Υπάρχει μαθηματικός τύπος που ορίζει την αγάπη. Είναι γεγονός. Η αγάπη ορίζεται και μαθηματικά συν τοις άλλοις. Ισούται με κλάσμα στο οποίο αριθμητής είναι η μονάδα και παρανομαστής η λέξη «εγώ». Η αγάπη δηλαδή ισούται με ένα προς εγώ. Η μαθηματική σχέση των δύο μεταβλητών (αγάπη, εγώ) είναι αντιστρόφως ανάλογη. Όσο πιο μεγάλο το εγώ, τόσο μικραίνει η αγάπη και το αντίστροφο.
Ας μεταφράσουμε όμως αυτή την μαθηματική σχέση και ας την μεταφέρουμε στο βιβλίο της ζωής. Σε αυτό το βιβλίο οι κανόνες επιβεβαιώνουν απόλυτα και με σαφήνεια τους ορισμούς που στοιχειοθετούν χωρίς εξαιρέσεις. Ανεξάρτητη μεταβλητή η αγάπη. Η ύπαρξη της προϋποθέτει την απουσία του εγωισμού. Δεν συσχετίζονται μεταξύ τους και δεν εξαρτώνται η μια από την άλλη. Για να υπάρξει, να μπορεί να οριστεί η αγάπη θα πρέπει ο εγωισμός να κινείται σε αρνητικές τιμές ώστε το πρόσημο της πάντα να βγαίνει θετικό. Να υπερισχύει. Να φτάνει στο άπειρο.
Ο εγωισμός χωλαίνει. Πρόκειται για την αρνητική σημασία της αυτοπεποίθησης και της φανερής έλλειψης αυτοεκτίμησης. Αυτές τις δύο αρετές τις έχουμε ανάγκη. Χρειάζεται να τις πιστεύουμε και να τις καλλιεργούμε μέσα μας. Συμπληρώνουν την ισορροπία μας και συμβάλλουν στην διαμόρφωση μιας υγιούς προσωπικότητας. Δεν μπορεί να οριστεί η αγάπη παράλληλα με την ύπαρξη του εγωισμού. Έναν εγωισμό, ο οποίος αναζωπυρώνει τις ανασφάλειες και τους φόβους μας και μέσω αυτού αποκαλύπτεται η πιο σκοτεινή μας πλευρά. Εγωισμός ίσον ζήλια, ίσον φθόνος, ίσον οργή, ίσον ανισορροπία. Δεν μας βοηθάει να προχωρήσουμε, μας κρατάει πίσω δέσμιους με τον κακό εαυτό μας. Άλλωστε ο εχθρός μας είναι μόνο ο εαυτός μας. Αυτόν ανταγωνιζόμαστε καθημερινά.
Η ταπεινή καρδιά είναι απαραίτητο συστατικό για να θρέψουμε τον σπόρο που λέγεται αγάπη. Η μετριοφροσύνη και η ταπεινότητα ενδυναμώνουν την απόδοση των αισθήσεων μας και έτσι ακούμε ουσιαστικά και βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής. Όμως για να είμαστε σε θέση να δώσουμε αγάπη προϋποθέτει να την έχουμε καλλιεργήσει μέσα μας. Αλλά, αλήθεια πώς επιτυγχάνεται αυτό όταν δεν την έχουμε διδαχθεί στα σχολεία και ίσως αρκετές φορές λανθασμένα στο οικογενειακό μας περιβάλλον; Δεν μας έμαθαν πως την ορίζουμε, πως την αισθανόμαστε, πως να την εκδηλώνουμε και πως να την προσφέρουμε. Αντιθέτως, φαίνεται τα κλάσματα και οι συναρτήσεις να βρίσκονται περισσότερο απαραίτητα για την διάρθρωση ενός υγιούς και ευτυχισμένου χαρακτήρα. Δυστυχώς.
Είναι πανάκεια η αγάπη. Με σύμμαχο αυτήν ο άνθρωπος ξεπερνάει κάθε δύσκολη, ανυπόφορη και ταλαίπωρη κατάσταση. Ακόμα και τα ζώα μιλάνε την γλώσσα της αγάπης. Την έχουν διδαχθεί, την αναζητούν, την καταλαβαίνουν, μέσω αυτής αισθάνονται την ασφάλεια και κερδίζουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων. Η αγάπη τα ημερεύει. Μας ημερεύει όλους. Μας ελευθερώνει, μας εξαγνίζει. Ας προσπαθήσουμε αφού κατανοήσουμε τον ορισμό της να την αναζητούμε στην σωστή της μορφή, στο κατάλληλο «περιβάλλον», συντροφιά με πληθώρα αρετών προσδίδοντας μας την ψυχική ανάταση διάρκειας ολίγων μεν, ουσιαστικών δε, δευτερόλεπτων που όλοι, συνειδητά και ασυνείδητα αποζητούμε.
