Στη νέα σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες», που έχει καθηλώσει το ελληνικό κοινό, υποδύεται την Πηνελόπη. Η Μαρία Πετεβή μας πείθει καθημερινά ότι γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Είναι σαν κομμάτι παζλ τοποθετημένο σε λάθος σχέδιο. Βλέποντάς την στη σειρά, νιώθεις ότι είναι κομμάτι εκείνης της εποχής. Ίσως και αυτή να είναι η επιτυχία ενός ηθοποιού. Η Μαρία Πετεβή έχει αποδείξει με την μέχρι τώρα πορεία της, ότι δε βρίσκεται τυχαία σε μία από τις πιο ποιοτικές ελληνικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης. Σε μια σειρά που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι θυμίζει καλογυρισμένη ταινία. Όμως, παρά το νεαρό της ηλικίας της, δεν είναι η πρώτη φορά που τη βλέπουμε τηλεοπτικά. Την έχουμε δει ως Ζίτσα Λιόλιου στην κωμική σειρά του Alpha «Αστέρας Ραχούλας», ως Νάνσυ Κίτσο στην επιτυχημένη σειρά «Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα», ενώ την είδαμε να συμμετέχει και στη σατιρική σειρά του ANT1 «Δέκα μικροί Μήτσοι». Θεατρικά, μόλις ολοκλήρωσε τις παραστάσεις με τις «Λουόμενες», το έργο της Κατερίνας Μαυρογεώργη, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει το κύκλο της στη θεατρική διασκευή του κλασσικού έργου “Επιθεωρητής” από τον Πάνο Παπαδόπουλο και τον Γιώργο Παπαγεωργίου.
Μιλούσαμε σχεδόν δύο ώρες, όμως θα μπορούσα να μιλάω μαζί της ώρες ατελείωτες. Ηθοποιός έγινε γιατί της αρέσει να μοιράζετε τα συναισθήματά της με τους ανθρώπους. Αν μπορεί να ζεστάνει την καρδιά ενός και μόνο θεατή μέσα απ’ τη δουλειά της, για την Μαρία Πετεβή είναι η μεγαλύτερη ευτυχία. Ωστόσο, προτιμά να είναι καλός άνθρωπος, από το να είναι καλή ηθοποιός. Αυτή είναι άλλωστε και η φιλοσοφία της για τη ζωή:Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για να μάθουμε τον τρόπο να αγαπάμε! Ένας άνθρωπος με καλοσύνη, ευαισθησία και πνεύμα δεν μπορεί να μην είναι καλός ηθοποιός και η Μαρία τα έχει και τα τρία στο μέγιστο βαθμό. Η Μαρία Πετεβή είναι ένα κορίτσι που θα ήθελες να είναι φίλη σου, να βλέπετε μαζί ταινίες στον κινηματογράφο που τόσο αγαπά και να σου δίνει συμβουλές για τη ζωή. Ένας άνθρωπος εμπνευσμένος, που έχει μία φλόγα εσωτερική τόσο δυνατή που είναι ικανή να σμιλεύσει την εξωτερική της μάσκα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αυτή η εσωτερική της φλόγα κάνει την κάθε ψυχοσύνθεση που ενσαρκώνει, να μοιάζει με κομμάτι του εαυτού της. Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία Πετεβή για τη συνέντευξη που μου παραχώρησε και της εύχομαι να κατακτήσει στο μέλλον ρόλους και συνεργασίες πολύτιμες, αντίστοιχες της αξίας της!
Επιμέλεια Συνέντευξης: Ζαχαριά Χριστίνα
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Νιώθω ότι το ήθελα απ’ τη μέρα που γεννήθηκα. Ακούγεται αστείο αλλά ισχύει. Όταν ήμουν 4 χρονών ήμουν μέλος της χορωδίας του πατέρα μου, μιας και είναι μουσικός. Όταν ανέβηκα πρώτη φορά στη σκηνή, ένιωσα ότι εκφράζομαι απόλυτα. Είδα όλον αυτόν τον κόσμο να με κοιτάει και να του προκαλώ συναισθήματα. Εκεί ένιωσα ότι έκανα κάτι καλό. Μια καλή πράξη. Οπότε ξεκίνησα απ’ τη μουσική αλλά πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφω σενάρια, παραμύθια και να υποδύομαι ρόλους. Περπατούσα και έκανα ότι λιποθυμάω. Εξασκούσα την λιποθυμία μέχρι να το κάνω φυσικά. Εξασκούμουν στο πως να κλαίω και στο πως να γελάω. Βέβαια οι γονείς μου νόμιζαν ότι δεν είμαι πολύ καλά, αλλά εγώ τους έλεγα ότι είμαι ηθοποιός. Όταν με άκουγαν οι γονείς μου να μιλάω μόνη μου και με ρωτούσαν σε ποιόν μιλάω, τους έλεγα πως κάνω πρόβα. Όσο μεγάλωνα αυτό άρχισε να γίνεται πιο συνειδητά. Εκεί, όμως που είπα ότι είμαι αποφασισμένη να ασχοληθώ με αυτό, είναι όταν στα 12 μου χρόνια συμμετείχα στη παράσταση του σχολείου και ένιωθα απίστευτη χαρά που μπορώ να πω αυτά τα λόγια και να κάνω κάτι ολοκληρωμένο. Όταν, λοιπόν, η παράσταση τελείωσε θυμάμαι ότι όλοι έκλαιγαν. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τόση χαρά που αυτό που έκανα είχε αντίκρυσμα αλλά παράλληλα και τόση λύπη που τελείωσε. Τότε πήγα στη μαμά μου και της είπα ότι αν δεν κάνω αυτό δεν θα είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας μπήκε στη μέση και το κομμάτι του βιοπορισμού, αφού ήμουν καλή μαθήτρια. Μπήκα στη θεατρολογία, γιατί δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Όταν μπήκα στη σχολή και είδα ότι δεν με καλύπτει πρακτικά, αφού είναι μία θεωρητική σχολή, έδωσα εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών και πέρασα. Εκεί ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Την θεατρολογία δεν την ολοκλήρωσα. Θα ήθελα κάποια στιγμή αλλά για την ώρα δε με αφορά. Παίρνω αρκετή γνώση έμπρακτα απ’ τη δουλειά μου.
Ο χώρος της υποκριτικής στη χώρα μας είναι δύσκολος, αφού βάλλεται διαρκώς. Μόλις είπες ότι μπορεί να υπάρξει χρονικό διάστημα που να μην έχεις κάποια πρόταση για δουλειά. Το “αύριο” επαγγελματικά σε τρομάζει;
Με τρομάζει αρκετά. Είμαι ένας άνθρωπος που αναρωτιέμαι το πως θα είναι το κάθε αύριο. Βέβαια, αυτό δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις καλό, αφού αν σκέφτεσαι διαρκώς το αύριο, χάνεις το τώρα. Δε ζεις τη στιγμή. Με ενοχλεί, με στεναχωρεί και με τρομάζει, γιατί αν δεν έχεις μια οικονομική εξασφάλιση, κάτι που να σου αποφέρει σταθερό μισθό, δε γίνεται να μη σε αγχώνει. Στη δουλειά μας δεν μπορείς να εφησυχαστείς και ας τυγχάνει να βγάζεις αρκετά χρήματα τη δεδομένη στιγμή. Αυτό, γιατί γνωρίζεις με μαθηματική ακρίβεια ότι σε δύο χρόνια μπορεί για κάποιο λόγο να μην είσαι σε κάποια δουλειά. Είναι θέμα δουλειάς φυσικά, αλλά είναι και θέμα τύχης και συγκυριών. Οι δουλειές είναι λίγες και τα άτομα είναι πολλά. Επίσης, μπορεί να μη πληρωθείς από κάποια δουλειά και αυτό είναι πολύ άσχημο. Εκεί αναγκάζεσαι να κάνεις δουλείες που κάτω απ’ άλλες συνθήκες δε θα έκανες. Αναγκάζεσαι να κάνεις ” εκπτώσεις” στα επαγγελματικά για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Η υποκριτική είναι ένα επάγγελμα όπως και να το κάνουμε. Ο φόβος για το αύριο αποτελεί τροχοπέδη, αλλά παράλληλα είναι και μία κινητήριος δύναμη για να προσπαθείς διαρκώς. Έχεις αυτό το κομμάτι που σε φοβίζει και σε κουνάει διαρκώς. Δε βολεύεσαι. Στο κομμάτι της τέχνης το να βολευτείς σε μία κατάσταση είναι η αρχή της πνευματικής παρακμής σου.
Σαν λαός έχουμε την πεποίθηση ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι ταυτόσημη με τον πλουτισμό. Σου έχει τύχει να σου εκφράσει κάποιος μια τέτοια άποψη το τελευταίο διάστημα;
Πράγματι, το πιστεύουν αυτό. Έχει μείνει η πεποίθηση από τα παλαιότερα χρόνια. Η χρηματική απολαβή που είχαν οι ηθοποιοί σε σίριαλ που γίνονταν παλιά, απέχει μίλια από το σημερινό γίγνεσθαι. Εγώ δεν τα έχω προλάβει αυτά. Βέβαια, ήταν λίγοι οι ηθοποιοί που έπαιρναν πολλά χρήματα. Η πλειάδα των ηθοποιών είχε οικονομικά προβλήματα. Γιατί είναι μια δουλειά ανασφαλής. Σήμερα έχεις, αύριο δεν έχεις. Δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ποτέ κανένας για το επαγγελματικό σου αύριο. Αν κάνεις αυτό το επάγγελμα, ακόμα και αν γίνεις ιδιαίτερα γνωστός και δουλεύεις πολύ στην τηλεόραση, παίρνεις έναν μισθό όπως παίρνει και κάποιος που δουλεύει σε κάποιο δημόσιο φορέα. Απλά βιοπορίζεσαι με αξιοπρέπεια. Με την εμφάνιση μου τώρα στις Άγριες Μέλισσες υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ότι τώρα έχω λεφτά. Επίσης, ο κόσμος πιστεύει ότι αυτό που κάνουμε είναι εύκολο. Πιστεύουν ότι απλά κάνουμε αυτό που μας αρέσει, μαθαίνουμε δυο λόγια και πληρωνόμαστε. Οι περισσότεροι ηθοποιοί κάνουν πέντε δουλείες μαζί για να μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην. Θυμάμαι πήγαινα στις πρόβες για τις Λουόμενες και παράλληλα ήμουν 6 ώρες στη σειρά “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα”, που έκανα τα guest. Ο ρόλος μου ζητούσε να μιλάω με προφορά και να τονίζω το νι και το λι. Μετά πήγαινα στις Λουόμενες και εκεί που μιλούσα μου ξέφευγε η προφορά. Είναι δύσκολο να φύγεις απ’ τη μία ψυχοσύνθεση και να μπεις αμέσως σε μία άλλη. Μαθαίνεις όμως να προσαρμόζεσαι.
Ψυχολογικά επηρεάζεσαι απ’ την αλληλεπίδραση ενός ρόλου;
Για να παίξεις καλά έναν ρόλο πρέπει να μπεις στην ψυχοσύνθεσή του. Όταν γυρίζαμε την κηδεία του Σέργιου στης Άγριες Μέλισσες, δεν ένιωθα φυσικά ότι έχει πεθάνει ο αδερφός μου, όμως συναισθανόμουν. Ένας καλός ηθοποιός για μένα πρέπει να έχει ενσυναίσθηση και να αφουγκράζεται τα πάντα γύρω του. Είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργεί πολύ με το συναίσθημα. Την ώρα του γυρίσματος έμπαινα στα παπούτσια αυτής της κοπέλας, η οποία είναι 17 χρονών, έχει ζήσει σε απόλυτες ανέσεις και αυτή τη στιγμή για πρώτη φορά καλείται να αντιμετωπίσει ένα θάνατο. Αυτό είναι μεγάλο σοκ για ένα παιδί 17 χρονών. Οπότε, παίρνεις τις προτεινόμενες συνθήκες και χτίζεις το ρόλο. Μετά καλείσαι να μπεις σε όλο αυτό και να το υποστηρίξεις. Εκείνη τη στιγμή καταθέτεις ένα κομμάτι σου. Δεν γίνεται να μην επηρεαστείς. Υπήρξαν πολλές μέρες που γυρνούσαμε τις κηδείες και εγώ έπρεπε να κλαίω σε κάθε επεισόδιο. Συνολικά έκλαιγα γύρω στις 5 ώρες κάθε μέρα. Τα δάκρυα ήταν δικά μου. Ο εαυτός μου έκλαιγε. Οπότε κάποιες στιγμές με πονούσε το στομάχι μου, άλλες πιεζόμουν. Ο οργανισμός δεν μπορεί να καταλάβει τί είναι αλήθεια και τι ψέμα. Και εγώ τον έβαζα σε μία συνθήκη έκτακτης ανάγκης. Επίσης σε σκηνές βίας που έχει τύχει να κάνω, έτρεμαν τα χέρια μου. Ο οργανισμός μπαίνει σε μία συνθήκη. Πολλές φορές μπορούν να χαθούν τα όρια. Αυτό έχει μια επικινδυνότητα, αλλά ταυτόχρονα και μία λύτρωση. Γιατί μέσα απ’ αυτό εκφράζεις και δικούς σου πόνους, τους οποίους μετουσιώνεις σε τέχνη και έτσι κάπως απαλύνονται μέσα σου.
Σε βλέπουμε στην υπερπαραγωγή σειρά του Αντ1 “Άγριες Μέλισσες” σε ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών. Πώς προέκυψε και πώς ήταν η συνεργασία με ανθρώπους που έχουν διαγράψει μεγάλη πορεία στο χώρο;
Όταν είδα ότι θα γίνει η σειρά ήθελα να στείλω βιογραφικό. Αλλά επειδή είχα κάνει και άλλες δουλειές στην τηλεόραση, ήθελα περισσότερο αυτό το διάστημα να εξελιχθώ θεατρικά. Δεν πρόλαβα να στείλω βιογραφικό, με κάλεσαν να συζητήσουμε. Μετά ένα χρονικό διάστημα με κάλεσαν για το δοκιμαστικό. Όταν γνώρισα το Λευτέρη Χαρίτο, τον σκηνοθέτη της σειράς, ενθουσιάστηκα. Εκεί είπα ότι θέλω να είμαι μέρος αυτής της σειράς. Ήθελα να συνεργαστώ με αυτόν τον άνθρωπο απ’ τη πρώτη στιγμή. Τον εμπιστεύτηκα. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι θα έχει αυτή την επιτυχία, γιατί με τρόμαζε πολύ που θα προβαλλόταν τις 4 ημέρες της εβδομάδας. Αλλά εμπιστεύτηκα απόλυτα το Λευτέρη Χαρίτο. Με ενέπνευσε η συναναστροφή μου μαζί του και είπα ότι μόνο καλό θα είναι. Έτσι αποφάσισα να είμαι. Πήρα το ρίσκο γιατί ήμουν στη σειρά “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα” και έπρεπε να διαλέξω. Επίσης, επειδή είχα κάνει αρκετές κωμωδίες, ήθελα να κάνω και κάτι διαφορετικό. Να μη λιμνάζω σε κάτι σίγουρο. Με όλους τους ανθρώπους της σειράς είμαστε μια ομάδα και αυτό είναι το πιο σημαντικό σε αυτή τη δουλειά. Δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο γιατί είμαστε πάρα πολλά άτομα. Έχουμε δεθεί πάρα πολύ. Κάνουμε παρέα όλοι με όλους και εκτός γυρισμάτων. Οι μεγαλύτεροι σε βοηθούν διακριτικά με το δικό τους τρόπο, χωρίς να σου επιβάλλουν κάτι. Υπάρχει ένα πολύ ωραίο αλισβερίσι μεταξύ μας. Είναι πολύ δεκτικοί στις προτάσεις των νεότερων και το αντίστροφο. Υπάρχει ισότητα. Βέβαια, μαθαίνεις πολλά απ’ την εμπειρία των υπολοίπων. Σου προσφέρουν εμπειρία και εσύ προσφέρεις ενδεχομένως μια πιο φρέσκια οπτική.
Στη σειρά Άγριες Μέλισσες υποδύεσαι την Πηνελόπη. Ένα κορίτσι με ευαισθησία και με μια εσωτερική συστολή. Η Πηνελόπη έχει κοινά σημεία με τη Μαρία;
Ο περισσότερος κόσμος μένει στην εικόνα της Πηνελόπης γιατί δεν μπορεί να διαφανεί τι πραγματικά είναι. Δεν μπορεί να το δείξει ακόμα ο χαρακτήρας της. Δεν έχω πολλά κοινά σημεία με την Πηνελόπη. Όταν διάβαζα το ρόλο, δεν ήξερα πως να μπω στη δική της ψυχοσύνθεση. Απέχει πολύ από τη Μαρία. Όταν ρώτησα το σκηνοθέτη γιατί με διάλεξε γι’ αυτόν το ρόλο, μου είπε ότι κάτι βλέπει. Ότι το βλέμμα πολλές φορές προδίδει. Πλέον, νομίζω ότι έχω μπει πολύ μέσα στην Πηνελόπη. Την αγαπάω, την καταλαβαίνω, ξέρω γιατί λέει το καθετί. Νομίζω ότι πια έχουμε γίνει ένα. Το μόνο κοινό σημείο που έχω βρει με την Πηνελόπη και από εκεί ξεκίνησα, είναι ότι είναι ένα πάρα πολύ αθώο κορίτσι που δεν έχει ιδέα το τι θα πει ζωή. Έχει μια τρομακτική αθωότητα και μια τρομακτική ευαισθησία. Είναι ένα πολύ καλό παιδί. Δεν έχει κακία μέσα της. Είναι καλή ψυχή. Έχω την αθωότητα της, την οποία προασπίζω και προστατεύω όσο μεγαλώνω και την ευαισθησία της. Η Πηνελόπη μεγαλώνει σε μία αυταρχική οικογένεια που δεν της επιτρέπεται να εκφράσει τις απόψεις της και να δείξει την προσωπικότητά της. Η Πηνελόπη είναι κατά κύριο λόγο το κορίτσι της εποχής. Όχι η Ελένη και η Ασημίνα. Γι’ αυτό και η Πηνελόπη της ζηλεύει που είναι δυναμικές. Η Πηνελόπη είναι το δείγμα των κοριτσιών της εποχής. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να εκφράσω τα συναισθήματά της χωρίς να μιλάω. Δεν μου επιτρεπόταν να μιλήσω. Δεν είχα λόγο σε τίποτα. Ήμουν σαν ακριβό βάζο μέσα στην οικογένεια. Είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι στιγμής. Κάτι άλλο που μας δυσκόλεψε πάρα πολύ ήταν η ομιλία. Πολύ δωρικός και εντελώς διαφορετικός ο λόγος του τότε σε αντίθεση με το σήμερα. Σε ένα σύγχρονο κείμενο η φυσικότητα είναι πιο εύκολο να κατακτηθεί. Θέλει μεγάλη προσπάθεια.
Τελειώνοντας τις Άγριες Μέλισσες, αν σου ζητούσαν να κάνεις πάλι κάτι εποχής, όπως μια ταινία, θα δεχόσουν ή θα φοβόσουν την ταύτιση του ρόλου;
Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια ταινία εποχής. Γενικά θα ήθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο. Βλέπω πολλές ταινίες και κάποιες απ’ αυτές τις έχω συνέχεια στο ριπλέι. Είναι νομίζω το αγαπημένο μου είδος μαζί με το θέατρο. Θέατρο όμως έχω κάνει οπότε είναι ένα κομμάτι που έχει εκπληρωθεί. Ο κινηματογράφος μέχρι στιγμής δεν έχει ευδοκιμήσει. Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Αν θα μπορούσα θα πήγαινα κάθε μέρα σινεμά. Θα έκανα ξανά κάτι εποχής γιατί είναι μακριά από εμάς και δεν είναι εύκολο να γίνει. Έχει δυσκολίες και αυτό είναι που με θέλγει. Μπορεί να με βγάλει απ’ το comfort zone μου και να με φέρει πιο κοντά στο να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου. Μέσα απ’τη δυσκολία έρχεται και η εξέλιξη.
Ολοκληρώθηκε ο κύκλος παραστάσεων για τις “Λουόμενες” της Κατερίνας Μαυρογεώργη. Πώς είναι να συνεργάζονται τρεις γυναίκες μαζί;
Οι Λουόμενες είναι απ’ τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί ποτέ. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που ήρθαν στη ζωή μου. Δεν ήμασταν μόνο επί σκηνής γυναίκες. Γυναίκες ήταν και όλοι οι συντελεστές. Μόνο ο παραγωγός, ο άνθρωπος που ήταν στα φώτα και ο μουσικός ήταν γένους αρσενικού. Εκεί συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα στερεότυπα περί ανταγωνισμού μεταξύ γυναικών δεν υφίστανται. Μέσα απ’ τις Λουόμενες εγώ βρήκα μια οικογένεια. Συνεργαζόμουν με δύο υπέροχα πλάσματα επάνω στη σκηνή. Την Κατερίνα Λάττα και τη Νικολίτσα Ντρίζη. Δεθήκαμε απ’ την πρώτη στιγμή και δουλέψαμε πολύ όμορφα. Αυτό που κάνει την παράσταση αυτή ξεχωριστή στη καρδιά μου είναι ότι είναι προσωπική. Έφερε το κείμενο η Κατερίνα Μαυρογεώργη και μας άφησε να προτείνουμε πράγματα και να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό. Δεν ήταν αφοριστική σε καμία ιδέα. Κάναμε διαρκώς αυτοσχεδιασμούς. Η Κατερίνα Μαυρογεώργη είναι ένας εμπνευσμένος άνθρωπος, με τρομερή διαίσθηση και μεγάλη γκάμα συναισθημάτων. Έχει τη μαγεία να ενώνει τους ανθρώπους. Ακόμα και στις πρόβες αποφορτιζόμασταν. Η Κατερίνα κατάφερε να κάνει το έργο προσωπικό μας. Το νιώθουμε όλες σα δικό μας παιδί και σταναχωριόμαστε πολύ που έκλεισε αυτός ο όμορφος κύκλος.
Ποιός είναι ο «ωραίος» ρόλος για σένα;
Ο ωραίος ρόλος για μένα είναι ένας ρόλος βαθιά ανθρώπινος με μεγάλες εσωτερικές συγκρούσεις. Θέλω να έχει αντικρουόμενα αισθήματα. Οι αντιθέσεις μιας ψυχοσύνθεσης είναι αυτές που βγάζουν τις ιδιαίτερες ποιότητες υποκριτικά. Θέλω να έχω ρόλους που η ψυχή τους δεν είναι ανοιχτό βιβλίο. Ρόλους με πολυδιάστατες προσωπικότητες. Μου αρέσουν οι ρόλοι που μου ακουμπούν ευαίσθητες χορδές. Με γοητεύει η δυσκολία. Βασικό κριτήριο, όμως, για την επιλογή ενός ρόλου είναι οι συνεργάτες. Η συνεργασία είναι το ήμισυ του παντός σε μία δουλειά.
Αν μπορούσες να περιγράψεις τον εαυτό σου με μία μόνο λέξη, ποια λέξη θα ήταν αυτή;
Πολύχρωμη!
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι θα ήθελες να είσαι;
Θα ήθελα να είμαι τραγουδίστρια ρεμπέτικων τραγουδιών. Επίσης, θα ήμουν χαρούμενη αν έκανα μια δουλειά που θα χρειαζόταν να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, έχοντας όμως τη δυνατότητα και την ελευθερία να εξερευνήσω τα μέρη. Θέλω όπου υπάρχει γη να την πατήσω!
Σχέδια για το μέλλον;
Το μελλοντικό μου σχέδιο είναι να ξεκουραστώ και να βρω λίγο χρόνο για μένα. Με τη λαίλαπα της δουλειάς δεν έχω προλάβει ακόμη να αλλάξω στη ντουλάπα μου τα καλοκαιρινά ρούχα σε χειμωνιάτικα. Αφού ξεκουραστώ για λίγο, θα ήθελα να έρθει κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Δεν έχω ακόμα κάτι κατά νου. Περιμένω κάτι για το καλοκαίρι, αλλά για την ώρα δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Είχα κάποιες συζητήσεις αυτό το διάστημα που δεν τελεσφόρησαν, αλλά τώρα που θα έχω το χρόνο περιμένω να με βρει μια νέα, ωραία δουλειά.
Ευχαριστούμε πολύ την Μαρία Πετεβή για το φωτογραφικό υλικό!
