Όλοι μας έχουμε μέσα στη ζωή στιγμές που νιώθουμε -ακόμη και με πολλούς ανθρώπους δίπλα μας- μόνοι. Σαν κανείς να μην μπορεί ή και να θέλει να μας καταλάβει. Αυτό είναι συχνό φαινόμενο καθώς πολλές φορές οι άνθρωποι χάνονται στις σκέψεις, στα προβλήματα και στα πάθη τους.
Αναρωτιέσαι πολλές φορές αν είσαι πραγματικά δυνατός. Είναι κάτι στιγμές της ζωής, αρκετές δηλαδή, που εκεί ακριβώς επιβεβαιώνεσαι αν έχεις δύναμη πραγματικά ή αυτοαναιρείσαι. Δεν είναι κατάντια να μην είσαι δυνατός. Κατάντια είναι να λες ψέματα στον εαυτό σου και συνάμα στους άλλους ότι μπορείς να τα καταφέρεις μόνος.
Σαν ταινία που τέλος δεν έχει..
Ξέρεις την διαδικασία. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι, εξαντλημένος και λαχταράς να κοιμηθείς. Αλλά φαίνεται ότι το μυαλό έχει άλλες ιδέες. Το βράδυ θα το περάσεις με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι.
Μια δυσκολία στην αναπνοή κι ένα βάρος στο στήθος λίγο πριν επιτρέψεις σε όλες σου τις σκέψεις να προβληθούν στο κάτασπρο ταβάνι σου. Τις αφήνεις σαν ταινία να παίζουν εκεί σε επανάληψη ψάχνοντας μια λύση, μια διαφυγή που θα σε βγάλει απ’ το λαβύρινθο που έχεις χαθεί.
Χωρίς διαφημίσεις, χωρίς διαλείμματα, χωρίς μία ανάσα ξεκούρασης. Κάθε βράδυ να παρακολουθείς το ίδιο έργο. Πόσο μπορείς να αντέξεις; Να κλείσεις τα μάτια και παράλληλα οι σκέψεις σου, να σταματήσουν οι ριμάδες να σε τρώνε.
Τι έκανες λάθος, τι έκανες σωστό, γιατί τότε δε μίλησες, αν έπρεπε να φύγεις, αν ήθελες να μείνεις, πώς μπόρεσε να στο κάνει αυτό; Όλα αυτά κι άλλα τόσα δεν είναι που σου γαργαλάνε το μυαλό;
Εσύ, όμως, δε γελάς, μένεις εκεί, να κοιτάς το ταβάνι και δώσε του οι σκέψεις. Η ώρα περνάει, έχεις να ξυπνήσεις σε λίγο, πόσο καιρό θα το κάνεις πια αυτό στον εαυτό σου; Τις νύχτες που η πόλη κοιμάται, οι σκέψεις ξυπνούν κι αρχίζουν να μας παίζουν περίεργα παιχνίδια. Οι αναμνήσεις παίρνουν ζωή κι όλα τα απωθημένα ζητούν την εκδίκησή τους.
Τα βράδια τα αγαπάνε όσοι αγαπούν την αλήθεια, γιατί κάθε συναίσθημα μετά τα μεσάνυχτα είναι πέρα για πέρα αληθινό. Σκέφτεσαι ζωή που θα ήθελες να ζούσες και ξεστομίζεις τις μεγαλύτερες επιθυμίες σου. Τις νύχτες έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα όσα φοβάσαι, όσα ενδόμυχα σε τρώνε και δεν τολμάς ούτε στον εαυτό σου να τα παραδεχτείς.
Οι άνθρωποι που τις νύχτες δεν κοιμούνται αν δεν ξημερώσει, κουβαλάνε ζόρια. Κάτι τους συμβαίνει, κάτι που το μοιράζονται με λίγους κι αυτό κι αν. Ξενυχτάνε από απογοήτευση και παράπονο για όσα δεν αλλάζουν πια. Έτσι πιστεύουν, τουλάχιστον και κάθε βράδυ παλεύουν για να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα.
Άνθρωποι χαμένοι στις σκέψεις
Έχεις συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, είναι εκείνοι με το κουρασμένο πρόσωπο και την ψυχολογική εξάντληση. Βλέπεις και να θέλουν να κρυφτούν, προδίδονται. Κάτι τους πήγε λάθος, κάτι τους έριξε, τους πλήγωσε, τους άδειασε κι έμειναν για άλλη μια φορά μόνοι να αντιμετωπίσουν το χάος τους. Η μέρα δεν τους καταλαβαίνει, γι’ αυτό την αποφεύγουν όσο μπορούν.
Έτσι, στο πρώτο φως θα προσποιηθούν πάλι πως όλα είναι καλά, μέχρι το επόμενο βράδυ. Μπαινοβγαίνεις απ’ τον ένα φαύλο κύκλο στον άλλο κι η ζωή μπροστά στα μάτια σου φεύγει κι εσύ δεν τρέχεις να την προλάβεις. Βολεύτηκες. Πήρες το σκοτάδι αγκαλιά κι αποφάσισες να γίνετε οι καλύτεροι φίλοι.
Τα ταβάνια, όμως, είναι για να τα γκρεμίζουμε, τα εμπόδια για να τα προσπερνάμε και τα δύσκολα για να τα κάνουμε πιο εύκολα. Σταματάς να κοιτάς το δέντρο και ξεκίνα να παρατηρείς το δάσος. Από σήμερα να πιστεύεις λίγο παραπάνω πως ίσως όλα τελικά θα πάνε καλά. Τίποτα δε λύθηκε ρωτώντας το ταβάνι. Άσε τις σκέψεις και πέρνα στις πράξεις. Βρες τι θα σε κάνει καλύτερο κι ακολούθησε το με τα μάτια κλειστά.
«Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας —πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες». ~ Friedrich Wilhelm Nietzsche
