Πριν από λίγο καιρό, αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα για μερικές μέρες. Αποφάσισα να φύγω γιατί ένιωθα πως δεν με σήκωνε το κλίμα. Βλέπεις, είχαν γίνει πολλά και ένιωθα πως έπρεπε να φύγω για εμένα. Έπρεπε να φύγω για να βάλω τα πράματα που είχα μέσα στο κεφάλι μου σε μια τάξη, διότι το μόνο που επικρατούσε ήταν το χάος. Βέβαια, όσοι με ξέρουν, θα πουν πως αυτό είναι γνωστό φαινόμενο για μένα. Ξέρω, πως δεν είναι καλό να αναλύω πέραν του δέοντος αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μου. Πολλές φορές, αυτή η κατάσταση με φέρνει στα όρια μου.
Και θα μου πεις τι εννοείς με αυτό; Εννοώ ότι, νιώθω πως το κεφάλι μου θα εκραγεί και πως κάποιος προσπαθεί να μου στερήσει τον αέρα μου. Είναι αυτό το συναίσθημα που νομίζεις πως δεν χωράς πουθενά και το μόνο που θες είναι να φύγεις. Να φύγεις μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται. Να φύγεις για εσένα. Να φύγεις για να γλιτώσεις. Να γλιτώσεις, από αυτά που σε βασανίζουν. Βέβαια, είναι κάπως μάταιο όλο αυτό. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις ποτέ από αυτά που κουβαλάς μέσα σου. Αυτή ακριβώς την σκέψη κάνω κάθε φορά που με πιάνουν οι τάσεις φυγής μου.
Θέλω να φύγω από όλους και από όλα. Να φύγω, όχι για να ξεφύγω από αυτά που έχω μέσα μου. Θέλω να φύγω, για να τα βρω με εμένα. Γιατί στο κάτω κάτω, αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να είσαι καλά και με όλους τους υπόλοιπους. Όσο και να θες να ξεφύγεις από εσένα, με εσένα θα καταλήγεις πάντα στο τέλος της ημέρας. Για αυτό, φύγε για εσένα. Ξέρω, πως δεν είναι εύκολο! Όμως, χτίζεται και αυτό. Κάνε την αρχή και θα δεις, πως φορά με την φορά, θα σου είναι όλο και πιο εύκολο. Έτσι και αλλιώς έχεις κάνει τόσα για όλους τους άλλους, δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι και για εσένα;
Αν έχεις αρχίσει να βλέπεις κομμάτια σου, σε αυτά που γράφω, θέλω να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου. Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω που μας μοιάζουν. Υπάρχουν και άλλοι, που προσπαθούν να τα βρουν με τον εαυτό τους. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο και ενοχλητικό είναι το να θες να φύγεις από όλα, κάθε φορά που σου χτυπάνε τα δύσκολα την πόρτα. Και αν φύγεις που θα πας; Και εκεί που θα πας θα είναι καλύτερα; Και αν ούτε εκεί σου αρέσει τελικά, τότε τι θα κάνεις; Έτσι θες να είναι η ζωή σου; Έτσι θες να ζεις; Θα φεύγεις για να γλιτώσεις από τι; Από ποιόν; Από εσένα;
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου καθώς έβλεπα τα τρένα να περνάνε από μπροστά μου. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως ήθελα να φύγω τρέχοντας. Τρέχοντας, μπας και γλιτώσω από την αόρατη απειλή. Στην ουσία όμως, δεν είναι και τόσο αόρατη, όσο θα ήθελα να πιστεύω. Όταν έφτασε και το δικό μου τρένο και άνοιξαν οι πόρτες σκέφτηκα στιγμιαία «Και τώρα τι; Νομίζεις πως θα αφήσεις τα προβλήματα σου εδώ;». Τελικά, δεν τα άφησα. Τα πήρα και αυτά μαζί μου. Ίσως, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ.
Κάπως έτσι, έγινε η αρχή. Η αρχή για να τα βρω με εμένα. Είπα στον εαυτό μου «έχεις τρεις ολόκληρες ώρες μπροστά σου, για να σε ακούσεις» και αυτό ακριβώς έκανα. Έκατσα και με άκουσα. Μπορώ να πω πως στην αρχή (εξάλλου κάθε αρχή και δύσκολη), ένιωθα κάπως περίεργα. Προσπαθούσα, να με αποφύγω, βρίσκοντας χαζές δικαιολογίες. Όμως, στο το τέλος το έκανα. Το έκανα και είμαι περήφανη για αυτό!
Είναι λίγο περίεργο αν κάτσεις να το σκεφτείς, το γεγονός ότι πάντα έχουμε χρόνο και όρεξη για να ακούσουμε όλους τους άλλους αλλά ποτέ για εμάς. Έχω μια πιθανή εξήγηση, πάνω σε αυτό το θέμα, όμως δεν είμαι σίγουρη για το πόσο ισχύει αλλά εδώ που φτάσαμε θα στην πω. Ύστερα από αρκετές ώρες περισυλλογής, κατέληξα στο ότι μας είναι πιο εύκολο να δικαιολογούμε στους άλλους πράγματα και να τους δεχόμαστε και με τα καλά τους αλλά και με τα στραβά τους, όμως δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε το ίδιο και με εμάς. Φοβόμαστε για το τι θα ανακαλύψουμε. Φοβόμαστε πως ίσως ανακαλύψουμε κάτι, το οποίο δεν θα μας αρέσει. Και σε αυτό το σημείο έρχεται το μεγάλο ερώτημα: Και αν δεν μας αρέσει αυτό που θα βρούμε, τι θα κάνουμε;
Στο τι θα κάνουμε υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια. Το πρώτο σενάριο, είναι ίσως το πιο δύσκολο. Προσπάθησε να το αποδεχτείς. Ναι, ναι, καλά άκουσες! Να το αποδεχτείς! Να το αποδεχτείς, όπως θα έκανες αν το είχε κάποιος άλλος αυτό το “ελάττωμα”. Το δεύτερο σενάριο, είναι λίγο πιο εύκολο νομίζω. Προσπάθησε, αν όχι να το αλλάξεις, να λειάνεις λίγο τις γωνίες του. Το ποιο από τα δύο σενάρια θα ακολουθήσεις, το αφήνω στην δική σου κρίση. Ο καθένας πράττει πάντα, σύμφωνα με τις δυνατότητες και τα θέλω του. Ίσως για εμένα, το πρώτο σενάριο να απαιτεί παραπάνω θάρρος και θράσος, από ότι το δεύτερο. Όμως, ξέρω πως όποιο και αν επιλέξεις σίγουρα θα σου βγει σε καλό.
Δεν ξέρω αν θα κρατήσεις κάτι από όλο αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω καν αν έφτασες μέχρι εδώ. Αν όμως έφτασες μέχρι το τέλος, θέλω να ξέρεις πως κάποιος εκεί έξω σε θαυμάζει για όσα έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής. Ίσως, θα έπρεπε και εσύ να αρχίσεις να θαυμάζεις τον εαυτό σου. Να τον θαυμάζεις και να τον αγαπάς! Και αν καμιά φορά μαλώνετε, πάρε τον χρόνο σου, και κάτσε να τον ακούσεις. Κάτσε να τον ακούσεις, όσο και αν σε τρομάζει. Άκουσέ τον, και πίστεψε με δεν θα χάσεις. Ίσα -ίσα που θα βγεις κερδισμένος. Κερδισμένος γιατί θα ανακαλύψεις κάτι που δεν ήξερες. Τώρα, το τι θα κάνεις με αυτό… Είναι ένα άλλο θέμα. Α και κάτι τελευταίο πριν σε αφήσω… Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.
