Τι είναι αυτό που σε κάνει να αποφασίσεις ποιο σημείο στίξης θα βάλεις σε μία κατάσταση;
Τι είναι αυτό που σε κάνει, να μετατρέψεις το κόμμα σε τελεία, και την τελεία σε κόμμα; Έχεις
αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνει το μαζί; Τι σου λέω και εσένα τώρα…. Περίεργη ιστορία πάω να
ξεκινήσω.
Σκέψεις πάλι κατακλύζουν το μυαλό μου. Σκέψεις που απορρέουν από περίεργες
συζητήσεις, από πράξεις αναπάντεχες, από τραγούδια που έχουν στοιχειώσει το μυαλό μου
και από αναμνήσεις που εμφανίζονται από το πουθενά. Δεν ξέρω ποιο ακριβώς ήταν αυτό
που άνοιξε τον “ασκό του Αιόλου”. Έχω πολλά μέτωπα ανοιχτά που πρέπει να
αντιμετωπίσω και δεν ξέρω από που πρέπει να αρχίσω. Σε ποιο από αυτα πρέπει να βάλω
τελεία και σε ποιο κόμμα ή αν σε κάποιο από αυτά που έχω βάλει ήδη σημείο στίξης πρέπει
να το αλλάξω.
Θυμάμαι ακόμα, ότι ως παιδάκι στα γραπτά μου έβαζα μόνο τελείες. Το κόμμα δεν το έβαζα
πουθενά. Δεν ήθελα να κόβω τις προτάσεις μου, δεν ήθελα να αφήνω τίποτα μισό. Για αυτό
έβαζα μόνο τελείες. Τελείες, μόνο όταν ολοκλήρωνα αυτά που είχα να πω. Το κόμμα, με
άγχωνε πολύ. Ένιωθα ότι δεν ήξερα που έπρεπε να το βάλω. Ένιωθα ότι πάντα το έβαζα σε
λάθος σημείο κάνοντας αυτό που θέλω να πω να χάνει κάπως την ροή του και το νόημα του.
Ακόμα το αποφεύγω για να είμαι ειλικρινής. Και θα μου πεις τώρα και εμένα τι με νοιάζουν τα
γραπτά σου και τα παιδικά σου χρόνια; Η απάντηση μου είναι απλή. Κοίτα το νόημα πίσω
από τις γραμμές! Πάρτο ως μία αλληγορία.
Τι σε κάνει να πιστεύεις, ότι ένα γραπτό διαφέρει και πολύ από την ζωή σου; Όλα
περιστρέφονται γύρω από λέξεις. Τα πάντα γύρω μας είναι λέξεις. Λέξεις που είτε
εκφράστηκαν ως λέξεις, είτε ως πράξεις, είτε που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Αν με έχασες μην
αγχώνεσαι, θα το βρούμε μαζί, γιατί πολλές φορές με χάνω και εγώ.
Αγχώνομαι πολύ όταν πρόκειται να πάρω μια απόφαση για την ζωή μου, ειδικά όταν αυτή η
απόφαση αφορά και άλλους ανθρώπους. Όταν θες να αποφασίσεις για κάτι που αφορά
αποκλειστικά εσένα, η απόφαση είναι πιο εύκολη στο να παρθεί και να εκτελεστεί. Όταν
όμως πρόκειται να πάρεις κάποια απόφαση που επηρεάζει και κάποιον άλλο, το βάρος
γίνεται μεγαλύτερο. Πρέπει να είσαι σίγουρος γι’ αυτό που πας να κάνεις, γιατί πολλές φορές
δεν υπάρχει επιστροφή. Ακόμα και αν υπάρξει επιστροφή, δεν ξέρεις αν θα το βρεις όπως το
άφησες την πρώτη φορά. Σε αυτό το σημείο θέλω να σταθώ.
Τι είναι αυτό που σε ωθεί στο να αλλάξεις την στίξη; Εγώ πολλές φορές σκέφτομαι πως
είναι οι εκκρεμότητες που έχεις αφήσει. Εκείνες οι εκκρεμότητες που ενώ κάτι δεν είχε
τελειώσει, βιάστηκες να το τελειώσεις. Σαν να άφησες την πρόταση μισή και όταν τελείωσες
το γραπτό σου, γύρισες να το διαβάσεις και δεν έβγαζε νόημα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο
αποφάσισες πως πρέπει να γίνει άρση της τελείας. Άρση και αντικατάσταση.
Αντικατάσταση γιατί σου άφηνε ερωτηματικά. Και κάπως έτσι η τελεία έγινε κόμμα. Με άλλα
λόγια αποφάσισες να δώσεις μια παράταση στα λεγόμενα σου μέχρι να καταλήξουν κάπου.
Άγνωστο που αλλά ξέρεις πως κάπου θα βγάλει. Είναι εκείνη η στιγμή που δίνεις μία
άλλη αξία στα λεγόμενα σου. Τους δίνεις την δυνατότητα να σε εκπλήξουν, είτε θετικά είτε
αρνητικά. Έτσι όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε δευτερόλεπτα. Αυτό δεν συμβαίνει και
στην ζωή μας; Όλα αλλάζουν!
Όλα αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου, ακόμα και η στίξη. Πολλές φορές έχω πει στην
ζωή μου, ότι όταν βάλω κάπου τελεία, δεν υπάρχει επιστροφή. Ωστόσο, με έχω διαψεύσει
αρκετές φορές γιατί κάποιος με βοήθησε στο να πάρω την απόφαση να του δώσω άλλη μια
ευκαιρία για να με πείσει ότι αξίζει. Το ερώτημα είναι αξίζουν όλα στην ζωή μια δεύτερη
ευκαιρία; Αξίζουν όλα να κάνεις υποχωρήσεις; Αξίζουν όλα τον χρόνο σου; Αυτό δεν μπορώ
να στο απαντήσω εγώ. Μόνο εσύ μπορείς να κρίνεις αν αξίζει να σπαταλήσεις την φαιά
ουσία σου. Το θέμα είναι να το κάνεις επειδή το θες εσύ. Επειδή εσύ επέλεξες να του δώσεις
μια ευκαιρία και όχι επειδή σε πιέζει εκείνο. Είναι σημαντικό να παίρνεις αποφάσεις έχοντας
πλήρη επίγνωση του τι κάνεις, γιατί το κάνεις και κυρίως για ποιον το κάνεις.
Βέβαια θα μου πεις, ότι το κόμμα είναι απαραίτητο σε ένα συνονθύλευμα προτάσεων για
να παίρνεις ενδιάμεσα και καμιά ανάσα, ειδάλλως θα ξεμείνεις από αέρα. Θα ωθήσεις εσύ ο
ίδιος τον εαυτό σου σε βέβαιο πνιγμό. Πνιγμό διότι πάνω στο άγχος να προλάβεις να τα πεις
όλα, ξέχασες να αναπνεύσεις. Ωστόσο, δεν έχεις κανένα λόγο να αγχώνεσαι για τον χρόνο
που σου δίνεται για να πεις αυτά που θέλεις. Δεν λειτουργούμε όλοι με τους ίδιους ρυθμούς.
Πάρε τον χρόνο και κάντο με τον δικό σου ρυθμό και όποιος θέλει να σε ακούσει θα κάτσει
και θα περιμένει να ολοκληρώσεις. Αν από την άλλη δεν θέλει να σε περιμένει, μπορεί να
σταματήσει την ανάγνωση ανα πάσα στιγμή. Έτσι και αλλιώς δεν τον ανάγκασες να το κάνει.
Έτσι δεν είναι;
Σε αυτό ακριβώς τον σημείο είναι που αρχίζει το μαζί. Όταν ξέρεις πως δεν υπάρχει λόγος
να αγχώνεσαι για το πόσο χρόνο έχεις, όταν ξέρεις πως αν κάπου κολλήσεις, θα σε
βοηθήσει να το πάτε παρακάτω. Εκεί που εσύ δεν θα ξέρεις ποιο σημείο στίξης πρέπει να
βάλεις, θα σε βοηθήσει να αποφασίσεις. Δεν θα σε αφήσει μόνο σου σε αυτό. Όταν εσύ θα
χάνεσαι μέσα στις ίδιες σου τις σκέψεις, θα πάρει αγκαλιά το χάος σου. Το μαζί αρχίζει, όταν
σταματάς να νιώθεις μόνος. Όταν ξέρεις πως ο άλλος θα είναι εκεί για ότι χρειαστείς και πως
ο ένας σέβεται πλήρως τις ανάγκες του άλλου. Όταν δεν φοβάσαι να μιλήσεις και να
εκφράσεις αυτά που νιώθεις. Όταν εκεί που πας να βάλεις τελεία από τα νεύρα σου, κάνεις
πίσω γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το μαζί αξίζει πολλά. Για αυτό λοιπόν, πριν πάρεις
οποιαδήποτε απόφαση στην ζωή σου, κάτσε και ζύγισε τις καταστάσεις και δες προς τα που
γέρνει η ζυγαριά.
