Από μικρή είχα ένα πρόβλημα με τον αποχωρισμό, σε όλο του το φάσμα. Με αγχώνει και με θλίβει, ακόμα και αν αυτός αφορά πράγματα. Με κάνει να νιώθω, ότι χάνω ένα κομμάτι μου. Ξέρω πως για κάποιους αυτό μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά ξέρω πως κάποιοι θα με καταλάβουν. Υπάρχουν βράδια, που χάνω τον ύπνο μου από το άγχος μου, για αυτά που πρόκειται να έρθουν. Λες και υπάρχει πιθανότητα να καταφέρω να τα αποφύγω με κάποιο τρόπο. Ξέρω πολύ καλά, ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει, και αυτό είναι που με αγχώνει ακόμα περισσότερο.
Θα ονομάσουμε αυτό το συναίσθημα που έχω ως “άγχος αποχωρισμού”. Φοβάμαι μήπως χάσω ότι είναι δικό μου. Φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και όλα τα “μου”, θα έχουν εξαφανιστεί. Όλα θα έχουν φύγει και θα έχω μείνει μόνη μου. Πολλές φορές, έχω προσπαθήσει να απομακρύνω αυτό το όχι και τόσο παράλογο άγχος, αλλά είναι λες και αυτό έχει γαντζωθεί πάνω μου, κάθε φορά που πάω να το διώξω, αυτό αρνείται πεισματικά, χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό του όπλο. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω το συναίσθημα που είχα όταν έπρεπε να “βολέψω” την ζωή μου ανάμεσα σε δύο σπίτια. Δεν το ξεπέρασα ποτέ. Απλώς το συνήθισα με το πέρασμα των χρόνων. Και θα μου πεις πάρε ανάσα, όλα μια ιδέα είναι. Θα συμφωνήσω σε αυτό, αλλά κάποιες ιδέες είναι πιο τρομακτικές από κάποιες άλλες.
Νιώθω πως κρατάω στα χέρια μου μια ωρολογιακή βόμβα, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκάσει. Να σκάσει και να μου τα πάρει όλα. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα σκάσει, αλλά δεν ξέρω το πότε και αυτό είναι που με τρελαίνει ακόμα περισσότερο. Αυτό με έχει ωθήσει στο να τα ζω όλα στο κόκκινο. Στο κόκκινο γιατί δεν ξέρω το τι θα μου φέρει το αύριο. Αφήνομαι στις στιγμές και κρατάω όσα περισσότερα μπορώ, μα πάντα θα θέλω λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα από αυτά που είναι “μου”. Και θα μου πεις, μπορείς να χορτάσεις ποτέ τις ωραίες στιγμές με όλα όσα είναι “σου”; Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς, αλλά το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να δίνομαι με κάθε κόστος, γιατί όλα έχουν ένα κόστος.
Ωστόσο, στην ζωή μας καλούμαστε πολλές φορές να πάρουμε κάποιες αποφάσεις που ίσως δεν είναι τόσο εύκολες και ευχάριστες στην αρχή, όμως μπορεί να είναι και για καλό. Για παράδειγμα ένα ταξίδι που είχες προγραμματίσει, και στο μυαλό σου τα συναισθήματα και οι σκέψεις είναι ανάμικτες. Ανάμικτες γιατί πρέπει να αφήσεις πίσω την “στρωμένη” σου ζωή και να ξεκινήσεις κάτι από το μηδέν, αλλά από την άλλη χαίρεσαι γιατί θα αλλάξεις παραστάσεις και θα κάνεις καινούργια πράγματα. Κάπου εκεί αρχίζεις και βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στις σκέψεις σου, και προσπαθείς να δεις προς τα που γέρνει η ζυγαριά. Αρχίζεις και θολώνεις. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να φύγεις ή να μείνεις;
Ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά σου περισσότερα εμπόδια από όσα είχες υπολογίσει. Και το δίλημμα του να μείνω ή να φύγω, γίνεται ξαφνικά μονόδρομος. Εσύ θα αποφασίσεις αν θες να πας εκεί που τρέμουν τα πόδια σου ή αν θες να συνεχίσεις να βαδίζεις στους δρόμους που ήδη γνωρίζεις. Δεν θα σε κρίνω για όποιο δρόμο και αν αποφασίσεις να πάρεις. Πολλές φορές έχω επιλέξει τον πιο εύκολο δρόμο, γιατί δεν έχω πάντα τα κότσια και την αντοχή να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Ξέρεις πως πρέπει να θυσιάσεις κάτι που είναι “σου”, για κάτι άγνωστο, που δεν ξέρεις αν θα καταλήξει να γίνει “σου”. Αυτό είναι που προσπαθώ να αποφύγω. Αυτό είναι που κάνει το στομάχι μου να δένεται κόμπος. Αυτό ακριβώς κάνει τις κρίσεις πανικού, να μου χτυπούν την πόρτα.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι που πρέπει να πάρω αυτή την ριμάδα την απόφαση.
Κάποια ταξίδια, ίσως τελικά να μην είναι γραφτό τους να πραγματοποιηθούν. Ίσως κάποιοι δρόμοι πρέπει να μείνουν ανεξερεύνητοι. Ίσως κάποιες φορές είναι καλύτερη η σιγουριά που σου προσφέρουν τα “σου”. Ίσως πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε περισσότερο όλα τα “μας”, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ξέρω πως αυτό ακούγεται πολύ κλισέ, όμως είναι η αλήθεια. Και όπως συνηθίζω να λέω, όλα αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν σου λέω να βολεύεσαι και να μην ρισκάρεις, αλλά να ρισκάρεις μόνο για ότι αξίζει, διότι στην τελική ίσως και αν μην αξίζουν όλα τα πράγματα το ρίσκο. Προς Θεού, δεν σου είπα να ζεις εκ του ασφαλούς, γιατί θέλω να πιστεύω, πως πλέον έχει καταλάβει πόσο απεχθάνομαι τις ασφαλείς καταστάσεις. Παίζω και γω με τα κάρβουνα, όμως η μόνη μας διάφορα είναι, ότι το κάνω, μόνο όταν φαντάζομαι φωτιές. Και ας καώ ! Δεν με πειράζει!
