που είναι προσιτό στους κατοίκους των μητροπόλεων, ευκαιρίες για μόρφωση σε διάφορες εκπαιδευτικές δομές, μια πληθώρα εναλλακτικών στην ψυχαγωγία, η τάση για μια προηγμένη τεχνολογία ολοένα και πιο σύνθετη, φανταχτερές υλικές απολαύσεις παρουσιάζονται μερικά από εκείνα που η ζωή στις μητροπόλεις παρέχουν γενναιόδωρα.
Ωστόσο το σκοτάδι έρχεται να καλύψει το φως. Οι μητροπόλεις περιπαίζουν τους ανθρώπους. Είναι ύπουλες. Είναι χαοτικές. Έχουν ωραίο περιτύλιγμα που σε ελκύει αλλά αν δεν έχεις εκείνη την στόφα του χαρακτήρα που μπορεί να επιβιώσει τότε σε πνίγουν. Ελλοχεύουν κίνδυνοι για πολλούς αδαείς, επιπόλαιους. Τα φώτα, ο θόρυβος, σε αποπροσανατολίζουν, σε ζαλίζουν. Το γκρι δημιουργεί μονοτονία και συνεισφέρει σε μια πιο άγευστη και ανιαρή καθημερινότητα που παραμένει ελκυστική μόνο στην ιδέα πια.
Η συγκέντρωση κτιρίων αλλά και υποδομών καθιστούν τις μητροπόλεις υψηλές στην λίστα αστισμού, με διακριτές τις συνέπειες αστικοποίησης. Πολυσύχναστες μεγαλουπόλεις, με έντονες κοινωνικές συναναστροφές και αισθητό συνωστισμό. Πόλεις που ξεχειλίζουν από ζωή, φασαρίες, φωνές, κίνηση, χρώματα, αρώματα. Βαδίζοντας όμως στα άκρα, μιλώντας για υψηλή συγκέντρωση πληθυσμού, δημιουργούνται ταυτόχρονα απόβλητα, μη διαχειρίσιμα, μολύνσεις, ρύποι εξαιτίας κυκλοφοριακών συμφορήσεων.
Η γρήγορη ταχύτητα στις μητροπόλεις αναγκάζουν τους κατοίκους τους να κινούνται σε βιαστικούς, αγχωτικούς, επιπόλαιους ρυθμούς. Τρέχουμε να προλάβουμε τα ασήμαντα χωρίς να λογαριάζουμε χρόνο για τα ουσιώδη σκοντάφτοντας από την ίδια την ζωή. Ο καταιγισμός πληροφοριών δημιουργεί σύγχυση με αποτέλεσμα να παγιδευόμαστε σε εγκεφαλικούς λαβύρινθους. Η αποξένωση είναι αναπόφευκτη σε περιβάλλοντα που αναπτύσσεται καχυποψία, αβεβαιότητα, δυσπιστία. Ο κοινωνικός αποπροσανατολισμός απειλεί την ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων διαστρεβλώνοντας συναισθηματικούς δεσμούς.
Αυτό το περίφημο alone together είναι μια σύγχρονη πανδημία που αναστατώνει τους κατοίκους μεγαλουπόλεων. Μόνοι μας μαζί με άλλους. Σχήμα οξύμωρο μα ρεαλιστικό. Μοναχικοί, καταθλιπτικοί, επικριτικοί, νευρικοί, ανταγωνιστικοί, γινόμαστε θύματα του υλισμού, λάτρεις της υπερκατανάλωσης, εθισμένοι στην υπερβολή. Χάσαμε την ευγένεια μας με φόντο την καχυποψία. Ο ασταμάτητος αστικός θόρυβος δημιουργεί κοινωνικές αποστάσεις, φοβίζει, αιχμαλωτίζει σκέψη, οικειότητα. Περιορίζεται η καλοσύνη, η κοινωνική αλληλεγγύη.
Ειδικότερα σε τέτοιους ακανθώδεις καιρούς με τόσα έντονα φαινόμενα βίας, εγκληματικότητας, με μια ανεπιθύμητη δυσανεξία στο ήθος και στον σεβασμό οι μεγαλουπόλεις εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Παρατημένες, ανοργάνωτες, ασφυκτικά γεμάτες, ανεξέλεγκτες, άγριες, σκοτεινές, εκλιπαρούν για βοήθεια, την ίδια ώρα που παρακολουθούμε την ερήμωση και την εγκατάλειψη της υπαίθρου με σημαντικά και ωφέλιμα επαγγέλματα όπως αυτό της αγροτιάς να περιορίζονται.
Δεν γίνεται να υπάρχουμε χωρίς να μπορούμε να συνυπάρχουμε. Έγκειται επιβεβλημένη η επίδειξη ανθρωπιάς, συμπόνοιας, αλληλοβοήθειας αλλιώς οι μητροπόλεις είναι ικανές να καταπιούν τους κατοίκους τους.
