Ποιά είναι η σχέση σου με την τιμή;
Είναι μεσημέρι και το φως της ημέρας με τυφλώνει. Με τυφλώνει, διότι έρχεται σε αντίθεση με το σκοτάδι που κυριαρχεί μέσα μου. Το ένα προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στο άλλο. Ποιο θα νικήσει άραγε; Ιδού η μεγάλη απορία. Καθώς περιπλανιέμαι μέσα στο άδειο σπίτι, νιώθω πως οι τοίχοι έχουν αρχίσει για ακόμα μια φορά να προσπαθούν να με πλακώσουν και η ανάγκη μου για απόδραση γίνεται ξαφνικά εντονότερη. Τις πταίει άραγε;
Δεν ξέρω αν το θυμάσαι, αλλά κάποτε σου είχα πει, πως τα ζω όλα στο κόκκινο. Χθες για παράδειγμα, ήρθα αντιμέτωπη με ένα από τα φαντάσματα, που η όψη του στο φως της μέρας με τρόμαζε περισσότερο, από ότι το βράδυ. Ψιθύρισα στον εαυτό μου, «Μπράβο κορίτσι μου! Τα πήγες εξαιρετικά! Είμαι υπερήφανη για εσένα» και πράγματι ήμουν. Γύρισα σπίτι μου, με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου, καθώς πήγα εκεί που έτρεμαν τα πόδια μου, και κατάφερα και έφυγα με το κεφάλι ψηλά. Νίκησα και αυτή μου την μάχη! Νιώθω πως το σπαθί μου, έχει πάρει φωτιά τον τελευταίο καιρό.
Παρόλα αυτά, σήμερα νιώθω εξουθενωμένη. Είναι σα να μου έχει ρουφήξει κάποιος όλη την ενέργεια και την όρεξη για ζωή. Η αλήθεια είναι πως ο δράκος μου δεν με είχε αφήσει σε ησυχία. Δεν με άφησε σε ησυχία, γιατί ήξερε, πως η ήττα τον περίμενε στην γωνία. Βλέπεις, είχε φτάσει για αυτόν το πλήρωμα του χρόνου. Πάντα προειδοποιώ τους γύρω μου, να προσέχουν τι λένε, διότι θυμάμαι τα πάντα και είναι προτιμότερο να μην λένε πράγματα που δεν μπορούν να υλοποιήσουν. Φταίει που εγώ, όταν λέω κάτι, το εννοώ και από την στιγμή που το εννοώ το υλοποιώ κιόλας. Μπορεί να μου παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο κάποιες φορές η υλοποίηση των λεγομένων μου, όμως γίνεται πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Είναι ελάχιστες οι φορές, οι οποίες είπα κάτι και δεν το έκανα πράξη. Δεν το έκανα πράξη, διότι ο άνεμος δεν ήταν ευνοϊκός. Θέλω να πιστεύω πως πλέον καταλαβαινομαστε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που το βάζουν εύκολα κάτω. Όταν πω κάτι, να ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα το κάνω, είτε σου αρέσει είτε όχι! Έτσι έχουν τα πράγματα και καλό θα ήταν να το δεχτείς. Κάποιοι δεν πίστεψαν τα λόγια μου, μέχρι που τα έκανα πράξη. Μα η πράξη κάποιους από αυτούς, ίσως και να τους πόνεσε. Ίσως τους πόνεσε, διότι δεν πίστευαν ποτέ, ότι θα έφτανε η ώρα, όπου τα λόγια μου θα γινόντουσαν πράξη. Μα δεν φταίω εγώ. Εγώ είχα ενημερώσει από την αρχή. Πού να τους πάει το μυαλό ότι το 1,60 έχει τόση δύναμη και θάρρος; Θάρρος, διότι θράσος έχουν οι περισσότεροι. Θάρρος όμως;
Θεωρώ πως το θάρρος έχει γίνει προνόμιο των λίγων. Υπάρχουν κάποιες ψυχές εκεί έξω που λένε μεγάλα λόγια, κοτσάροντας στο τέλος ένα «λόγο τιμής». Και εσύ από μέσα σου αναρωτιέσαι ποια τιμή; Έχεις εσύ τιμή; Και αν έχεις, μάλλον δεν θα είναι και τόσο σημαντική για εσένα, διότι αν ήταν θα έκανες έστω τα μισά πράξη. Είναι κρίμα να υποβιβάζουν μερικοί, την λέξη τιμή. Είναι κρίμα ανθρωπάκια, να βάζουν αυτή την λέξη στο στόμα τους, δίχως να έχουν το θάρρος να την υποστηρίξουν. Δεν έχουν αξία, ενώ εσύ πληρώνεις εισιτήριο για να δεις την παράσταση τους. Το πληρώνεις, διότι ξέρεις πως η κωμωδία που θα δεις άξιζε τα λεφτά της. Ναι, ναι, περί κωμωδίας πρόκειται.
Κάθεσαι στην θέση σου, παρακολουθώντας τον “ηθοποιό” στον κωμικό του μονόλογο. Όσο εκείνος δραματοποιεί με μέτριο τρόπο, το καλογραμμένο σενάριο που του δόθηκε, εσύ γελάς. Εσύ γελάς, διότι καταλαβαίνεις πως ούτε για ηθοποιός δεν κάνει. Δεν κάνει ούτε γι αυτό. Φαίνεται, πως δεν έχει καταφέρει να μπει ούτε στο πετσί του ρόλου. Ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει καλά. Τι περίμενες και εσύ; Στο έχω πει πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Στο τέλος της παράστασης, χειροκροτας και σηκώνεσαι από την θέση σου και φεύγεις με σκοπό να πας να μιλήσεις στον ηθοποιό μετά την λήξη της.
Θέλεις να πας στα παρασκήνια για να του πεις πως η παράσταση ήταν μέτρια. Εκείνος όλο χαμόγελο περιμένει να ακούσει από εσένα κάτι άλλο, όμως εσύ πας και τον κατεβάζεις απότομα από το συννεφάκι του. Τον φέρνεις αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα. Σκληρή μεν…πραγματικότητα δε! Ξαφνικά το χαμόγελο που είχε έσβησε. Έσβησε, διότι γνωρίζει πως έχεις δίκιο, ωστόσο ο ίδιος αρνείται πεισματικά να στο πει και ως γνωστόν η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Έτσι, από εκεί που σου χαμογελούσε και σου μιλούσε ήρεμα, ξεκίνησε να σου επιτίθεται. Εσύ απτόητη, με ένα χαμόγελο του λες πως «ήταν επιλογή σου να παίξεις αυτό τον ρόλο. Ας πρόσεχες». Εκείνος θυμώνει ακόμα περισσότερο και εσύ αποκρίνεσαι, πως ίσως την επόμενη φορά που θα κληθεί να πάρει κάποια απόφαση να είναι πιο συνειδητοποιημένος.
Θέλω να υπενθυμίσω σε πολλούς εκεί έξω, πως οι ρόλοι που μπορεί να ενσαρκώσουν οι ηθοποιοί, πολλές φορές τους στιγματίζουν. Τους στιγματίζουν, ακόμα κι αν την επόμενη φορά κληθούν να παίξουν έναν κόντρα ρόλο σε σχέση με τον προηγούμενο, στο μυαλό σου θα τον έχεις πάντα ως τον “κακό”. Για αυτό λέω πως πρέπει να προσέχεις πολύ τι ρόλο θα δεχτείς να παίξεις, καθώς η ρετσινιά δεν φεύγει εύκολα από πάνω σου. Είναι το λεγόμενο καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Για μια ακόμη φορά, από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Βασικά, όπως μου λέει και ένας γνωστός μου “μιλάς με γρίφους γέροντα”. Φταίει που δεν θέλω να στα δίνω όλα έτοιμα στο πιάτο… Θέλω να σε βάλω στην διαδικασία να πιάσεις το νόημα πίσω από τις λέξεις. Θέλω να σε βάλω σε σκέψεις, με σκοπό να βρεις και εσύ τους “ηθοποιούς” που έχεις στην ζωή σου. Ααα…και να θυμάσαι πως η τιμή…θέλει θάρρος και μπέσα. Χαρακτηριστικά που σπανίζουν στις μέρες μας.
