Οι αναμνήσεις είναι ύπουλο πράγμα. Πρώτον γιατί υπάρχουν στο κεφάλι σου, στο μυαλό σου και ό,τι κατοικεί εκεί είναι μάλλον επικίνδυνο, είναι ίσως ανεξέλεγκτο.
Οι αναμνήσεις είναι ένα τεράστιο κεφάλι που ονομάζεται παρελθόν. Ή μάλλον είναι η υποκατηγορία αυτού που επέλεξε ο εγκέφαλος να κρατήσει. Κομμάτια του παρελθόντος τα σβήσαμε και σε άλλα πάτησε το κουμπί της αποθήκευσης και τα ανακαλεί με διάφορες αφορμές.
Οι αναμνήσεις που τελικά θα μείνουν εδραιωμένες βαθιά στα κύτταρά μας, αποτέλεσμα αμέτρητων χημικών διεργασιών, έχουν ένα κοινό, για κάποιο λόγο ήταν για εμάς πολύ σημαντικές. Άλλες χαρούμενες, άλλες στενάχωρες, πικρές, άλλες μας άλλαξαν τη ζωή, άλλες ήταν μεγάλα μαθήματα. Διατηρήθηκαν όμως στο μυαλό μας ανά το χρόνο και νίκησαν την ύπαρξη άλλων που απλώς ξεχάσαμε, γιατί είχαν κάτι το μοναδικό, κάτι το καθόλου αδιάφορο.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις, είναι ένας διαφορετικός κόσμος από αυτόν που ζεις, ένα παράλληλο σύμπαν που συνέβη και δε συμβαίνει πια, καλύτερα ή χειρότερα, είναι κρυστάλλινη σφαίρα, σφαίρα που λέει ιστορίες, ιστορίες που φαίνονται μακρινές, ψεύτικες, παραμορφωμένες. Γιατί ό,τι κι αν έζησες, όσο έντονο κι αν ήταν, ακόμη κι αν σε έφτασε στο ναδίρ ή στο ζενίθ, για να το αντέξει η καρδιά σου, αυτό που το μυαλό βάζει σε μικρά ντουλαπάκια, μαθαίνει να το ξεθωριάζει και κάθε φορά που το θυμάσαι, είναι λιγότερο φωτεινό, κλαις λιγότερο, γελάς λιγότερο, προσπαθείς να αγαπάς το ίδιο. Αλλά είναι μηχανισμός επιβίωσης να ξεγελιόμαστε κάθε φορά που θυμόμαστε, για να προχωράμε μπροστά, για να μη ζούμε σ αυτή τη σφαίρα.
Θα μπορούσαμε να ζούμε σε ένα κόσμο από αυταπάτες, γεμάτο με τη ζωή που είχαμε. Αν όλα ήταν καλύτερα, να προσποιούμαστε πως δεν άλλαξαν ποτέ κι αν όλα ήταν χειρότερα να κάνουμε κύκλους γύρω από τα λάθη μας και όσα χάσαμε. Θα μπορούσαμε να τριγυρνάμε σε έναν κόσμο φτιαγμένο με ανθρώπους που δε βλέπουμε, με μέρη που έχουμε χρόνια να πάμε, με αισθήματα που αναζητάμε. Θα μπορούσες να ζεις εκεί και να επιλέξεις να χτίσεις εκεί τα πατήματά σου. Θα μπορούσα κι εγώ να το κάνω. Αλλά δεν έχει κανένα νόημα.
Για κάποιο λόγο, όλα άλλαξαν και δεν είναι εδώ κι εσύ δεν είσαι εδώ, για κάποιο λόγο δε λειτούργησε μία σχέση, μία πόλη, μία δουλειά, ένας τρόπος ζωής.
Ζήσε στο τώρα κι ας είναι δύσκολο, πριν κοιμηθείς το βράδυ, σκέψου το αύριο, πριν κοιμηθείς το βράδυ, σκέψου πως ο χρόνος μόνο μπροστά πάει. Δε βρήκε τρόπο κανείς να τον γυρίσει πίσω κι αν κόμη κι αν τον έβρισκε, ίσως να μην άξιζε.
